overleg afstelling (foto)

Ik heb gelopen !

Het is vroeg in de morgen, vannacht niet al te best geslapen, de regendruppels geteld en uiteindelijk de spannende gedachtegang van me af kunnen zetten.
Ik ben op weg nar Delft, yoni en lisa zijn mijn passagiers, Joke brengt Joeri naar school.
De mist die over de weilanden een deken legt laat de molens in een aureool van watermoleculen zien, "succes Hans"voel ik.
Ik ben gewoon zenuwachtig en nieuwsgierig tegelijk. Zal alles er zijn, is Cristie er, zal ie het doen ?

De Prinses en haar gevolg afgezet bij school en de korte vervolgrit naar de Orthopedie wordt ingezet. We zijn er op tijd, Joke heeft nadat ze Joeri heeft afgezet ook de auto richting de orthopedie gereden.

Voor heel de wereld, behalve voor diegene die jarig zijn vandaag, is het een gewone dag, voor mij een enorme vlag die uithangt, vandaag kan ik beginnen met lopen, gewoon wat iedereen alledaags doet kan ik ook, niet zo snel of wendbaar als maar toch.
We wachten met koffie in de wachtkamer, heb Cristie gezien en op en afstandje zie ik mijn prothese staan, ik wordt stil en terwijl er verderop de radio wat harder gezet wordt grijpt emotie door me heen, op de radio, goed hoorbaar in alle ruimten "this is the moment "van Rene Froger live...... daar zit je dan, even injezelf en dan zo'n nummer. Het zal me altijd bijblijven, niet dit moment maar iedereen heeft met muziek, een bepaald nummer een binding, ook ik met this is the moment alleen nu met twee kanten.
Vrienden en familie zijn vandaag vertrokken naar Dubai en de VS, vanaf schiphol de leukste smsjes gekregen, ook van zovelen anderen al bij het ochtendgloren, dank jullie wel !

Ik ga de oefenruimte binnen en na een korte uitleg pas ik de prothese voor het eerst, de hoogte wordt afgesteld, de haaksheid krijgt een beoordeling en de iedeale lijn wordt uitgemeten.
Na wat kleine aanpasingen blijkt dat de prothese iets te lang is, zo'n 12 mm, dat lossen we later op, nu een eenvoudig inlegzooltje in mijn rechterschoen en we gaan beginnen.
de prothese wordt op een spanningsloze en uitstaande computer getest, ik moet leren stappen in deze situatie om bij calamiteiten, stroom uitval, storing ed toch te kunnen bewegen.
Ik heb het redelijk snel onder de knie en er zit een logica in.
"Ok, zei cristie, let's go", de iPac wordt uit de beschermhoes gehaald en het basis pakket wordt geinstalleerd, de software zal kunstmatige intelligentie teweegbrengen, elke stap die ik doe wordt geregistreerd, elke stop, rem, bocht, bukken, buigen en klimmen wordt gemuteerd.
Middels de iPac kunnen we elementen manipuleren, knieknikken, energieinname en afzetting, zwaaibeweging noem het maar op.
Ik ga vanavond wel even pielen met de iPac.
Eerst loop ik in de brug met gelijke liggers, ik loop met mijn ogen, tenminste ik kijk naar de grond waar ik mijn voeten neerzet, na een aantal rondes durf ik in de spiegel te kijken en niet zo zeer op mijn voeten. Het is vreemd, het is goed, eindelijk op twee benen, 11 weken na het ongeval sta ik oefenen met mijn prothese. Eigenlijk moet ik een leuke bijnaam geven aan dit ding, enige suggesties zijn welkom en wordt zeker een fles rose in het vooruitzicht gesteld. Boter bij de vis.
aanpassingen, kleine en grote, afstellingen, draaiingen, veerkracht, termen en kreten die het ene oor ingaan en het andere oor uit, Cristie spreekt vloeiend engels gelukkig maar alleen heb ik geen orthopedische achtergrond, laat staan een vertaalsleutel.
Els (mijn fysiomaatje) heeft haar vrije dag opgeofferd om met mij deze dag door te brengen, zij begrijpt waar we straks opmoeten oefenen, mijn stappen (met krukken) in de gang zijn niet gelijk, ik wil teveel en te snel, even de rem erop van Dongen en terug naar af ! Ja Joost ik zal het doen.
Cristie kwam me vertellen dat ze zeer tevreden was met het resultaat van vandaag, "voor iemand die nog nooit met een prothese (like this) heeft gelopen doet ie het aardig".
Ik vertelde van het leuke cadeaux wat Joeri me gaf toen hij uit Spanje kwam, een runners horloge, you will have to work hard on it Hans , but it is possible met een spaans accentje.
We zullen zien meid dacht ik.
Het is vroeg in de middag, we maken diverse afspraken en ik vervolg mijn weg naar huis. Joke haalt Joeri op, die moest naar de tandarts en ik steef op het dorp af.
groot nieuws ge smst, en een paar dierbare onderweg gebeld. Ik belde mijn maatje reinier en zei dat ik onderweg was, "ik zie je zo, kom ik even langs," zit dat mannetje samen met strid reeds in huis met een champagne toast, grote dag, bijzondere dag en blij dat het goed verlopen is.
Bedevaartsoort Maasland zou in de programma's opgenomen kunnen worden, ik ga ervoor, ik heb een instrument wat met mij samen een hele mooie toekomst gaat beleven, natuurlijk, samen lachen, rollen, grollen vechten, bidden en janken maar vooral, ik wil genieten en alle kleine stapjes en alle kleine beetjes hebben een toegevoegde waarde.
Ik hou me aan het schema, ik zal (nog) niet gaan voetballen, dat beloof ik maar dat het gebeurd staat vast.

