Een jaar later....

Afgelopen week, vorige week vrijdag om precies te zijn heeft de Prinses samen met haar vriendin Lisa een geweldige fuif georganiseerd en in uitvoering gebracht.
Op een gegeven moment telde ik 85 koppies in de leeftijd van 15 tot 17 jaar.
wat een pracht mensen, wat een plezier, humor en sociaal gedrag. Werkelijk waar, ik heb de dames gecomplimenteerd met hun vriendenkeuze en hun vrienden bedankt voor een zeer geslaagde avond. Ik ga niet in over de genuttigde liquide maar het deed mij aan mijn jeugd jaren denken. Muziek van disco Rem en Mik, licht installatie, barunit met tweemans bezetting Joeri en Lourens onder toezicht van Pa (die overigens niets had in te brengen).
Feest in de straat, huiskamer en tuin het kon niet op.
Ontzettend leuk gekletst met meiden en mannen, openheid van hun problemen of levensvreugde, alles kwam voorbij. Heerlijk om te zien dat deze mensen karakter hebben, zichzelf kennen en een eigen mening kunnen verdedigen. Top, jullie hebben voor Yoni en Lisa
het mooiste kado gegeven.
Dat de schoonmaakploeg de zaterdag erop tot laat in de middag is bezig geweest.....
Het leek wel sport en spel na de feestavond!

Afgelopen donderavond was het dan eindelijk zover, het felbegeerde en het zo verdiende diploma kon worden uitgereikt. Met een delegatie naar Delft gereisd en in de grote aula werd een algemeen woord van het afgelopen jaar gesproken, hier werden ook bijzonderheden verteld en heel bijzonder was de leerling Yoni die ondanks het ongeluk zich zo heeft ingezet voor het behalen van deze school, gemotiveerd was om elke bijles die er was te volgen en er werd een ovatie hoorbaar.
Ik was door deze toe-spreking verrast en ik kon verdomme mijn emotie niet neutraliseren. Ontroerd hoorde ik de woorden en het applaus aan, zelfs met het schrijven nu heb ik het gevoel nog steeds. Ik zie haar daar zitten, betraand van gevoel maar zo ontzettend dapper. Ik voelde me trots, stoer en klein kind tegelijk, dat is vaderschap dacht ik bij mezelf.

Om de avond niet te langdradig te maken werden de klassen gesplitst en konden de geslaagden zich opmaken voor een woordje van hun mentor en de diplomauitreiking, cq ondertekening.

Voor Yoni een speciaal woordje over haar prestatie maar zeker ook het behalen van haar nieuwe school Sport en Bewegen. Dit was heel bijzonder en ook hier werd aangegeven, als je wilt kun je ver komen! Als opsteker kreeg de Prinses een kadobon van de school vanwege haar prestatie, hup Pa daar ga je weer.......

Er wordt afscheid genomen in de grote aula, leerlingen en leerkrachten zeggen elkaar gedag en zullen elkaar minder frequent gaan zien, ook ik neem afscheid van haar leraren en directie, ik bedank ze voor de inzet, het resultaat maar eigenlijk met hun school, Yoni heeft werkelijk 4 fantastische jaren gehad en de keuze die zij toendertijd zelf maakte was een hele juiste.

"Lieve prinses, we zijn allemaal enorm trots op je, en ik vind je stoer".

Dan vandaag, eigenlijk al gisteren, vrijdag een altijd speciale dag geweest maar gisteren weer vol met herinneringen. Vandaag een jaar geleden, een jaar waarin elke dag weer het moment en indrukken door mijn hoofd gejaagd worden, ik kan het niet loslaten, soms ben ik boos, gefrustreert, pissig en anderzijds weer trots dat ik er nog ben, dat Esther er was om zo adequaat te reageren, de ambulances, politie , je wilt niet weten wat er allemaal door je heen flitst.
Ik betrap me erop dat ik stil ben, ja, ik ben stil.
Het voelt alsof een dierbare vorig jaar is overleden, mijn geplande leven, een leven van gezondheid, creatitiviteit, sport en werk werd indirect na het ongeluk totaal verpulverd.
Ik hoop de motivatie gevonden te hebben om mijn leven opnieuw te gaan indelen, om te moeten omgaan met de beperking die ik fysiek heb.

Yoni en ik zijn ver gekomen, dankzij de support van jullie, ik heb zelf ervaren wie je vrienden, je maatjes zijn. Ik heb enorm veel geleerd om dingen beter te zien, te ervaren, te mogen beleven.

Ik ben hard bezig om beter te zijn dat ik al was, meet punten, prestaties, inzet en motivatie.
Het is (vind ik) dan ook bijzonder dat ik volgende week mee ga doen met het European Championship Golf (for disabled).
Ik mag Nederland vertegenwoordigen op een internationaal toernooi voor "medische"golfspelers.
Anderen hadden mij genomineerd, ikzelf ge-enthousiasmeert. Wie had dat een jaar geleden gedacht.
Hoe goed of minder goed ik speel, de wedstrijd met Bob Knippenberg (chirurg) zal de allermooiste zijn.

Ik sluit een bijzonder jaar af , heb flinke klappen moeten verwerken, enorm veel steun gehad, ook tegenvallers gekend, ik heb de kennis en ervaring hoe het is om te knokken, hoe heerlijk het was om "compleet" te zijn, hoe mooi het was om te gaan staan waar je wilde, je omgeving , relaties, werk, en ik moet constateren dat dat allemaal niet meevalt.
Komend jaar zal in het teken staan van afwikkelingen, die direct en indirect gepaard zullen gaan met juridische inslag.

Wees zuinig op jezelf en anderen want je weet het,
"wie nooit verliest weet niet wat winnen is, en winnen doe je nooit alleen" !

Hans Jan