Unieke prestatie

Zoals ik vorige week schreef durfde ik het aan om met mijn LBC (lekker belangrijk cluppie) maatjes mee te gaan naar Gerlos in Oostenrijk. Met de korte skies, hoog verwachtingspatroon en een bron van inspiratie volgen we het navigatie systeem.
Dit jaar is het 8e jaar dat we samen (lees Peter, Ron, Carlo, Hans, Erwin en ik)er een paar dagen tussenuitknijpen om te gaan skiën.
Dat dit jaar een bijzonder tintje zou krijgen was al maanden bekend, eigenlijk al vanaf de eerste dagen na het ongeval dat de mannen aan mijn ziekenhuis bed waren".
Ik weet nog goed, ze kwamen binnen en we wisten zonder te spreken wat voor inpact het ongeluk zou krijgen, ook zag ik bij mijn maten een traantje ... Zonder ook maar 1 moment te twijfelen vertelde ik ze dat we hoe dan ook weer zouden skiën in week 5 van 2007. Jongens, geloof me maar, het gaat gebeuren !
Ongeloof maar trots op deze uitspraak begon ik in Juli vorig jaar onbewust aan een extra uitdaging, weer met de mannen aan de bak, dat zal wat wezen.
De weg naar Gerlos gaat in een vlot tempo en tijdens de rit denk ik aan het verleden, hoe een ingreep als dit je leven zo kan veranderen, hoe ik mezelf tijdens het revaldatieproces kon oppeppen om deze week te realiseren. Alle beelden schieten voorbij, het trainen, de proef prothese, de eerste stappen, de gesprekken, de tegenvallers, de harde wereld, de definitieve keus van "Daan" de explosie van wilskracht, de drang om erbij te zijn, erbij te horen, te vervolmaken en nog sterker worden dan...
het laatste half jaar is er veel gesproken over deze week, "die lange gaat het halen", en nu was het dan zover.
De revalidatiesportski begin januari was een vertrouwde onderlegger en met de hulp van de wintersport specialist uit Maassluis zou en moest het lukken. Tegen de jongens vertelde ik , "mannen, mijn nivo is eerste jaars 4e dag, dus een ander soort invulling van de afdalingen. Maakt niet uit was het antwoord, het feit dat je erbij bent is gewoon al unieken we gaan er hele bijzondere dagen van maken.

In de avond arriveren we in een praht besneeuwde omgeving Gerlos en zijn we te gast in Das Landhaus van Martin. Prima stek en in zijn restaurant is het prima toeven.
Om 23.00 uur worden de slaapvertrekken bewoond.

Woensdag, een zenuwachtige start, wassen ontbijten en spullen verzamelen voor de eerste dag.
Passen kopen, lockers huren en we vinden in de kleedruimte een nisje waar ik ongestoord mijn skivoet kan monteren en de tocht met de lift begint. Ik wordt stil, deze hellingen zijn aanzienlijk steiler dan ik in Fugen gezien had, hoewel ik het gebied op mijn duimpje ken kijk ik heel anders naar de piste's. Het weer is geweldig, blauwe hemel, zonnetje prima zicht en goede conditie van de piste.
De gondel gaat open, de skies klappen nog even tegen elkaar voordat ze uit de standaard gehaald worden. Ik loop met mijn nieuwe skietjes naar de verzamelplek en ik klik ze vast onder mijn skischoenen... een zucht, diepe onrustige ademhaling en een stille van Dongen.
"Jongens, sta niet gek te kijken van mijn choreografie, dat strookt niet met het verwachtingspatroon en langzaam glij ik over de sneeuw. Ik stop, ik moet de eerste linkse bocht maken, nadenken, uitzetten, vaart en gewicht op de ski, vast houden, druk zetten en je rechterbeen weer bijzetten, yep, deze lukt en na 4 linker en rechterbochten stop ik, Zo jongens dit kan ik en het wordt me eventjes teveel, gewoon even de spanning en emotie uit het lijf omdat we weer met zijn zessen op de skies staan en ik ben erbij, een uitdaging is uitgekomen, dit is mijn prestatie dankzij jullie vertrouwen en oppertunisme. Wat geweldig dat jullie het vertrouwen in me hebben gehad en me het onvoorwaardelijke gevoel hebben gegeven er bovenop te komen.
Dit gevoel gaf me vleugels en vanaf dat moment groei ik met het skiën, we maken een filmpje en het ziet er gewoon redelijk uit. Ik ben trots en de hele dag bestieren we met zijn allen de piste. Ik neem regelmatig mijn pauzes, ik maak vaker een koffiestop zodat de heren even zijn vijven kunnen knallen.Na twee uur ben ik zover dat ik de afdaling naar het dal aandurf en onder een escorte van wit blauwe jassen met LBC logo, zetten we de afdaling in... het gaat goed en halverwege schreeuw ik "Het gaat ons lukken, ik kan weer skiën !!" , volgens insiders heeft Martin mijn broertje me gehoord!
Beretrots en voldaan stoppen we om 4 uur en we beklinken de dag en de prestatie met bier en cola.
Ik ben blij met de film, zelfs zo dat na het apres skiën,het diner en de eerste slaapsessie ik de beelden stiekum 'snachts nog een paar keer bekijk... gaaf hé Hans, zeg ik zelf stilletjes genietend...
Donderdag, ietwat minder weer, beetjes sneeuw en dat werd uitdaging twee. De skies snijden een pad, ik verplaats het gewicht van links naar rechts, ik voel me als een wereld kampioen, tijdens een stop aan de rand van de piste beken ik aan de groep dat dit eigenlijk niet kan, dit is een droom, ik word straks wakker met een skipak aan onder mijn dekbed !
trots zijn we en we geven vol gas.
Tjdens de frites met wurst en schnitzel zo groot als de tafel krijg ik een smsje van Michel, gewoon hoe het gaat en waar ik was, ik schreef hem dat we aan het skiën waren in Gerlos en we belden daarna elkaar op, hij zit met zijn feestbeesten en Robert Leroy in Krimml, zo'n 20 km verder en of we vandaag bij hen kwamen borrelen.
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en we gingen laat in de middag op tournee. We werden opgewacht en een groots onthaal viel ons ten deel, allemaal bekenden, bijna iedereen was lezer van het blog, ik hoefde geen oud nieuws te vertellen. Ik liet met trots de gemaakte filmbeelden zien en ja hoor, de emoties werden geraakt en met een flinke glimlach beginnen we het te vieren.
Robert leroy treedt op, het is compleet en ik dans in de kern van de bar en zing (schreeuw) met Annemieke het refrein "we gaan dansen in de zon, baden, in het licht, ja we ontarmen het leven met een lach op ons gezicht, we komen samen in hetzelfde verhaal, en genieten van het leven ALLEMAAL".
Deze teksten raken je diep en als je omgeven bent met zoveel warmte van vrienden en wel heel goede bekenden dan voel je de tekst!
deze dag voelde ik me wereldkampioen, van Michel en Robert kreeg ik een geweldige onderscheiding aangeboden en ik was vereert. Ik bedankte de meiden en mannen van AXA, LBC, ook aan hen die er dit jaar niet bij zijn, voor hun steun, liefde en vriendschap, het voelt als de mooiste bloem in een prachtboeket.
Het werd laat en moe verlaten we Krimml nadat we als taxi onze taak hadden volbracht.

Morgen meer
Hans Jan