Het is er weer...

Tja, het is bijna twee weken geleden dat er bij Yoni de ingreep wrd uitgevoerd, ietwat teleurgesteld maar goed, ze weet dat de chirurg het beste met haar voor heeft en dat genezing op deze wijze de meest voor de handliggende is.
Dat kan ik wel makkelijk schrijven maar iedereen weet dat het voor mijn prinses niet eenvoudig was, ook zij wil volop aan het sporten gaan, even ontladen, even knallen, even alles geven wat er in je lijf zit... "ja pap" zei ze "jij bent al aan het sporten en jij doet al veel meer dingen dan ik"... logisch dat ze zo reageert, ze begint de beperktheid zat te worden. Zij weet ook dat ik nu verder ben als zij maar dat ik haar nooit zal kunnen inhalen is de realiteit, zij gaat straks knallen, reken maar.
In het revalidatiecentrum is mijn aanwezigheid tot een minimum beperkt, Els heeft me cum-laude patient genoemd, of eigenlijk "klant"want het was goed zaken doen.
Ha Els, ik heb het maar getroffen met je, jij die me op de mogelijkheden wees om te mobiliseren en altijd een bron van mentaliteit kon opwekken. We hebben ze een poepie laten ruiken, dank je wel meid.

Vorige week hebben we elkaar ontmoet, in de binnenstad, bij "de kobus kuch" Esther en Bas. Esther was de dame die mij eerste hulp geboden had en levenswerk heeft verricht. Zij nam impulsief en alsof het zo moest zijn het initiatief om mij zoveel mogelijk te stabiliseren. Het is voor mij een goed gevoel dat ik daadwerkelijk een gezicht bij mijn "angle" zie. .. en het nummer van robbie williams heeft nu een gedachtevideoclip. Een pracht stel, het klikte goed en ook met Bas waren onverwachte knooppunten die ons beide interesses hebben, hoe kan het zo zijn.

Mijn vorderingen gaan gestaag verder, buiten het feit dat ik niet ziek ben of voel probeer ik zoveel mogelijk conditie op te bouwen zodat ik hele dagen kan presteren, het begint te kriebelen en ik wil er klaar voor zijn.
afgelopen week heb ik overleg gehad met onze bevriende architect over de eventuele aanpassingen in het huis, beter en makkelijker is het doel, licht en warmte het thema.

Joeri heeft afgelopen zaterdag van de voetbalburen gewonnen en jullie begrijpen dat dan een seizoen niet meer kapot kan, met trots gingen de punten naar het dorp en ik heb me aangedragen bij de jeugdcommissie om eventuele hang en spandiensten te kunnen verlenen.

Voorlopig gaat het erg goed met me en ben ik trots op mezelf dat ik zover al gekomen ben, ik ben nog lang niet klaar met mijn uitdaging(en) en ik geniet van elk moment.

Er zijn een aantal lezers die zich beklaagd hadden over de stilte periode,
sorry,
sommige momenten hou ik voor mezelf !

Tot later


Go with someone who makes you smile,
because it takes only a smile,
to make a dark day seem bright.

Getekend: Hans van Dongen, lachebek sinds 1960

Kleine tegenvaller ...

