Blue Men zijn geweldig!

Daar ik me redelijk uit de voeten kan maken en er momenten zijn dat ik niet eens meer in de gaten heb dat ik "Daan" draag dan ben je in een jubelstemming.

Ik begin te accepteren dat ik nog niet alles kan met mijn aanvullende ledemaat.

Vervelend zijn de trappen en dan met name trap op, ik ben op zoek naar een vloeiende lijn om ongemerkt een trap te betreden zonder stotterende momenten. Een trap af met een steun aan de rechterzijde middels een leuning of iets dergelijks , dan zie je het verschil niet.

Ik ben me ook steeds meer aan het vertonen in openbare gelegenheden. Het doet me goed weer onder een grote schare mensen te zijn, een onopvallende temidden anderen, even mensen kijken en wat kan ik ineens veel meer dingen "zien". Het charisma wat veel mensen kunnen uitstralen kan ik lezen, ik zie de pijn, het ongemak, de onrust en gelukkig ook de vrolijkheid en gelukkigheid, geen helderziendheid maar stemmingmeter. Prachtig en hoe meer ik erop ga letten des te meer zie ik.

Deze ervaring had ik gisteravond, een avondje naar de Theaterfabriek, Blue men. Een gepaste titel als je bedenkt dat ik een "blue man leg" draag !

Een omgeving die mij direct een goed gevoel gaf, industrieel, eenvoud, staal, constructie, harde zwarte vloer, perfecte belichting, goede akoestiek, zeer creatieve oplossingen voor toilet , bar en theater. Een pracht ontvangstruimte, hoog , open, ruimtelijk en ook hier een verrassende uitstraling. "Dit gaat goedkomen" zei ik tegen de anderen en we gingen het Theater binnen.

Blue men is een muzikale uitspatting op drum, op kunst en onbegrensde creativiteit.

Het heeft me vanaf de eerste slag tot de laatste klap geraakt, een ge-oliede machine waarin de bezoeker verrast wordt, waar beschermende kleding op bepaalde rangen niet onmisbaar waren en waar timing, licht en humor elkaar in een vloeiende lijn overnamen.

Ik was razend enthousiast en zat ik stiekum op mijn Daan te drummen. Heerlijk, even ongestoord en gepermitteerd met je handen op je benen drummen, het tempo was onnavolgbaar en op het moment dat je denkt dat je het beheerst ben je alweer te laat.

De blauwe mannen weten wat show is in combinatie met nonverbale communicatie.

Je weet hoe het gaat, alles wat leuk is gaat te snel voorbij, aan het eind van hun optreden konden we met enkele op de foto, daar hebben we gebruik van gemaakt en ik bedankte drummer "blue man three" voor de geweldige avond, "i love when people enjoy our show" zei hij en het was aan hem, ondanks zijn blauwe kop, te zien.

Ik genoot niet alleen van het entertainment maar bovenal van mezelf, heerlijk zo tussen de mensen, een avondje uit zonder last te hebben gehad van mijn "medische"gevoel.

Het gaat er naar uitzien dat ik straks de grote wereld weer aan kan.

Stel je maar voor, overal waar je heen gaat, elke stap waarbij je nadenkt, elke stap die je voelt geeft geen ruimte voor aandacht van de dingen om je heen. Het lidteken dat ik heb vraagt enorm veel, ik wil eraan werken dat ik op een automatische piloot gewoon mijn gang weer kan gaan met zo min mogelijk aandacht voor "Daan".

Vanmiddag ben ik samen met dorpsgenoten een rondje wezen golfen. Met de gelukshanger van "vriend remco"liep ik de 18 holes zonder hulpmiddelen in 4 uur, een bijzondere prestatie en ook nog redelijk geslagen. Heel bijzonder zijn de contacten die ik heb en krijg op de golfbaan...

Jawel, 14 april staat er een toernooi in de agenda en de wedstrijdcommissie kan de flights indelen... Ja als het lukt plannen we jullie in 1 flight zeg ik dan maar...

Ik hoop dat dokter Knippenberg mijn log volgt want ik ben in training voor de Flight of the Year!

Tot later, enne refererend aan mijn tekst, tot "ziens" ..

Hans Jan