"kromme Jongens"

Terwijl de middagzon mij probeert te verwarmen en de ingeschonken rosé te ontkoelen concludeer ik dat het drie weken geleden is dat jullie op mijn weblog konden meelezen.
In de afgelopen dagen heb ik ontzettend veel mensen gezien en gesproken, met iedereen en bij iedereen verhalen van tot voor het ongeluk, nostalgie uit de oude doos. De enorme verbazing bij velen die mij kennen en in de combinatie met de situatie zoals het op het moment is.

Ik heb vorige week een nieuwe instapkoker laten inmeten, middels dit deel zou ik nog beter en netter moeten kunnen lopen, ook de sportprothese is aan bod gekomen en wie weet gaat dat ooit een keer lukken. Over twee weken is het gereed en zal ik dit dorp met een gedreven loop verrijken.
Ik ben toe aan een uitdaging, niet alleen op hoger sportief gebied maar zeker ook maatschappelijk en sociaal. Ik heb in de afgelopen maanden enorme menselijke lessen gekregen, ongevraagd, maar wat lijkt de buitenkant mooi tot je het van dichtbij bekijkt.
Wat een enorme stimulans geeft is het vertrouwen van de juiste mensen, blik naar de toekomst, niet wat je bent maar wie je bent.
Zo was ik gisteren bij de musical "kromme jongens" en dan voel je die westlandse familie warmte. Bikkelharde werkers, eer en geweten, tuinbouw van de laatste 50 jaar in vogelvlucht. Humor, absoluut, maar ook een ontroerende ondertoon, het was gisteren de laatste voorstelling en jullie zullen begrijpen dat voor iedereen die aan dit spektakel deelgenomen had, hetzij op toneel, in het orkest, achter de bar, in de keuken, aan het loket, nagenoeg iedereen deed daar vrijwilligerswerk, dat de touwtjes wat losser waren. Aan het eind van de avond ging het dak er letterlijk af en de ontlading bij de spelers, zangers en muzikanten was zichtbaar, in polonaise langs de band en kun je nog zingen, zing dan maar mee ! was het motto.
Wat ooit begroot was op 2400 bezoekers heeft naar wat ik gisteren hoorde zeker de 25000 bezoekers overtroffen. Een pracht stuk promotie voor het Westland.

Het was een lange tijd geleden dat ik draadjesvlees gegeten had met gestoofde peertjes en aardappeltjes met een jus-tje, gisteren voordat de uitvoering zou plaatsvinden kreeg ik het voorgeschoteld, vanuit de keuken en Marleen (sinds gisteren "mijn kokkie") wat kun jij koken zeg, ik zag direct in gedachten de juspan bij mijn ouders thuis op de tafel staan, de geur van het vlees, het sudderen van de jus en jeetje, als je bij ons thuis in de keuken kwam stond het pannetje te sudderen. Mijn vader was gek op dit vlees en gisteren leek het of ik weer bij hen aan tafel zat.
Het doet mij goed en deze rijkdom pakt niemand me af.
De avond eindigde in een spetterend feest en vroeg in de morgen bespeurde enig ondeugdeklijkheidje. Tranen met tuiten en als kinderen zo blij.
Ik bedankte de gastheer en zijn gevolg, een knipoog zegt meer dan duizend woorden.

Komende periode zal een intensieve training kennen en een uitbreiding van kennis, analyseren, integreren, communiceren, enfin, de wil om het te realiseren.

Tussendoor de organisatie van de MVVsportdag aan het regelen en natuurlijk het Mini Maxi toernooi waarin de kleine jeugd tot en met groep acht hun sportieve kunsten kunnen laten zien aan hun ouders of ouderen die tevens die dag hun dubbelpartner zijn.
Ik doe het graag dat organiseren, samen met enthousiastelingen gaan we ongekende dagen presenteren. Laatst vroeg iemand aan mij, "vind je het niet moeilijk dit te organiseren"? ik vroeg haar "hoe bedoel je"? nou kijk, "vorig jaar deed je zelf volop mee en kon je gewoonweg aan je zien dat jou organisatie en deelname aan die sportdagen je ziel en zaligheid was en nu kom je natuurlijk tegen dat je niet alles meer kan" of ben ik te brutaal om het te zeggen?
Ik keek even verbaasd, natuurlijk baal ik ervan dat het niet meer wordt dan dat het was maar verdorie, ik ben er gelukkig nog, ik ga ervoor om eenzelfde waarderend gevoel te krijgen ook na het ongeluk. Een potje voetballen, korfbal, hindernis baan, volleybal, dat is gewoon over, zo hard moet ik dat bekennen en daar kan ik best pissig over worden.
Anderzijds schiet ik er voor mezelf en mijn omgeving niets mee op, ik denk twee keer na, reageer niet zo ad hoc, en geloof me maar, als ik iets in de bol heb zitten dan kun je van mij aannemen dat het met volle overgave gebeurd, dus ook deze dingen.

Yoni heeft haar training en begeleidings-graad opgevoerd, ze zal er staan op waarschijnlijk 6 juni, de praktijk toets voor haar nieuwe school Sport en Bewegen, haar droom, haar wil haar"ding"!. Alle zinnen zijn gezet om klaar te zijn om de praktijk sporttoetsen te doorstaan, met Ben (fysio) lopen ze op joggingsniveau aan haar uithoudingsvermogen te werken, daarnaast tennisles en tenniswedstrijden, nog geen korfbal, dat komt en bijna elke dag fietsend naar school, net zoals toen. Ze gaat vanaf maandag haar examenweken in en ik merk dat mijn Prinses zich steeds meer als een jonge volwassen vrouw gaat gedragen. Ik geniet van haar spontaniteit, haar opmerkingen en interesses en ach ja ook als ze zegt dat ik geen 20 meer ben!
Ik weet niet van wie ze het heeft maar vorige week ontsproot de Prinses wederom tot een waar van Dongen organisatietalent om de examenstunt te organiseren en neem van mij aan, het was toppie. Glunderend heb ik ze opgehaald na de gedane actie, de meiden waarmee ze de stunt uitgevoerd hebben zijn allemaal van hetzelfde kaliber, "als je wat doet, dan gebeurd er wat"!.



arradivideci

Hans Jan