nieuwjaarsreceptie, sneeuw en teamgenoten

Vorige week zondag de van Dongen nieuwjaarsreceptie, we waren er bijna allemaal, all England arrived en er was groot nieuws, 2 nichtjes zijn zwanger en Else kwam met een geweldig smile vertellen dat zij in verwachting is van een tweeling! Zeggen ze allemaal dat ik grote stappen maak maar Else en Patrick spannen de kroon, nimmer was in de van Dongens en Dekkinga's kant een tweeling en dan hebben we nieuws.
Het deed ons allemaal zichtbaar goed elkaar weer te zien. Onder het genot van hapjes drankjes en een overheerlijk buffet in de lokatie "onder de toren" te maasland was het feestje compleet. Aan het eind van de dag met de muziek ietwat harder dan conversatie niveau begonnen Marja en ik spontaan aan de eerste foxtrot! Dat was uniek, met mijn grote zus draaiend door het zaaltje en onder applaus van onze familie stonden de emoties in de ogen geschreven. Marja, je weet half niet hoe blij ik hiermee was en het voelde zo goed.

In de vroege avond ging een ieder zijn weg, afscheid van de weekend toeristen, broers en neven en nichten.

Ik was de ochtend begonnen met het inpakken van mijn reistas, op uitnodiging van de Wintersporters Vereniging van Gehandicapten zijn Joke en ik naar Fügen afgereisd.
Daar zou ik de mogelijkheid krijgen om mijn favoriete sport weer op te pakken, mijn gevoel gaf aan dat snowboarden een zekere haalbare optie zou zijn, skiën was gewoon te moeilijk gezien de ervaringen in snowworld en de Uithof.
Ik had ook geen idee wat ons daar te wachten stond, mijn motivatie was, "ga gewoon een paar dagen stoeien in de sneeuw, in de kou en ervaar wat je kunt, met en zonder begeleiding".
Yoni en Joeri waren enthousiast over de mogelijkheid voor mij en zij zouden zichzelf redden met hulp van Conny en Martien. Er waren zoveel vrienden en kennissen waar ze zich konden vervoegen dat we wel 4 weken wegkonden ! Dank jullie wel voor de aanbiedingen en bekommeringen.
De reis verloopt voorspoedig en 's middags om 5 uur zijn we op Oostenrijkse locatie, na een voorstelronde en het diner hebben we de rust van de dag opgezocht, in spanning afwachten wat de morgen gaat brengen. De groep bestaat uit ca 40 mensen waarvan 30 met een amputatie of ander lichaamlijke beperking. De leefdtijden zijn verschillend, van 17 tot 55 jaar en allemaal topsporters, er waren zelfs wereldkampioenen en europees kampioenen in ons gezelschap en absoluut geen zorgenkindjes.
Dinsdag na het ontbijt worden we allemaal om half negen bij de lift verwacht, ik krijg deze dag les van Colinda, zij geeft al 17 jaar les voor de WVG en was sportinstructrice. Een pittig wijf met 1 doel voor ogen,"die bikkel inderdaad op twee benen te leren skiën". De avond ervoor had ik aangegeven dat ik moeite heb met 1 been skiën, dat ik er nog niet rijp voor ben,ik ben daar nog niet aan toe, dat ik eerst alles wil proberen om het met twee benen te klaren.
In de stromende regen op natte plaksneeuw beginnen we aan de oefeningen, wat zo simpel is blijkt zo moeilijk in de uitvoering te realiseren, een simpel pizzapuntje kan ik met heel veel moeite een beetje voor elkaar krijgen, bochtje rechts gaat gewoon op maar naar links is een drama. Toch boeken we progressie en met engelengeduld en megainzet kunnen we 4 uur later een bochtje links en rechts maken. Ik voel mijn rechterbeen, knie en kuit, die hebben het zwaar te verduren en ooit had ik na een mega-afdaling of tiefsneeuwtocht last van "schreeuwende benen", nu had ik een schreeuwend been na 4 uur !
De lessen worden woensdag voortgezet en de middag brengen we door in het appartement van het hotel en rijden we even richting Gerlos om het nieuwe onderkomen te beoordelen om met de mannen later dit jaar te gaan echter de mist doet mij rechtsomkeer maken om veiligheidsredenen.
Na een heerlijk diner kom je in contact met de overige deelnemers, ieder zijn eigen verhaal, maar allemaal met de neus in dezelfde richting. Colinda is tevreden met het resultaat tot nu toe en we gaan woensdag gewoon verder, wel na goedkeuring van het overleg van de 10 leerkrachten want ik ben de eerste die beure wat beurt op twee benen de berg wil bedwingen.