vandaag is Yoni in het ziekenhuis geweest, zoals eerder vermeld zou vandaag de pin uit haar bovenbeen gehaald worden vanwege de last die ze ervan had.
In vorige röntgenfotosessie was duidelijk dat de ingreep uitgevoerd kon worden.
Vol spanning en volledig nuchter was ze vanmorgen met Joke naar het Bethel gebouw gereden en om kwart over acht operatieklaar gemaakt. Ze was zeer ontspannen en klaar voor de ingreep. Dr. van der Pol is haar chirurg, ja , dezelfde die haar na het ongeluk ook behandeld heeft. Zij vond de periode erg kort tussen toen en nu om deze ingreep uit te voeren, er wordt overleg gepleegd en besloten wordt om met een laser inwendig een vooronderzoek te doen, tijdens dit onderzoek wordt duidelijk dat de buitenschil van het bot keurig genezen is alleen de binnenkant is niet geheel naar wens stevig genoeg. Het feit dat Yoni last heeft van haar been heeft de doctoren doen besluiten om een schroef die pijnlijk is te verwijderen zodat het bovendeel en onderdeel van de breuk beter tot elkaar kan komen. Na een kleine 5 kwartier is Yoni terug op de uitslaapkamer, ze voelt zich goed, krijgt weer kleur en er komt geluid uit.
Suf antwoord ze op vragen, een spelletje Yahtzee en kleine slaapjes tussendoor, beschuit en thee vullen haar taille en mijn prinses zie ik in de middag nadat ikzelf bij de revalidatie ben geweest met het verzoek voor aanpassing prothese en aanvraag sportprothese.
Terwijl ik haar zie en haar een kus geef leg ik mijn hand totaal onbewust precies op de plek waar de ingreep heeft plaats gevonden, "heb ik weer" ja Pap "hoe krijg je het voor elkaar"!
We wachten op de zuster die haar de vewijspapieren geeft en mag ze mee naar huis. Voorzichtig lopen we door de gang, 4e etage Bethel gebouw de lift en dan de gladheid van de sneeuw. We rijden naar huis en bij aankomst had Joeri uit eigen beweging gebak gehaald op de thuiskomst van zuslief, lief van je Joeri, je hebt het helemaal.
Vanavond na vele smsjes en msn contacten (waaronder veel leraren!) wordt ze beterschap toegewenst.
Ze gaat zo slapen, morgen breng ik haar naar school want economie wil ze niet missen!

Op het moment dat ik dit schrijf zegt ze , "welterusten pap", ook aan alle lezers haha.

Tot later,
Hans Jan

Unieke prestatie deel 2

Voordat ik het vervolgverhaal van de dagen Gerlos ga beginnen wil ik mijn broer Martin bedanken voor de tot standkoming van de film op het net! Dank je wel Bro en de mooiste film is al onderweg.

De nacht van donderdag op vrijdag was een onrustige, ik kon de slaap niet vatten, de muziek, de tekst, de mensen, de gebeurtenissen jagen als CNN door mijn gedachte, wat is er een hoop gebeurt en wat heeft het allemaal een mega indruk gemaakt.
Na het bezoek aan Krimml hebben wij als LBC de clup van AXA bij ons uitgenodigd in louigi te Gerlos, the place to be, das apres ski zu sein!
Het zal me benieuwen want die mannen en vrouwen kunnen het weleens laat maken en of ze op tijd uit hun mandje zijn is dan ook maar de vraag.
De ochtend zon is zichtbaar op de bergen rondom ons Landhuis, de jongste zoon van Das Landhaus is ca 1,5 jaar en zal moeders wel even helpen met de eierdoppen, die knul deed het prima als je hem maar zijn zin gaf, duidelijk is dat de kinderen met vreemden worden opgegroeid en dat toerisme in oostenrijk net als de zelfmoorden hoog scoren in de europese gemiddelden!
Na het eitje, de koffie en kaiserbrötchen maken we aanstalten om er een topdag van te maken, vol vertrouwen en met goede zin stappen we uit de gondel, heerlijk weer en als eerste zijn mijn skieyjes paraat. We gaan direct met de volgende twee liften helemaal naar boven zo'n 2500 mtr boven NAP, de afdaling zal gaan naar ca 1100 mtr NAP en uitdaging 3 is daar.
Werkelijk, het gaat goed, vloeiend in 1 lijn gaan de 6 skimusketiers synchroon naar beneden en bij de eerst stop krijg ik te horen dat het te hard gaat en dat er een paar mijn spoor niet kunnen volgen. Ik ben bewust parallel aan het skiën, dansen op de sneeuw met het geluid van krakende bisquitjes onder de latten. Die latten doen zo'n hun best en ik volg gewillig, wat een goede keus en vanaf de berg bedank ik Hans Dries van Sport 2000 die voor mij deze set heeft samengesteld.
Onderweg is het glimlachen en zingen, de muziek van Robert leroy zit erin gestampt, ik kijk uit naar het feest dat er gaat komen waar hij is.
Zodra de groep stopt controleer ik of we daadwerkelijk allemaal zijn om maar het leiderschap over te nemen, "het moet niet gekker worden lange, je skiet weer als vanouds en je gunt ons geen rust", "gaat het lekker". Ja het gaat goed en ik betrap me erop dat ik recht naar beneden durf met de handen gespreid de piste af, flow as the wind, arms are wings...
Ik geniet, ik ben trots en we besluiten nog een filmpje te maken om te laten zien wat voor progressie er in de twee dagen kunnen zitten, het wordt een succes en als we een zendwagen hadden stond het na Ajax Feyenoord gisteren op Talpa!
We zullen het met minder moeten doen en ook zonder reclames, ik hoop dat Martin het lukt om film 2 ook op het net te krijgen. Wat denk je: hier is ie (Martin)