Morgen is het programma door Els al helemaal aangepast, wat een medewerking, geen verloren dagen daar houden we niet van.

Ik heb gelopen, voor het eerst met het gevoel dat ik hier ver mee kan komen, eindelijk kan ik dit ultieme stukje techniek gaan leren kennen, vele vraagtekens vallen weg, andere zullen komen ze zullen er altijd wel zijn.

Mijn ervaring van vandaag was bijzonder, een grote vlag, als ik zonder krukken kan hangen we de wimpel erbij !

tot later

Ps dit was een jubileum uitgave, nr 50,
Hans Jan

Spannende week

Afgelopen dagen heeft Yoni steeds meer gelopen, steeds meer en steeds vaker zonder krukken.
Het voelt met de dag beter naarmate zij de progressie maakt, natuurlijk is ze zelf trots op wat ze al bereikt heeft.
Alle dagen gaan Yoni en Lisa met een glimlach naar school maar staan ze ook wel weer te poppelen om naar huis te komen. De meiden maken lange dagen die zij zelf niet als dusdanig ervaren.
Zelfs bij het vak economie waar taart of cakebakken een ondereel is van de reglementen van de leraar zijn Yoni en Lisa zeer gemotiveerd, een grote cake en voor elke leerling een muffin. Als dat geen voldoende wordt dan weet ik het niet meer !

Afgelopen vrijdag hebben een van de laatste metingen cq aanpassingen plaatsgevonden, de koker die om mijn bovenbeen komt moet gezien worden als confectie, op maat en goed. Johan Veerbeek (van de westlandorthopedie) die mij, samen met Joost en Ivo, begeleiden nemen alle tijd en niets is te veel. Het doet goed als mensen zo met je omgaan. Je vraagt je wel eens af, hoe goed je moet luisteren naar patienten die iets hebben terwijl je dat zelf nooit hebt meegemaakt. Een voorbeeld, de prothesekokerbouwer verteld mij wat goed moet zijn, hoe het moet zitten, terwijl hijzelf nog nooit zo'n koker gedragen heeft. (neem maar een mannelijke gynaecoloog, ook zoiets.)

Vandaag naar Boxtel waar Lia een party geeft voor haar 60ste verjaardag, heel de familie zal er zijn en dat is fantastisch publiek !

Spannende week,
woensdag gaat het gebeuren,
woensdag zie ik mijn spaanse salsa juf, Cirstie,
zij komt over vanuit Spanje naar Delft om mij om 9 uur op te pimpen met mijn prothese.

