De rechter heeft gesproken

Precies twee weken geleden was de rechtzitting, vandaag, vanmiddag de uitspraak.

Je vraagt al de hele week af hoe zoiets in zijn werk gaat. Ik kon me er niets bij voorstellen, we zijn gewoonweg gegaan.
Het inmense gebouw wat onpersoonlijk overkomt slurpt de bezoekers naar binnen. Op diverse zitjes wachten mensen zoals ik op de uitslag van ieders voorval.
Het krioelt van de verkledende advocaten, uit hun rolkoffers en tassen worden de toga's aangetrokken zoals mijn moeder vroeger een keukenschort aandeed.
Er wordt gelachen, advocaten zijn in hun privé leven gezellige en gemoedelijke mensen.
We worden verplaatst naar een andere rechtzaal want de zitting ervoor loopt uit.
Ik zie geen bekende, dus ook geen bestuurder en of zijn advocaat.
Je bent niet verplicht te komen, dat weet ik, maar dit had ik niet verwacht.
Er dienen meerdere uitspraken in onze zaal en naast een aantal jongeren die in hard-en softdrugs gehandeld hebben vliegen de gevangenis-straffen en taakstraffen om de oren, een groep jongeren die allen dachten op deze manier wat bij te verdienen. De rechter is mild omdat de dame en heren spijt betuigden en de handel per direct gestopt hadden.
Zij lijken opgelucht met de straf die ze krijgen en heel onwezenlijk is de situatie.

Wij hebben de uitslag in het begin van de zitting gehoord, raar dat een verdachte veroordeeld wordt en er niet is.
De rechter spreekt in de ruimte.
Zoals eerder gemeld, de advocaat van de bestuurder trachtte het dikke rapport van 120 blz te elimineren en vroeg om vrijspraak.
De rechters waren een ander oordeel van mening.
De bestuurder heeft zijn straf, ik heb mijn been er niet door terug en geen elk middel geeft daar de waarde van aan.
Dat het rapport aangaf dat wij 54 km zouden kunnen hebben gereden was totaal van ondergeschikt belang, iedereen moet in het verkeer alert en er serieus mee bezig zijn. Aldus de rechter.

Nu is dit een afronding van de eerste fase, eindelijk kunnen we dingen gaan concretiseren, dit is klaar en we gaan in training voor de volgende.

Als je nu terug kijkt, bijna anderhalf jaar later, waar we pas zijn.
Er komt zo vreselijk veel bij kijken, er komt zo vreselijk veel op je af, dingen waar je nooit rekening mee houd kom je tegen.
Soms lijkt het of de wereld een andere is, ik blijf knokken voor alles.

lichtjesfeest,
Komende week zal er meer bekend worden gemaakt over het lichtjesfeest, het wordt een bijzondere avond. Kinderen van de Schutse zijn met 50 people-tjes aan het reperteren om 14 december de spits af te bijten. Ik geniet van al die kinderen en zeker hun juf die een prachtinvulling geven aan het Maaslandse feestje.

Fijn weekend allemaal.

Hans Jan

De rechtbank

Weken geleden ontving ik het dossier van het parket over veel ins en outs van het ongeluk.
Een onderzoek van 120 blz ligt ten grondslag voor deze dag. We hebben een uitnodiging gehad om de rechtzaak als publiek bij te wonen inzake het ongeval en om ons op de hoogte te houden van het proces.

Aanvankelijk wilde ik niet gaan, ik wilde en kon de confrontatie niet aan, tot nu toe was de bestuurder van de auto een silhouet, een passe par tout, een zijaanzicht net als de beeltenis van Beatrix op een postzegel, ongedetailleerd. Ik wilde het zou houden, ik zou de man straal voorbij lopen als we elkaar zouden zien omdat de herkenning er niet is en dat beviel me, beter dan dat ik het zou herkennen.

Tóch heb ik besloten om te gaan, de zitting maar dus ook de confrontatie, Yoni had aangegeven behoefte te hebben het proces bij te wonen, ze zou met Joke gaan echter afgelopen week besloot ik toch te gaan en Joeri had te kennen te gegeven er ook bij te willen zijn. Het feit dat we allemaal er waren was puur voor de verwerking, allemaal hetzelfde verhaal kunnen horen en wat er bij komt kijken.