koffie en een paar afdalingen verder merk ik dat de piste in een minder goede conditie begint te komen, ik merk het met bochten maken, ook speelt de koker mij op, er komt ietwat teveel wrijving tussen been en koker, ik besluit nadat ik twee keer was gevallen tijdelijk te stoppen.
Na de koffie geniet ik van het zonnetje dat het terras doet veraangenamen, ik hoor op de achtergrond veel herrie en ga kijken, ongeval en voor ik het weet hoor ik de helicopter aan komen, kippenvel, gelukkig is hij er niet voor mijn vrienden.
De laatste afdaling gaan we inzetten en ik stop bij de gondel die me naar benden zal brengen, voordat de rest van de LBC naar beneden gaat nemen we een biertje op het behaalde resultaat en komen al zittend aan een tafel westlanders tegen, uit 's Gravenzande, zij weten dat er in onze groep iemand skiet die "medisch"is alleen hadden zij uit de lift ons gezien en niet 1 kunnen ontdekken ! Wat een compliment en de lach is zo breed dat er een kabelbaan tussenpast.

Ik daal met de gondel af en zie de jongens op het laatste stuk van de piste, eenmaal beneden hebben we de missie volbracht en maken we ons op voor het feest in Louigis.
De tent is vol en straks komen er nog meer bij, het lukt en de score vliegt omhoog bij de meer dan gemiddelde fysieke contacten (elleboog drukken).
De clup is compleet en je voelt het al, een en al vrolijke positieve en stimulerende mensen, de tent is vanons en zelfs de single van Lingo wordt er gedraaid.
We dansen, zingen en lachen, vaak met een gepaste consumptie zoals een vliegend hert, pepermuntlikeur, flugels en god zij dank ook bier, ik maak foto's, daar was het vorig jaar niet van gekomen, en als je ze ziet denk je "wat een gezellige bende".
Daar toch de club verderop ging barbequen deelden wij mee in de invitatie, de taxibus die klaar stond heft alle testen doorstaan, dat werd gechecked. Het zal je bus maar wezen, jeh jehjejeh!
Eenmaal aan tafel komt de rust tijdens het eten, we kletsten wat en zodra de koffie leeg was werden de tafels aan de kant gezet voor gepaste table dance, kan daar allemaal, ik geef aan om naar Gerlos te gaan met de LBCers, ik neem afscheid van de AXA meiden en mannen. Michel en ik hebben raakvlakken en hij heeft ervoor gezorgt dat ik in een positief middelpunt mocht staan, hij wist ook als geen buitenstaander dat wat er de afgelopen dagen gebeurde voor mij enorm geraakt hebben, ik bedank hem met een omhelzing en zichtbaar spreken mijn ogen mijn emotie, Michel, dank je wel, ik hoor er echt helemaal bij, jij hebt laten zien dat ondanks alles ik voor jullie net de zelfde Hans ben als altijd, chapeau en mille grazi amigo!

De vreis terug duurt even en ik begin knap moe te worden, bij het zien van mijn bed val ik in slaap, ik denk in 20 seconden.

De zaterdag breekt aan, Ron en Peter vertrekken al vroeg vanwege een groots feest waar zij verwacht worden, de overige 4 Daltons ontbijten gezamelijk en ik besluit wijselijk om de laatse 2 uur niet te skiën, het ging erg goed deze dagen en ik wil het lijntje niet breken.
Om twaalf uur beladen we de auto, op zoek naar een Mac die we uiteindelijk pas in delft zouden ontmoeten. De reis was goed, helaas door een wegomlegging een vertraging van 2 uur maar we zijn 's avonds om ca 23.00 thuis, toeterend en zingend , "dansen in de zon, baden in het licht.... " langs schipluiden en de molens begroeten de tweede burgemeester van het dorp.