Het zal de hele dag in beslag nemen maar met zo'n mooie dame heb je alle tijd !
Ik had het al eens eerder geschreven, kwaliteit boven tijd en dat voelt mijn team van begeleiders en therapeuten goed aan.
Ik ben erg nieuwsgierig over wat er allemaal gaat gebeuren, hoe het zal zitten, hoe het zou zijn om weer te staan en hoe het zal zijn weer te lopen , lopen gaat wel, maar nu lopen met een knie, een been dat buigt en een been wat zou moeten doen wat ik denk wat het zou moeten doen. Bionische elementen, ik weet nog wel de film van "de man van 6 miljoen", dat bionische mens, toen was het toekomst, nu heb ik zelf met een onderdeel te maken.
Ik probeer me voortestellen om gewoon op de straat of waar dan ook te lopen zonder twee krukken, je handen vrij hebben, om anderen vast te houden, een kop koffie kunnen aanbieden en halen, en de afwas weer terug te brengen ....
De tuin moet gedaan worden, lampen opgehangen en vervangen, allemaal klusjes die je makkelijker op twee benen doet.
Elke dag van afgelopen week dacht ik, hier ben ik voor het laatst met krukken, de volgende week zien ze me weer compleet, ik zal het laten zien, ik heb er een nieuwe uitdaging bij gekregen, een uitdaging om een afspraak in te willigen.
Ik zal zodra ik behoorlijk op mijn benen sta chirurg Knippenberg een bezoek brengen, dat hadden we afgesproken en als we elkaar ontmoeten staat de golfpartij op de agenda.
Hoe is het mogelijk, binnen 3 maanden na het ongeluk kunnen we mobiel zijn, wat zijn 3 maanden, als je een kruisband scheurt zijn voetballers 7 tot 8 maanden onderweg om weer terug te komen.
Het is niet gezegd dat alles vlot en soepel zal gaan, accepteren en anticiperen zullen de slogens zijn de komende weken ik bereid me daar ook op voor.
Ik heb er zin in, ik heb de kracht en de motivatie om ook dit tot een prachtig resultaat te brengen.

Tot woensdag

Hans Jan

Krukken te koop ?

Yoni heeft geweldige vooruitgang geboekt, de uitslag van het ziekenhuis heeft haar en ons goed gedaan.
Afgelopen zaterdag, haar korfbaldag, werd ze door Marjoes opgehaald met de rolstoel, hobbelend over de stoeptegels en klepperende krukken langs haar zij. De krukken neemt ze mee om op het sportveld zich makkelijker uit de voeten te kunnen doen.
Haar team speelt thuis en Yoni leeft met haar teamgenootjes mee. Natuurlijk zou ze het allerliefst mee willen spelen echter dat is wel voorbarig in dit stadium.
Terwijl het zonnetje het complex beschijnt en de schaduwcontouren kleiner worden spelen de mannen en meiden een flinke pot.
Na afloop van de partij komt "menthal coach" Frans naar Yoni. Gisteren was hij bij haar op bezoek om de uitslag van het ziekenhuis zelf aan te horen en hij straalde bij het horen van de uitslag.
"Kom op Yoni, we gaan lopen, zonder stokken, ik hou je in de gaten" riep hij op een afstandje.
"Ja dag"zei mijn Prinses, "nee echt we gaan het gewoon proberen, zet jij maar je eerste stappen op het door jou favoriete terrein" .
Yoni staat op en een beetje ondersteunt maar na 5 stappen durft ze het, ze loopt enkele stappen zelfstandig zonder stokken !

Dit kunstje werd natuurlijk bij thuiskomst nog even gedemonstreerd en een staande ovatie was het gevolg.
Yes, ze durft, wat zal de fysio opkijken als deze maandag komt.

Zaterdagavond een onverwachtte uitnodiging van Jos om daar te komen eten met Yoni en Joeri. Joke is met de meiden naar een tennistoernooi van de tennisschool en Jos vond wel dat dit een mooie cullinaire samenkomst kon zijn.
Sterre was de ster aan tafel en na de kalkoenkerrie rijst en lekkere appeltaart met ijs waar ik zo gek op ben als nagerecht. Na het eten maken Yoni en Marijn zich op voor de volgende feesten en gaan de overige tafelgenoten nog een borreltje op het terras van de Commandeur doen.

Zondagmorgen ben ik even in het clubhuis van de Golfbaan te vinden om bij te kletsen en de laatste Delftse nieuwtjes aan te horen. Daarna nog even bij de tenniskampioenschappen op Schipluiden wezen kijken en ja daar kom je ook de halve wereld tegen.