Het is vroeg, we willen natuurlijk niet te laat komen en synchroon worden de boterhammen gesmeerd. Het stormt, het is druk op de weg, vrijdag, de dag dat half nederland geen autobewegingen kent vanwege arbeidstijden indelingen is het vandaag gewoonweg druk.
De klok geeft negen aan en we vinden een parkeerplaats bij het Paleis van Justitie in Den Haag,
de wind verklapt mijn linkerbeen door de stof stijf tegen de blokcontouren van mijn prothese te blazen, ik voel me opgelaten, de dunnne pantalon geeft de contouren tot in detail weer en enkele omstanders zie ik kijken en reageren, "mankeer ik iets of zo" wil ik schreeuwen maar ik probeer zo netjes mogelijk mijn wandeling naar de ingang voort te zetten. De oploop naar de tourniquette, het geluid van schuivende tochtstrips op de draaideur geeft het gevoel dat de storm ook hier merkbaar is. Eenmaal binnen de stormvrije zone van het gebouw worden we naar de tweede balie verwezen. Eerst langs de beveiliging, portomonaie, riem, telefoon etc, alles af en door de poort. Joke Yoni en Joeri gaan goed alleen bij mij gaan de bellen en toeters af. De met het waarschijnlijk verkeerde been uitgestapte beveiligings beambte vraagt of ik nog iets van staal in broekzak heb zitten, "ja" zeg ik, "een RVS pijp van 30 cm"! Pas na de persoonlijke visitatie begrijpt de man de opmerking.

Op de tweede etage bevind zich de zaal, er is een enorme grote hal, een ontvangst ruimte die hoog is en waar twee enorme kunstwerken van stof leer en touw een gevangenis uitbeelden. "lekker zeg"dacht ik, "moet dat nou, zo'n kunstwerk". Tijdens de vraag die ik mezelf stelde komt er een motor agent aangelopen, hij was al eens een paar keer thuis langs geweest, hij was als eerste "diender" op locatie en wil het hele proces van zowel voor als achter de schermen volgen. Hij heeft enorm veel bewondering voor Yoni, zij heeft een apart plekje bij hem vanwege haar doorzettingsvermogen en motivatie, ik denk dat het haar charisme is maar dat klinkt van een vader!
We praten over het dossier, zo dik, zoveel tijd en energie en alle specialisten die zich over dit ongeval gebogen hebben. een fractie van een seconde wordt geschreven op 120 blz.
Er komen een aantal mensen richting de zaal, de deur ernaast gaat voor hen open en duidelijk is dat er meerdere rechters deelnemen aan het proces, een zg meervoudige kamer. Die meervoudige kamer geeft aan dat het proces een beladen proces is, en dat heeft te maken met de ernst van het ongeluk.

De deuren gaan voor het publiek open, zo'n 10 personen waaronder wij, zoeken een plekje. De bestuurder van de auto neemt plaats tegenover de rechters. Van de drie rechters is er 1 die het woord voert, zij verteld ons dat het niet gebruikelijk is met deze zaken dat er kinderen, en dan met name Joeri, op de tribune als publiek aanwezig zijn. Zij spreekt met joeri af dat als het allemaal teveel wordt hij gewoon mag weglopen. Hij knikt instemmend.

We zitten op de derde rij en het proces begint, de bestuurder gaat staan en op het moment dat hij antwoord heeft het silhouet een stem. Ik schrik een beetje maar ben weer snel tot de orde.
Hoewel het een openbare zitting is en iedereen erbij kan zitten ga ik niet in over de zitting zelf, dat is niet gepast. Aandachtig volgen we de vraag en antwoord stelling.
Er wordt ook een vraag gesteld, aan mij, ik geef als antwoord dat ik inderdaad eerst niet wilde vanwege de confrontatie maar dat het voor de verwerking beter zou zijn als ik ook dit proces volgde.
Ook heb ik aangegeven dat ik me terdege van bewust ben dat de bestuurder deze gebeurtenis ook niet gewild heeft, vergeet niet wat een enorme impact dit op hem heeft gehad, Yoni en ik kunnen er over meepraten.
Ik ben onder de indruk van de kennis van het rapport bij de officier van justitie en de rechters. Getuigenverklaringen bijna uit het hoofd kennende en situatieherkenning, alsof ze als een derde persoon achterop meereden.
De zitting duurt ruim twee uur en wordt geschorst.

Ik wacht beleefd dat anderen de zaal hebben verlaten en buiten de zaal komt de motoragent nog even bij ons staan en is er een informeel gesprek met de officier van justitie.
Het heeft diepe indruk gemaakt, het moeten horen hoe anderen een ongeluk tot in detail aan het construeren zijn, een soort script van een nog te maken film.



Na een daar genuttigde kop koffie brengen we Yoni naar haar school dependance in Rijswijk en Joeri op zijn Delft basis, joke en ik rijden naar huis, de ochtend evaluerend.

Ik ben even weg s'middags, gewoon om even alles op me in te laten werken, constant afvragend "welke straf in deze wereld geeft mijn been terug"?

"Dág" zoals de officier van justitie zei (in die functie past het niet als je zegt "tot ziens")

tot dag

Hans Jan

en dan ineens ...

