Terug

We zijn weer terug van een geweldig familie bezoek.
Rob en Wil hadden ons uitgenodigd dagen met hun te delen in een totaal andere omgeving als te doen gebruikelijk om een keer op adem te komen. Gewoon even de rust, even geen therapie, even op andere krachten komen.
We hebben genoten, de gastvrijheid, de warmte, het mooi weer, ontbijt, zwemmen, eten en drinken, alles op zijn tijd en zelfs wezen golfen.

De tijd vloog voorbij en tijdens de onderbreking veel, heel veel ervaringen opgedaan, voor iedereen. Prachtmomenten en ook momenten waarbij je jezelf even moet afzonderen en gaat beseffen dat de bananen, de sinaasappelen en de granaatappelen zich van hun mooie kant laten zien.

De wind door de struiken en palmen van de tuin, de zonnewarmte die merkbaar is zodra je uit de schaduw komt en het water goddelijk warm. Ik ben gaan zwemmen, dat moet dan zonder mijn onderbeen anders zou de verlichting onder water gaan branden !
Het is vreemd, de schoolslag is als een roeiboot met 1 spaan, de impact van het bommetje wordt het geluid van een klapkauwgombal, en even je zoon door het water gooien kost dubbele kracht, ook hier moet ik aan wennen en gelukkig kon dat in beschermd gebied.
Yoni heeft voortreffelijke vooruitgang geboekt, as vrijdag gaan we terug voor een ziekenhuis bezoek en we verwachten dat de doktoren verbaasd zullen staan te kijken. Zij verwachten mijn Prinses met minimaal 1 stok, hare majesteit loopt zonder !

Ik heb redelijk veel geoefend op helend terrein en de trappen maar ben ook geen ene uitdaging uit de weg gegaan, twee keer een corrigerende val op zacht terrein , alles kom je per slot van rekening een keer tegen en alle ervaring die er al is hoef je niet te leren, “weet je het nog, Maarten Ducrot, fietsen lul, daar wordt je voor betaald, ja Maarten, ik train en zal eerder prestaties leveren dan voormogelijk werd geacht.

Het krantenartikel in het AD heeft ook anderen, voor mij onbekende, positieve kracht gegeven en wil ik hen bedanken voor hun spontane reacties welke ik via het AD heb mogen ontvangen. Trots waren ook mijn fysiotherapeute (super Els) en prothesebouwer ( topper Johan) die hun vrijwillige medewerking hadden gegeven. Dit zijn mensen die hun medemens helpen op hun vakgebied om zo goed mogelijk te kunnen presteren na een medische ingreep. We vormen een goed team en als dat zo is zie je wat je ervan kunt maken. Tijdens ons verblijf bij Rob en Wil is me opgevallen hoeveel mensen er “iets mankeren “, Joeri plaatste een mooi opmerking, “het lijkt wel stokkenland pa”, toen we op een terrasje zaten. Ha ha zei ik, mooie uitspraak en je vader Joeri doet het niet onder voor de anderen ! Ook deze mensen konden “uit de voeten”.
De tijd vloog voorbij , Martien staat klaar om de koffers naar Maasland te brengen en het liefst hadden we de zon voor jullie meegenomen, echter de storm die gisteren over het land raasde was sterker dan de zonnekracht, we hebben ons best gedaan.
De kou is voelbaar, omschakelen, kachel aan, Lex het door jou ontvangen hout zal de temperatuur in ons huis veraangenamen, wat een prachtgedachte en wat zijn we er blij mee ! De warmte van de kachel zal ook de warmte van jullie betrokkenheidheid zijn, dank je wel.

Bij thuiskomst waren de poezen blij ons (lees Yoni en Joeri) weer te zien, snorrende en kopjesgevende blijheidswelkomst groeten vielen hen deel.
Een berg kranten en een berg post, postkaarten, ook brieven waarop met spoed op gereageerd moet worden.
Er wordt zo vaak gevraagd, Hans, heb je nu geen enkele klap gehad na al dat gene wat jullie is overkomen, tot vorige week zei ik nee, nu zeg ik ja. Ik moet formulieren opsturen waar ik helemaal niet op zit te wachten, ik baal dat dat er ook nog eens bijkomt.

Dat er iemand tegen de auto was aangereden, kan je het je voorstellen? Wel heeft de overtreder keurig netjes een telefoonnummer onder de ruitenwisser gedaan, een Maaslander, dat verzacht de pijn! Complimenten voor dat briefje, en dat deukje ? ……. Die komt er wel uit.

Morgen weer vrijdag, de zoveelste na het ongeluk.

Hans Jan