Doe maar gewoon

Het was een ware belevenis, spontaan met 9 man naar Gerlos afgereden en op bezoek bij Gaby die zo'n lekker ontbijtje kan maken. Zo spontaan als het idee, zo snel waren we onderweg.
9 mannen die mijn gravel tennismaten en ook al in voorgaande jaren skimaatjes zijn.
Donderdagavond weggereden en vrijdags om 8 uur het ontbijtje, omkleden en naar de liften, het is stil, einde van het seizoen zullen we maar zeggen, aan het eind zie ik luigi turbobar, ben benieuwd of we de tent weer op zijn kop krijgen...
Eenmaal in de lift lacht de piste me toe, hoewel ik ondertussen een goede bekende ben aldaar heeft de preperateur van de piste zijn uiterste best gedaan en ik zie de signatuur van een glooiende afdaling. Met hulp bij het aanklikken van de skies, een ferme klik, een balans moment, een einsatz met de stokken en daar gaan we. Inderdaad, de piste is als een gestreken laken, ik krijg de vouwnaden erin en het geluid van knerpend en krakende sneeuw in combinatie met zon en koude wind geeft het ultieme gevoel van wintersport. Het gaat zo goed met de voor mij bekende afdalingen dat ik het ga proberen de zwarte piste nr 6 naar Hansi's SonnAlm te bedwingen.
Met gemotiveerde spanning begin ik aan de afdaling, korte swing met hier en daar een kleine uitschieter lukt het me zonder te vallen of te roetsen de Alm te halen, ik kijk naar boven, dick helpt me met mijn skies om deze in het rek te zetten en ik kreeg zo'n ongelooflijk gevoel van een overwinning, eerst al in week 5 toen ik met LBC mijn eerste bochten en blauw rode afdalingen kon maken, nu een paar weken verder en ik ski van de steile heilingen. Ik besluit er een paar bijzondere dagen van te maken. Natuurlijk gingen we deze vooruitgang vieren, eerst Ernst opgehaald uit het ziekenhuis na een observatie nacht ivm 2 gebroken ribben daar moest blijven. Hij was een dag eerder gaan skien en lelijk gevallen, waarschijnlijk zijn skistok in zijn ribbenkast gekregen. Hij was blij dat we hem kwamen halen en allen vierden feest in öns tentje"!
Het feest is nog geen half uur aan de gang en ik kom daar WEER Marianne tegen met haar broer Wim, twee familiare feestbeesten en Marianne en ik konden het niet geloven dat we elkaar een hele lange tijd niet gezien hadden en in de laatste maand twee keer in Gerlos in mijn Luigi's turbobar !!! Je kunt je voorstellen dat dit een extra dimensie gaf op het feest en de club was compleet.
Zaterdag was het slecht weer boven, we moesten in de mist en bewolking afdalen om beter zicht te kunnen krijgen, onder de lift blijven want anders raakten we van koers.
Het afdalen van de zwarte 6 was een must , de sneeuw was niet zo vriendelijk voor me en ik val halverwege, opzich geen punt alleen ik kom zo moeilijk weer in mijn ski en is de uitlijning van mijn "daan" niet zoals het wezen moet, uit de lijn betekend gewoonweg geen goede bochten maken en wat ik voor kracht ook gebruikte, ik viel en viel, sorry Marianne ik had je een betere deminstratie willen geven.
Heel aangekomen bij Sonnalm alles even rechtzetten en hup na de koffie volgas er tegenaan.
Opmerkelijk was de reactie van een voorbijganger die mij op de piste zag liggen terwijl mijn daan op een zeer onnatuurlijke wijze erbij lag, de man wilde terstond de helicopter bellen voor een ernstig ongeluk, mijn glimlach overtuigde hem niet te bellen.
De avond was gepast gezellig, een snelle pizza en de nachtrust in.
Zondag, zon, sneeuw , geen wind en geen hond op de piste, het rijk alleen en zelfs carven kon ik gaan oefenen, waanzinnig en de tocht naar Zell wrd ingezet. Ik skiede al met de gedachte om volgend jaar gewoon alle pistes te nemen die er maar zijn, ik ben er, dit is wat ik onder skiën versta, durf, lef, doorzettingsvermogen en kameraadschap zijn DE ingrediënten voor het halen van een doel. Top en ik sms de halve wereld.
De humor van de dag, de ongelooflijke stomme opmerkingen, de inkoppers en de drankjes die je aan gemotoriseerde dames doet denken geven lol voor het leven (heb ik weer), afsluitend een bezoek aan cin cin en het avontuur was compleet.
Maandag ochtend nog eenmaal de skies ondergedaan, ernst marcel en rene gingen om 9 uur smorgens rijden, wij zouden om 12 uur vertrekken, wat uiteindelijk 1 uur werd.
Ik nam op een gepaste wijze afscheid van mijn piste, met wederzijds respect spraken we af elkaar volgend jaar weer te zien, zij wat witter met sneeuw en ik met een nog grotere glimlach.
Het was veel wintersport dit jaar , het is ook "mijn ding", doordat ik dit zo graag weer wilde en de mogelijkheid er was, want wie weet hoe het volgend jaar gaat, was dit goed, uniek en met een onbeschrijfbaar gevoel verlaten we de groen wit gestreepte piste, we zwaaien naar Simone die bij Martin werkt en onder begeleiding van hoempa muziek gaan we terug.
Zonder veel overlast van het verkeer zijn we om 22.00 uur weer thuis, mannen bedankt voor de fijne dagen, de samenwerking, de humor en "onze humor", gaby gebeld dat we goed zijn aangekomen en zij vroeg me of we volgend jaar weer kwamen, we zijn een gezellige bende !

Zij vertelde me dat "dass leben geniessen" zo belangrijk is, ik weet het Gaby en bedankte haar voor haar gastvrijheid.

Ciao,
tijd voor italiaans,

Hans Jan