's Middags zou ik eigenlijk nog naar Schipluiden willen echter huiswerk van Joeri, de cake die in de oven staat en de voorbereidingen van het avondeten gaf niet de gewenste combinatie, zeker niet toen ik op teletekst de 2-1 achterstand van Feijenoord las.

De vader van Joke knapt ietwat, stukje voor stukje op. De operatie is een knappe ingreep geweest en het wil allemaal niet zo zoals je het zou willen. Ondanks dit is Tinie een kanjer met het steunen van Chris die hem goed in de gaten houdt. Ook voor jullie hoop ik dat de vakanties weer geboekt kunnen gaan worden. Succes Chris en zoals de dokter zei "je hebt voor hetere vuren gestaan".

Gisteren was Joke jarig, ze wilde er geen ruchtbaarheid aangeven. Joeri verraste haar met een heus ontbijt om 6.45 uur met gebakken ei en lekker belegde boterhammen en thee en ik rook de geur wat hongerig maakte.
's Middags komt Ben de fysio langs en yoni kon niet wachten met het grote nieuws, gecorrigeerd en op aanwijzingen van Ben worden de stappen met en zonder krukken onder begeleiding gedaan. Ook hij is merkbaar trots.

In de avond , terwijl ik naar de wiskunde begeleiding op het VWO van Joeri ben, komen Marleen, Janneke en Ellen toch even de gemaakte afspraak doorbreken en komen zij bij Joke op de koffie/thee.

Vandaag begonnen met het inventariseren van de verzorging van mijn bovenbeen als het eenmaal voorzien wordt van de prothese. Terwijl ik informatie aan het opvragen ben wordt ik gebeld door de stoffeerder van een gezamelijk werk in Amsterdam. Hij had een vraagje en ik kon hem antwoorden, ik vertlede hem ook dat hij, indien hij andere vragen had, dit kon opnemen met de uitvoering ivm mijn revalidatie, "wat is je overkomen dan" vraagt Jan en ik vertel mijn relaas.
Wat blijkt, deze goede man die ik 4 maanden geleden in een bouwvergadering ontmoet had heeft dus ook een prothese bijna identiek als ik en we raken in gesprek.
Ik stelde hem vragen over hoe het allemaal gaat na het krijgen van de prothese en hij heeft het me allemaal in zijn woorden in zijn beleving aan me doorgegeven.
We spreken af dat bij de opening van het project hij me belt om elkaar te ontmoeten, op 4 benen wel te verstaan.
Ook voor hem geen vuiltje aan de lucht, prima vent.

De Prinses zal wel op tijd thuis zijn vandaag,............................Prinsjesdag






