Vanaf het Terrassa di Rossado

2 weken geleden was de wereld heel anders, heel gewoon,
nu realiserend zo anders zo ongewoon……

De nacht duurde voor mij te lang, s’morgens als het zonnetje zijn reflexie laat zien op ons dakterras zie ik door de vide en het glazen dak mijn eigen weersvoorspelling.

De krant valt door de brievenbus, eigenlijk altijd het eerste wat ik regulier deed,
Nu haal ik de krant met mijn flying wheels en zit binnen afzienbare tijd de inkt vlekken op mijn onderlaken.
Ik weet niet hoe jullie het doorbrengen maar zo’n verzorgings ziekenhuis bed met zo’n kunststof matras met plasresistente toplaag is niet erg ventilerend.
Ook hiervoor geldt, voorzieningen van tijdelijke aard.

We gaan na de was beurt een ontbijtje scoren in de tuin, een druk program, Univé komt langs met wat vragen en krabbels en het schema verteld dat om 11.00 uur de taxi klaarstaat om mij naar Delft te brengen.
Ergotherapie met Marian, topmeid waarmee ik een goede link heb kunnen leggen, je herkent dat wel, dezelfde taal, dezelfde bloedgroep, zij komt komende vrijdag thuis langs om hier dingen door te nemen voor aanpassingen ed. Ik geef haar mijn visie over revalideren en we schudden elkaar de hand, deal !

Om 13.30 staat Els mij op te wachten (ik geniet van die meiden) en zij stuurt me linia recta het MTT hok in, een fitnessruimte, heerlijk gekoeld en uitdagend.
Diverse oefeningen worden gedaan en hieruit mag ik opmaken dat de fysieke kracht vol aanwezig is. Uiteindelijk was er 1 onderdeel waar ik geen Full Pull haalde en dat was met 3 x 20 opdrukkingen van 70 kilo, bij de 40 stuks zei ik, “die andere 20 doen we later” waarop els zei, “gelukkig hij kan ook stop zeggen” !

Na de inspanningen van 40 minuten krachtblokken wordt mijn linkerbovenbeen afgemasseerd, ik vroeg de stagiaire hiervan een foto te maken.
Dit is dus mijn Els, mijn fysiomaatje !


Voldaan verlaat ik de revalidatie , ik wens de receptioniste (net geeuwend) een pracht weekend en doe ik dat ook bij Arjan.
Tot maandag Hans, ja tot maandag 9.30 ben ik er weer. (tot 13.30)

Taxi staat keurig klaar, de goede man heeft wat moeite mijn rolstoel te vouwen, het lijkt wel een Duitser die oefent met een strandstoel !
Enfin, het lukt hem en bij thuiskomst neem ik eerst wat te drinken en vertel ik Yoni mijn gedane prestatie.

Ik fris me op en ga even plat, ’s middags nog een bezoekje van de buurman en voor je het weet staat de tafeltje dekje maasland in de persoonlijkheid van Charlotte in de tuin.
Ik zit veel in de tuin, onder een prima parasol, zoals Mart Smeets dat wel eens heeft en mijn tafel is een uitnodiging voor bezoekers.
Terrassa di Rossado krijgt naam in de contrijen, je bent pas bij Hans geweest als er een rosétje gedronken wordt !.
Ook vanavond een prachtpubliek als gast.

Yoni gaat met de meiden regelmatig het dorp in, gewoon een straatje of een wijkje om, zij is al veel verder dan ik, ik wacht nog even, ik wil groots uitpakken maar de wond op mijn rechter handpalm belemmert mijn kruklopen, nog een paar dagen en het getik van mijn aluminium zal een onuitwisbaar ritme op de straten en stoepen teweeg brengen, ik heb het ritme van Salsa in mijn hoofd om ooit op Cuba te dansen !
Yoni komt net terug, even kleine paniek, een oneffenheid in maaslands wegen blokkeerde een zwenkwiel en Yoni glijdt uit haar rolstoel, gelukkig grijpt Lisa haar nog net voordat ze de grond raakt, ze schrikken enorm en dan heeft yoni een reflexgedachten van het ongeluk…. Gelukkig kunnen we enkele minuten later weer gewoon praten zonder tranen en de vriendinnen club blijft hecht. Zoals het echte vriendinnen beaamt.

Morgen ga ik er zelf even tussenuit, met mijn cabriomaat Mac gaan we even een frisse neus halen met open kap en als ik zeg een frisse neus halen dan ben ik zeker 3 uur onderweg.!!!!

Hans Jan