De tocht naar Hoog Fugen duurt 20 minuten, elke 100 meter die we stijgen wordt ik stiller, wat zal het resultaat aan het eind van de dag zijn, hou ik het vol, wat zal lukken, zal het wel lukken? Vragen die door mijn hoofd schieten en voor ik het weet is de bus bij de gondel. De klassen splitsen zich op en Colinda en ik gaan naar een lesweidje. Het weer is goed, blauwe hemel en gelukkig voldoende sneeuw ondanks de regen van gisteren.
Nu moet je je eens voorstellen hoe dat in elkaar steekt, mijn daan weegt 5,2 kilo, mijn skischoen 800 gram en de ski ongeveer 3 kilo oftewel 9 kilo materiaal aan mijn bovenbeen gekoppeld waarmee ik de uitdaging aan moet gaan. Het is zwaar, zelfs om de schoen in de binding te krijgen, het balanseren op de instelling van de prothese, het drukken van gewicht op de ski en knie en proberen je prothese zo goed als je andere been te gebruiken. Eenmaal ingeklikt glijden we parallel naar de paddestoellift, ik voel me 1e jaars op de tweede dag, de piste waar we op staan deed ik vorig jaar nog skiënt achteruit en nu moet ik alle zeilen bijzetten om maar te blijven staan, het is afzien en frustrerend maar ik zal en mot het uiterste eruit halen. Ik sta in het liftje, niemand op de piste, de wind tegen mijn wangen en het zonnetje op mijn neus,ik hoor de sneeuw kraken onder mijn skietjes en stap aan het eind uit het liftje, wankelend maar ik bleef staan. De drilsessie begint en we oefenen we ploeteren, ik proef de sneeuw van de linker en van de rechterkant maar het smaakt goed.
Ik krijg het voor elkaar mijn eerte bocht naar links te maken, alsof de berg me wil helpen, alsof er voor me een paadje wordt vrijgemaakt, ik krijg het te pakken, Co en ik worden wel erg enthousiast en na de koffie kunnen we 5 bochten achter elkaar maken. "Hans, jongen, het gaat je lukken, vanmiddag gaan we kurzswing maken, gewoon doen, niet zeiken maar we laten het publiek beneden zien wat we kunnen"!
Een wereldwijf is het en inderdaad, na het eten kan ik beginnen aan de kurzswing en zijn we op weg naar de stoeltjes lift, afdaling blauwe en rode piste zijn aan de orde, met korte kleine en strakke snelheidsvertragende bochten wordt er veel gewerkt aan de techniek, ik moet nadenken bij elke beweging, het automatisme wordt gigantisch afgestraft, mijn kop is rood van de inspanning, het snot staat voor de ogen en het schreeuwende been gevoel komt opzetten.
We maken een afdaling naar het dal! mijn hemel, ik begin het onder de knie te krijgen, zal het me dan toch lukken om met twee benen te skiën op een verantwoorde wijze? Ik wil geen gevaar zijn voor anderen of voor mezelf, controle is het magische woord en Co houdt me goed in de gaten. Het allerlaatste stuk gaat zwaar, de sneeuw is pap en ik kan niet voldoende kracht vinden om druk te houden, we roetsjen een stuk om beter geconditioneerde piste te bereiken. Ik val een paar keer en dan merk je dat opstaan lastig, vermoeiend en frustrerend is. "dit wilde ik en zal ik ook" is het credo en de film "men of honour" schiet door mijn hoofd en hup daar ga ik weer!
Beneden aangekomen, twee trotse mensen, de buiten wereld begrijpt niets van onze overwinning en ik besluit even een half uurtje uit te rusten.
Om half vier zouden de groepen zich weer voor de busterugreis verzamelen en Co en ik geven een demo van het bereikte resultaat, wat een geweldig moment, ik voelde de afdaling als een bevrijding van frustratie, een bewijs van willen en kunnen een bewijs van samenwerken, vertrouwen, inzicht en coachen, een gevoel van gunnen.
Het applaus en de high five-en waren super en ik kon met moeite mijn emoties de baas. Joke is zichtbaar ontroerd en trots, dit hadden we eigenlijk niet verwacht, wat een dag!
Ik ben kapot maar kan de apres ski niet tegenhouden en algauw zien we meerder kanten van de deelnemers en zij zien ook mijn andere kant, wat een feest en wat een ontlading.
Het eten smaakte goed en de snel daarna ga ik mijn mandje in terwijl anderen nog aan de diverse spelevenementen de reveue laten passeren.