Hans Jan

Yes, geweldig nieuws vandaag

Het was vandaag de dag voor Yoni, vanmorgen vroeg moest zij zich melden voor controle in het ziekenhuis. De uitslag zou bekend gemaakt worden van de MRI scan en de röntgen foto's.
Hartstikke spannend,
hoe zou het met haar knie zijn,
haar breuken en de kruisbanden.
Ze was zelf gespannen, eerst in de rij voor de röntgenopname, daarna naar de traumapoli om de uitslag aan te horen.
De arts komt binnen en geeft geweldig nieuws, "ik ben zeer tevreden Yoni, ik heb een goed gevoel dat het goed gaat komen !". Yes, dit hadden we gehoopt te horen en het is geen droom, we nemen de plekjes op haar been waar weinig of geen gevoel in zit even voor lief, het gips mag eraf en over 6 weken zou de arts haar graag terug zien, in principe met 1 kruk maar als het kan zonder. !
Wat viel er een angst van me af, wat er in het hoofd rondging was alles om haar weer normaal te kunnen laten functioneren, zij is vele malen belangrijker dat ikzelf en ik ben dolgelukkig dat zij het op die manier gaat realiseren. Veel revalidatie, ok, maar zij gaat er zeker komen, meid wat is dit goed nieuws en wat ben ik blij voor je.
Zonder gips verlaat Yoni het ziekenhuis en ik sluit me aan bij de fysio.
Ik ga lopen, buiten en dit keer niet op de stenen of het aangelgde tuinpad, nee we doen de cross country, dwars over de rijplaten, kiezel, zand en puinblokken banen wij (els en ik) een weg naar de achterzijde van het pand, een stevige tippel maar het was zalig "bouwgrond"onder de voeten te voelen en het gruis op te doen spatten in stof, een Paris Dakar spoor maakte ik in de tuin. Af en toe moet Els de luchtpomp mobiliseren en wordt ik snel door de anib (algemene bond invalde begeleider) weer op koers gezet.
De tijd van de prothese gaat naderen, afgelopen donderdag een proefmeting of passing gedaan van mijn bovenbeenkoker, hier en daar nog wat kleine correcties nodig en maken die hap zeiden we.
Joeri heeft zijn ritme van school gevonden alleen nu nog de taak om bij vertrek van huis alles te controleren of hij het wel bijzich heeft, zoals sleutels, brood en briefjes voor de ouderavond, geeft niks gozer ook dat hoort bij de middelbare school en weg is ie.
Vanmiddag ben ik even naar Bovero geweest, even bijkletsen en een vrijdagmiddagdrankje en hapje nuttigen, ik heb heimwee naar mijn kantoor en de sfeer, nog een paar weken jongens dan kom ik jullie helpen.
Vanavond is Yoni met vriendinnen naar de film en uit eten want zo'n dag als vandaag is er zelden en elk feestje moet je vieren.
Joke heeft besloten haar verjaardag maandag niet te vieren, we vieren mijn verjaardag op de 13e oktober of de 14e, (bijgeloof) en ik probeer vanaf die datum te zelf lopen. Nu maar duimen dat er geen tegenslagen komen in levering, afstelling etc. Alles zit mee, ik voel me als een beer zo sterk, ik heb er enorm veel zin in en behoefte aan het revalideren met 2 benen, wat zal mijn rechterbeen gelukkig zijn om weer normaal belast te worden en wat zal de baas trots zijn wanneer hij zingend weer door het straatje loopt.

Voor nu een fijn weekend, geniet, ik ga het ook doen.

Hans jan

weekend en de "van Dongendag 2006"

Na het inmeten van afgelopen donderdag en de “making off” movie kan ik zeggen dat inderdaad het nieuwe proces is ingegaan. Maatvoeringen van mijn bovenbeen, de gradenhoek hoe mijn bovenbeen ten opzichtte van mijn heup staat zodat ik met mijn bekken een horizontale lijn blijf houden om slijtage of overbelasting te kunnen voorkomen. Het is een intensieve gebeurtenis, ruim anderhalf uur zijn we bezig en ik heb er een heel goed gevoel over. Johan stuurt, Joost meet en ivo checkt en Els (mijn Els) registreert de camera.


Ik haalde Yoni van school op, tenminste , zij kwam al met Lisa richting de revalidatie lopen en halverwege pikte ik hen op.

Eenmaal thuisgekomen ben ik me gaan omkleden om even gedag te zeggen op de jaarlijkse Golfdag op Kralingen van “het Vierspan”. Ik besluit voor het eten richting huis te gaan, dat leek me beter op dat moment.

’s Avonds met Joeri zijn huiswerk doorgenomen, hij heeft een hele berg en het is ook niet een 1,2, 3tje als je agenda al na 1 week vol staat met huiswerk.
Hij doet het goed, gaat gemotiveerd en komt (vaak) lachend thuis.
De eerste week met pleindienst zit er voor hem op, daar is hij dus gelijk vanaf en dat is ook wel lekker.

Vrijdag

De fysio was aan de beurt en de administratie, registratie van de afgelopen week, en ’s middags breng ik met Yoni en Joeri de DVD recorder naar Rotterdam ter reparatie.
Natuurlijk kopen we ook wat leuks want we gaan per slot van rekening niet elke dag naar Rotterdam. Joke werkt en de vrijdagmiddag tosti’s vlogen het ijzer uit.
’s Avonds had Joke de avonddienst en ik heb de verjaardag van Yvonne gevierd, het was erg gezellig met een prachtkoppel, Joke kwam rond middernacht en uiteindelijk blijkt weer, gezelligheid maakt laat.