Het is goed, het was geweldig. Ik heb genoten van mijn vrienden, de lol, de acceptatie, de omgang en respect heeft een toegevoegde waarde gekregen aan hun karakter. LBC leden, top mannen!!
Hans Jan

filmpje op www.appeltaartje.com/vandongen

de film behorende bij de tekst van 4 februari bevat geen schokkende beelden en is voor een ieder toegankelijk, ik had zelf alleen een zakdoek nodig !
Telkens als ik er weer naar kijk, (en er zijn 5 filmpjes gemaakt) dan is dit een prachtbegin van dit jaar. Geniet met me mee en wees trots op jezelf dat je me steunde want dit is een tastbaar resultaat. "Wie nooit verliest weet niet wat winnen is en winnen doe je nooit alleen"!

Hans Jan

Unieke prestatie

Zoals ik vorige week schreef durfde ik het aan om met mijn LBC (lekker belangrijk cluppie) maatjes mee te gaan naar Gerlos in Oostenrijk. Met de korte skies, hoog verwachtingspatroon en een bron van inspiratie volgen we het navigatie systeem.
Dit jaar is het 8e jaar dat we samen (lees Peter, Ron, Carlo, Hans, Erwin en ik)er een paar dagen tussenuitknijpen om te gaan skiën.
Dat dit jaar een bijzonder tintje zou krijgen was al maanden bekend, eigenlijk al vanaf de eerste dagen na het ongeval dat de mannen aan mijn ziekenhuis bed waren".
Ik weet nog goed, ze kwamen binnen en we wisten zonder te spreken wat voor inpact het ongeluk zou krijgen, ook zag ik bij mijn maten een traantje ... Zonder ook maar 1 moment te twijfelen vertelde ik ze dat we hoe dan ook weer zouden skiën in week 5 van 2007. Jongens, geloof me maar, het gaat gebeuren !
Ongeloof maar trots op deze uitspraak begon ik in Juli vorig jaar onbewust aan een extra uitdaging, weer met de mannen aan de bak, dat zal wat wezen.
De weg naar Gerlos gaat in een vlot tempo en tijdens de rit denk ik aan het verleden, hoe een ingreep als dit je leven zo kan veranderen, hoe ik mezelf tijdens het revaldatieproces kon oppeppen om deze week te realiseren. Alle beelden schieten voorbij, het trainen, de proef prothese, de eerste stappen, de gesprekken, de tegenvallers, de harde wereld, de definitieve keus van "Daan" de explosie van wilskracht, de drang om erbij te zijn, erbij te horen, te vervolmaken en nog sterker worden dan...
het laatste half jaar is er veel gesproken over deze week, "die lange gaat het halen", en nu was het dan zover.
De revalidatiesportski begin januari was een vertrouwde onderlegger en met de hulp van de wintersport specialist uit Maassluis zou en moest het lukken. Tegen de jongens vertelde ik , "mannen, mijn nivo is eerste jaars 4e dag, dus een ander soort invulling van de afdalingen. Maakt niet uit was het antwoord, het feit dat je erbij bent is gewoon al unieken we gaan er hele bijzondere dagen van maken.

In de avond arriveren we in een praht besneeuwde omgeving Gerlos en zijn we te gast in Das Landhaus van Martin. Prima stek en in zijn restaurant is het prima toeven.
Om 23.00 uur worden de slaapvertrekken bewoond.