Donderdagochtend weer de oefeningen bij de paddestoellift, vertrouwen en gevoel weer op peil brengen en Co en ik sluiten aan bij een beginnersklas van de groep. Meriëtte geeft les aan 3 begeleiders, zij zijn als begeleider mee op deze reis en kunnen ook skiles krijgen. Ik ben de enigste met een "medisch" karakter en ik kan het klasje volgen, let wel, 1e jaars nivo en dan de vierde dag maar verdomme het lukt me !
Weer een moment van "gehoopt en gelukt". Ik voel me sterk bedreven en onoverwinnelijk, dit hou ik vast hier krijg ik zoveel kracht uit.
Co gaat voor in de afdaling, zo'n vier meter zit er tussen ons in en plots een klap, een schreeuw en heel veel hartkloppingen, "mijn" Co hebben ze aangeskiet, een ongelooflijke onbenul die ongecontroleerd de piste afkwam kon haar niet ontwijken en er valt een stilte... Alles doet pijn bij haar, die Duitse kerel lag wel 15 meter verder, Co haar rug, schouder en heup doen vreselijk pijn, ze is duizelig, misselijk en verdomme ik kan niet zo snel uit mijn bindingen. Rene komt eraan, Frederique en Peter geven gelukkeig assistentie en we verlaten de piste richting restaurant waar een EHBO post is. Na controle besluiten we haar naar de dokter te brengen, klachten zijn te serieus en ik stop de middag met skiën, de schrik in het been en lijf.
Bij het diner zien we Co terug, gelukkig dikke kneuzingen en niets verontrustend, die avond ga ik mee naar het avondskiën en ik besluit het gehuurde snowboard te proberen, twee uur "harken"in de sneeuw en wijzer geworden, ik moet mijn snowboard techniek geheel omgooien, voor de kenners, ipv linksvoor (Daan) moet ik me aan gaan leren te boarden maar dan rechtsvoor. (voor de niet kenners, vergelijkbaar met een automaat rijden maar dan gas en remmen met je linkerbeen).
Dat zal de volgende uitdaging zijn, ook mijn Daan is niet geschikt voor deze sport, Jos die les geeft heeft een Extreme Sport model en deze is speciaal voor sporten waarmee je kunt boarden, skiën, waveboarden en dergelijke. Jos beheerst het helemaal en hij wil me helpen zodra de middelen er zijn.
Ik vergeet te vertellen dat ze mijn skies (huur) niet gejat maar verwisseld hebben uit de stelling en kon ik zonder skies naar het dal.
Moe en voldaan na de douche het mandje in, prepareren voor de vrijdag, de laatste lesdag. Die vrijdag nog snel andere skies gehaald en tijdens het ontbijt spreek ik met Eef, de organisator van deze week, we praten over alles en nog wat en ik geef hem mijn beleving met deze woorden. "ik dacht dat ik met lotgenoten te maken zou krijgen maar ik heb alleen met teamgenoten te maken gehad". Zo was het ook.
De storm gaf vertraging met de lift en we gaan per bus weer naar hoog fugen, daar gaan we de klas in en blijkt dat mijn andere skies veel te zwaar zijn en ik er geen voldoende controlle over krijg, ik stop na 3 afdalingen en geniet van een kop koffie, spätsie en pizza die ik aldaar eet met 12 teamgenoten die ook gestopt zijn.
eenmaal in het hotel, een douche en de gereedheid voor de terugreis, om half 5 hadden we afgesproken afscheid te nemen in de Pizzhut beneden bij het hotel, een afscheidsborrel en dankwoordje en het nummer "i still haven't found where i am looking fore" van U2. Alle leraren en leraressen, deelnemers en begeleiders pinken een traantje weg, jongens wat een week, ik kan en durf te skiën, dankzij jullie !
Ik moet even zitten, gewoon te emotioneel want van deze mensen kreeg ik zoveel kracht en zoveel motivatie, zij geloven in het mogelijke, als je maar wilt !
Ook weet ik dat ik mogelijk fysiek afscheid neem van deelnemers die een hele zware tijd tegemoet gaan, ik wens ze enorm veel sterkte en ik geef mijn waardering over hun vechtlust, hun levensinstelling en hun optimisme, wat zijn andere elementen ineens weer een hoop waard.

De reis wordt ingezet, het bezoek aan mijn vriend Reinier kon vanwege de gewijzigde dagindeling geen doorgang vinden, wat had ik graag in Louigi te Gerlos nog even gefeest met hem en de vele anderen die uit Maasland daar zouden zijn.

Er zullen nieuwe kansen komen en die pakken we met twee handen aan.
Maasland is om 2 uur weer bereikt en vandaag om 10 uur bij de voetbal geweest, wasmachine draait en Yoni en Joeri hebben het fantastisch gedaan !

Tot later

Hans Jan