Zaterdag,

Er worden boodschappen gehaald en Joeri vult zijn sporttas voor de wedstrijd, Yoni gaat met haar team mee kijken in een uit wedstrijd en de meiden komen haar ophalen.
Joeri moet in Delft spelen tegen Concordia, voor mij nog redelijk bekend terrein, de Brasserskade. Aangekomen blijkt dat Concordia een veld heeft overgenomen van buurman DHL en Joeri moet deze dag op het voormalig DHL veld spelen, kippenvel, ik realiseer dat ik hier mijn eerste voetbalwedstrijden op gespeeld heb en nu komt Joeri het gras en bal met zijn voeten bespelen, leuk en nog completer dat Martin, Rob, Joop en Henk mijn broers hier ook gespeeld hebben. Het veld waarop Joeri speelt heeft banken en we kunnen genieten van een leuke pot met voorzieningen. DHL, Delft, ja je raad het al, ik kom een hoop bekenden tegen, familie Kanij, de Groot, en Bakker. Van Pa Kanij krijg ik het DHL Jubileum boek en ik kijk op de stille momenten van de voetbalpot in het boek, ik zoek de plaatjes en de namen van mijn hogere nazaten (of heet het dan voorzaten). Wel veel bekenden op de plaatjes gezien.
Na de pot staat de verjaardag van Manon centraal, Joke gaat met haar vriendinnen naar de film, een hapje eten en borrelen, ik bleef bij Manon en natuurlijk bleef het hele terras.
Ik heb het met Yoni en Joeri niet te laat gemaakt want zondag staat in het teken van de “van Dongendag” en die start om 11.00 uur in Brabant.

Zondag , van Dongendag 2006-09-11

“Het beste is via Kaatsheuvel en langs de Efteling te rijden” was het advies want er was een Kennedy mars (80km wandelen) in Brabant. Gaat half Nederland deze dag kijken hoe de van Dongens een poging wagen om in het dorp De Moer te komen !
Wel, alle Efteling bezoekers ten spijt, wij waren er bijna allemaal en op tijd, ik hoop voor de Efteling bezoekers dat zij nog in een attractie konden komen, wat een drukte!



De van Dongens groeperen zich in ’t Moaske, een locale kroeg, zalencentrum waar een traditioneel Brabantse koffietafel klaarstond. Natuurlijk allemaal even bijkletsen want het was een week geleden op de verjaardag van Martin dat wij elkaar voor het laatst zagen. Wat erg bijzonder was dat Peter en Linda samen met Marja en Stan uit Engeland deze dag completeerden.
We zijn een hecht cluppie, zelfs de kleinkinderen van mijn broers kunnen het onderling gewoon goed vinden, wat een prachtmannetjes en dan te bedenken dat er volgend jaar er meer bij zullen zijn, nou ze zijn van harte welkom.
Na de koffietafel naar de boerderij en kaasmakerij, een prima uitleg wat kaas is , hoe het gemaakt wordt en wat het kost om koeien te houden, hardwerkende mensen met passie voor hun vee en product. De kinderen konden hun lol niet op, in de stallen, koeien, kalveren van enkele dagen oud zijn altijd een publiekstrekker, de schuur van de boer is ook leuk, hooi, tractoren en honderden mussen. Vele plaatjes werden er geschoten. Na afloop van de rondleiding werd er door de chauffeur van de bus een groepsfoto gemaakt en dat ging niet eenvoudig, Joeri en ome Rob waren al de hele dag aan het donderjagen en Joeri besluit ome Robbie een zacht duwtje te geven, die ligt in een fractie van een seconde 2 meter lager in een maisveld en tijdens zijn jump nam hij Joeri mee, als dus de foto getoond wordt zonder deze twee weten jullie de reden.


De bus brengt ons naar Heusden waar het zonnetje vele anderen ook heeft gelokt, een rondwandeling, voor mij op krukken en Yoni met de rolstoel was het een marathon maar we hebben het volbracht. Leuke vesting, mooie bootjes, leuke terrasjes, kortom, snel goed.

Na het inleveren van de puzzeltocht terug naar De Moer alwaar een vorstelijk biertje werd gedronken (24%) , let wel, door mijn neven !
Natuurlijk werd er nog gevoetbald, dit keer tegen de kerk aldaar en waar de heilige Bernadictus als keeper fungeerde. De glas in lood ramen bleven in tact en ook hier schadevrije aftocht naar het avondeten. Het smaakte heerlijk en een compliment voor de organiserende partij van Maarten en Margarita.