Ik kreeg net een mail van mijn broer die in de krant het artikel heeft gelezen van de rechtzaak over het ongeluk. In het AD versie Delft, ja die krant die eerder een artikel schreef, heeft niet goed geluisterd naar de officier van justitie en de rechters, de journaliste schrijft dat yoni en ik al gevallen zouden zijn voor de aanrijding en tegen de auto zouden zijn gereden. Dat is een versie van de advocaat van de bestuurder die het rapport probeerde onderuit te halen. Ik heb de reporter direct een corrigerend commentaar gegeven, krijg je verdomme weer zo'n tik, dank je wel dame !

lichtjesfeest

Geïnspireerd door Tibet, een cultuur van vrede, een volk dat zich al meer dan een halve eeuw geweldloos inzet voor het behoud van hun religie.

Het zijn de vlaggetjes en het verhaal achter de vlaggetjes.

de Tibetanen schrijven hun gebedjes op deze vlaggetjes met de intentie dat de wind hun gebed draagt en overbrengt.

Alleen al de gedachte, "de wind draagt een persoonlijk gebed" is al boeiend.

Deze gedachte heeft mij geïnspireerd om het lichtjes feest (het 2e) wederom te organiseren.

Op 14 december zal het plaatsvinden en zal de kern van het dorp als Charles Dickens stijl zijn omgetoverd.

Het dorp spreekt er vol over en de marktkramen worden gretig gereserveerd.

voor de localen onder ons, volg de" Midden Delfland krant".

De kleuren van de gebedvlaggen hebben mij beïnvloed om dit jaar geen lampionnen optocht te doen maar een ballonnen optocht welke als primeur in Europees verband gezien mag worden, in de kleuren van de Tibetaanse gebedvlaggetjes. wat zal het die avond een geweldig gezicht zijn. Ik verklap niet alles want een primeur maakt mensen wakker.

Het lichtjesfeest is van oer uit een Tibetaans feest, op deze wijze willen we er een extra tintje aangeven.

dit jaar wil ik het voor elkaar krijgen om de optocht die door het dorp gaat, langs een aantal locaties te gaan waar gezongen wordt, waar muziek gemaakt wordt, waar een soort kleine theatertjes te zien zijn. Als je dan in de optocht wat achterop loopt hoor je de fanfare niet meer en op deze wijze zijn er ongeveer 5 of 6 grotere groepen enthousiastelingen die muziek maken in het teken van de december/kerstmaand en gedachte.

Met een groot scherm willen we beelden van oud Maasland laten zien, kinderkoor met begeleiding, het waxinne-lichtjes straattekenen, de kerstmarkt en natuurlijk de kerstboom die op deze avond door de burgemeester met duizenden lampjes zal gaan schijnen.

Ik verveel me niet, dat mogen jullie wel begrijpen.

Ondertussen is de kamer van Yoni gereed en is de kamer van ons voetbaltalent aan de beurt.

de plaktafel staat op zolder, de rollen zijn gesneden, al het hout is geverfd. Joeri heeft hierin ook zijn eigen keuzes gemaakt en ik moet zeggen, meneer heeft smaak en oog voor detail.

We hopen eind van de week alle spullen weer op de kamers te hebben staan waar het uiteindelijk moet. De omzetting van de kamers geeft ook voor mij voordeel dat ik me eenvoudiger en met minder inspanningen op de eerste etage kan bewegen.

Deze week is een week waarin belangrijke beslissingen zullen genomen worden en waarin beslissingen door derden gemaakt zullen gaan worden.

Afwikkelingen na het ongeval staan hierbij centraal.

Ondertussen is mijn leenbeen ook al aan revisie toe, deze daanII, reeds meer dan 73.000 stappen op de teller en Daan II heeft ervaring.

komend januari was de bedoeling dat ik mee zou gaan met de ski-groep van "medische" mensen,

ik wil dolgraag mee echter zijn de middelen / mogelijkheden niet van dien aard.

Goh, wat zou ik ze een poepie laten ruiken met alles wat er mogelijk is om toch verantwoord te kunnen skiën. Ik heb veel aan hen te danken, Colinde, mijn personal coach en buddy, we waren een pracht sportief koppel. Ik kan de belofte niet nakomen om haar daar in Fügen te laten zien wat zij mij geleerd heeft.

Oké, het is niet anders, er zijn ergere dingen.

Deze week ook de afspraak met een eventuele uitgever, de kansen, de mogelijkheden, de kosten, het moet niet gekker worden, die het boek zou kunnen uitgeven, waar het weblog niet allemaal voor leent...

We zouden er ook een film van kunnen maken, op waarheid beustend......

De film zal geen uitverkochte zalen geven maar wel een enorme sociale bagage !

de super storm afwachtende, de pannen stevig op het dak, laat die frisse wind maar komen.

Tot tijdens of na de storm !

ha ha , zullen de gebedvlaggetjes leuk vinden :)

Hans Jan