Woensdag, een zenuwachtige start, wassen ontbijten en spullen verzamelen voor de eerste dag.
Passen kopen, lockers huren en we vinden in de kleedruimte een nisje waar ik ongestoord mijn skivoet kan monteren en de tocht met de lift begint. Ik wordt stil, deze hellingen zijn aanzienlijk steiler dan ik in Fugen gezien had, hoewel ik het gebied op mijn duimpje ken kijk ik heel anders naar de piste's. Het weer is geweldig, blauwe hemel, zonnetje prima zicht en goede conditie van de piste.
De gondel gaat open, de skies klappen nog even tegen elkaar voordat ze uit de standaard gehaald worden. Ik loop met mijn nieuwe skietjes naar de verzamelplek en ik klik ze vast onder mijn skischoenen... een zucht, diepe onrustige ademhaling en een stille van Dongen.
"Jongens, sta niet gek te kijken van mijn choreografie, dat strookt niet met het verwachtingspatroon en langzaam glij ik over de sneeuw. Ik stop, ik moet de eerste linkse bocht maken, nadenken, uitzetten, vaart en gewicht op de ski, vast houden, druk zetten en je rechterbeen weer bijzetten, yep, deze lukt en na 4 linker en rechterbochten stop ik, Zo jongens dit kan ik en het wordt me eventjes teveel, gewoon even de spanning en emotie uit het lijf omdat we weer met zijn zessen op de skies staan en ik ben erbij, een uitdaging is uitgekomen, dit is mijn prestatie dankzij jullie vertrouwen en oppertunisme. Wat geweldig dat jullie het vertrouwen in me hebben gehad en me het onvoorwaardelijke gevoel hebben gegeven er bovenop te komen.
Dit gevoel gaf me vleugels en vanaf dat moment groei ik met het skiën, we maken een filmpje en het ziet er gewoon redelijk uit. Ik ben trots en de hele dag bestieren we met zijn allen de piste. Ik neem regelmatig mijn pauzes, ik maak vaker een koffiestop zodat de heren even zijn vijven kunnen knallen.Na twee uur ben ik zover dat ik de afdaling naar het dal aandurf en onder een escorte van wit blauwe jassen met LBC logo, zetten we de afdaling in... het gaat goed en halverwege schreeuw ik "Het gaat ons lukken, ik kan weer skiën !!" , volgens insiders heeft Martin mijn broertje me gehoord!
Beretrots en voldaan stoppen we om 4 uur en we beklinken de dag en de prestatie met bier en cola.
Ik ben blij met de film, zelfs zo dat na het apres skiën,het diner en de eerste slaapsessie ik de beelden stiekum 'snachts nog een paar keer bekijk... gaaf hé Hans, zeg ik zelf stilletjes genietend...
Donderdag, ietwat minder weer, beetjes sneeuw en dat werd uitdaging twee. De skies snijden een pad, ik verplaats het gewicht van links naar rechts, ik voel me als een wereld kampioen, tijdens een stop aan de rand van de piste beken ik aan de groep dat dit eigenlijk niet kan, dit is een droom, ik word straks wakker met een skipak aan onder mijn dekbed !
trots zijn we en we geven vol gas.
Tjdens de frites met wurst en schnitzel zo groot als de tafel krijg ik een smsje van Michel, gewoon hoe het gaat en waar ik was, ik schreef hem dat we aan het skiën waren in Gerlos en we belden daarna elkaar op, hij zit met zijn feestbeesten en Robert Leroy in Krimml, zo'n 20 km verder en of we vandaag bij hen kwamen borrelen.
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en we gingen laat in de middag op tournee. We werden opgewacht en een groots onthaal viel ons ten deel, allemaal bekenden, bijna iedereen was lezer van het blog, ik hoefde geen oud nieuws te vertellen. Ik liet met trots de gemaakte filmbeelden zien en ja hoor, de emoties werden geraakt en met een flinke glimlach beginnen we het te vieren.
Robert leroy treedt op, het is compleet en ik dans in de kern van de bar en zing (schreeuw) met Annemieke het refrein "we gaan dansen in de zon, baden, in het licht, ja we ontarmen het leven met een lach op ons gezicht, we komen samen in hetzelfde verhaal, en genieten van het leven ALLEMAAL".
Deze teksten raken je diep en als je omgeven bent met zoveel warmte van vrienden en wel heel goede bekenden dan voel je de tekst!
deze dag voelde ik me wereldkampioen, van Michel en Robert kreeg ik een geweldige onderscheiding aangeboden en ik was vereert. Ik bedankte de meiden en mannen van AXA, LBC, ook aan hen die er dit jaar niet bij zijn, voor hun steun, liefde en vriendschap, het voelt als de mooiste bloem in een prachtboeket.
Het werd laat en moe verlaten we Krimml nadat we als taxi onze taak hadden volbracht.

Morgen meer
Hans Jan