De prijsuitreiking gaf aan dat iedereen winnaar was en dat de nieuwe van Dongentrofee op de schouw in kaatsheuvel mag pronken. De bokaal in nagedachtenis van Opa Leen en Oma Lien van Dongen heeft een extra dimensie, Joop zal zeker op deze begeerde bokaal niet meer ontbreken, juist hij was het die de eerste van Dongendag organiseerde tot een traditioneel gebeuren.

Ook wij als gezin werden niet ongemoeid gelaten, een beker viel ons ten deel, de Hans Jan Kanjerprijs 2006, dank je wel Rob en familie, ook hier de kracht, warmte en motivatie tot het slagen van revalidatie. Volgend jaar gaan Jeroen en Carolien de dag organiseren, ik vertelde hen het wel leuk te vinden om bv naar staphorst, hindelopen, of het liefst naar lo(o)pik te gaan

Het is vandaag 23 jaar geleden dat mijn vader overleed,
Een datum die bij je blijft.
voor heel de wereld is sinds 2001 9-11 een geschiedenis datum geworden,
voor mij bestond het al in 1983.

Als pap dit kan lezen (en mam en Joop natuurlijk)

We hebben genoten gisteren, we zijn trots dat we zo’n hecht koppeltje zijn en een ieder in wederzijds respect waarderen. Dank jullie wel.
Jullie zullen het vast gezien hebben, de hemel was open, proost en dikke kus !

Hans Jan

snelle tijden en inmeten !

Het is woensdag 5 uur 45. Een tijd die niet regulier in mijn dagelijkse patroon past. Vandaag staat het bezoek aan de wereldkampioenschappen op het programma. Op uitnodiging van Westland orthopedie in de naam van Johan is deze dag te danken.
We spraken af om 7 uur in Delft te verzamelen waarna we met een koppel van 12 personen richting Assen zouden gaan. Assen . TT. Motor walhalla , de nacht van Assen en niet alleen van de laatste jaren maar zeker ook uit de begintijd van motorrijden. De eerste keer naar Assen was 1979, met vrienden en vriendinnen gingen we voor het eerst naar de races, de allereerste keer noodgedwongen met een Honda civic, de auto van Tino’s moeder, de jaren daarna alleen op de motor naar Assen waar het slapen in het winkelcentrum voor ons geen probleem was.
Nu op weg naar Assen met een team van therapeuten, instrumentmakers en medewerkers van Westland Orthopedie, dat had je natuurlijk nooit verwacht.
We vertrekken en Els (je weet wel , mijn fysiomaatje) en Gerben (prothesemaker) maken de bezetting in mijn auto rond.
Na een koffie tussenstop een groepage van allen.
In lijn vervolgen we de weg naar Assen, we worden verwelkomt door de firma Ossur, de prothese leverancier van mijn knie en voet.
Na een korte inleiding gaan we mee met de gids over het sportcomplex, we mogen een kijkje nemen in het spelers home, een verzamelplaats van materiaal en deelnemers.
De organisatie voor de deelnemers is geweldig, iedereen heeft een plaats en voor iedereen staan hun hulpiddelen in de buurt gebracht van het uitte voeren onderdeel.
Race rolstoelen, voor dwarslesie deelnemers, stoelen voor speer- en discuswerpen, en wat dacht je van het onderdeel verspringen voor blinden, 100 meter sprint voor blinden , slechtzienden enfin je noemt het maar op.
Sporters in hart en nieren en die niets uit de weg gaan om met hun handicap alles op sportief gebied eruit te halen wat erin zit, ik zag 100 meter sprint voor blinden in een tijd van 14,40, onder stembegeleiding van een begeleider die net zo hard mee moet sprinten als de deelnemer. Hier straalt het volste vertouwen (lees letterlijk, het blinde vertouwen) in je begeleider. Ik neem mijn petje af voor deze topsporters. Jaren trainen om te knallen en je herinnering is het geluid, probeer maar eens geluid te herinneren in plaats van beelden, want een blinde kan helaas niet anders. Ongelooflijk.
Ik kom een Duitser tegen , hij staat bij een van de vele prothese fabrikanten om paradepaardjes te tonen. Een levende showroom met diverse mensen met diverse prothesen, mensen, we weten half niet wat er allemaal gemaakt wordt om de mobiliteit van anderen te optimaliseren. Ik ben versteld, ik zie ze springen, dansen, sporten, oja ook nog lopen en trap klimmen en dan blijkt dus dat deze kerel “mijn setje”draagt. De Rheo Knee met de de flex voet, ik vertel hem dat ik vanaf donderdag het traject inga van inmeten en prothese voorbereiding, hij feliciteerde me, hij is verbaasd dat ik zo snel aan revalideren ben en aan de bak mag. Hij is zeer tevreden over de prothese en ik zie hem stralen, kijk maar wat ik kan, helemaal top dacht ik en ik vroeg hem of hij ook kon skiën met dat ding, “haha natuurlijk, kijk dat doe het zo” man ik kon je wel een zoen geven.
Hij was geen marathon loper, dan heb je eigenlijk een ander onderstel nodig. Oké dacht ik, daar moet ik maar eens over na gaan denken.
We krijgen een lunch en daarna gaan we richting de spelen, de afstanden naar de baan is kort en er zijn prima tribunes, Els en ik besluiten om naar de finish lijn te gaan, de middag staat in het teken van de 100 meter dames, heren , discus werpen, speer gooien en verspringen. We hebben een prima stek en ik verbaas me elk onderdeel en bij elke deelnemer hoeveel passie en overtuiging in hun handelen zit, respect en een enorme opkikker dwingt het af.
Het hoogte punt van alle atletiek kampioenschappen is het koningsnummer 100 meter sprint, 100 meter sprint met deelnemers die een onderbeen of bovenbeen amputatie hebben, beresterke mannen, afgetraind en de adrenaline voel je op de sintelbaan.
2 keer een valse start, zo gebeten zijn de mannen, de concurrentie is hoog, startschot…. 8 atleten sprinten naar de lijn, naar de klok, naar de jury en hun trainers, pats…. De tijd stopt 10,34 seconden ! Australie, een ovatie, wat een snelheid en wat blijkt, hij loopt met twee (!) prothese’s !!! ongelooflijk en ik klap het eelt van mijn handen.

Het doet ook goed dat er heel veel publiek op de deze kampioenschappen afkomt, kinderen die bij alle deelnemers handtekeningen op hun Tshirt zetten, felicitaties en een enorme vreugde van sporters, landen die met elkaar overhoop liggen komen hier onder sportieve omstandigheden bij elkaar, zullen we hen maar hun landen laten regeren.

Ik schreef vandaag uit het revalidatiecentrum, de tijd tussen Yoni en Lisa wegbrengen naar school gaf voldoende tijd om dit te schrijven.


Zo dadelijk ga ik conditietraining doen en vanaf 12.30 gaan we beginnen,
Ja het gaat beginnen, het inmeten van mijn bovenbeen steun (zg inliner) , vandaag een dag met een grote vlag op mijn tijdschema, het proces van lopen gaat beginnen, het proces van vrijlopen zonder stokken, traplopen, fietsen, sporten, het komt eraan ! op 27 september zal alles klaar zijn !

Ik heb gisteren met Cirstie gesproken , de spaanse dame die me gaat “afstellen” als de prothese er is.
Een prachtige meid waar je zeker je best voor doet. Cirstie, ik zal je zoenen als ik zonder stokken sta ! Oh ja, ik beloofde je een avondje uit, en dat gaan we doen ook, kan je gelijk de salsa afstellen……..

Hans Jan

Madurodam, de bevestiging en Men of Honor

Vanavond na de tegenvallende score van het Nederlands elftal de terugblik op de afgelopen dagen.
De donderdag en vrijdag waren vol met revalidatie, het krachttrainingshonk wordt een soort automatisme en de motivatie zoek ik om ritmisch de oefeningen met de ipod in het oor uit te voeren.
De keuze van de muziek lijkt op de spinning sound, opzwepent en met een gaaf ritme.
Gisteren, vrijdag werd mijn jongste broer 50 en we mochten met velen genieten van zijn dag. Madurodam werd speciaal voor deze gelegenheid 's avonds onstoken en voor elk jaar dat Martin werd stonden 1000 brandende lichtjes tegenover.
Na het feliciteren en welkomstdrankje konden we genieten van Madurodam, prachtig hoe de Dam, het rijksmuseum, de haven en de oudezijdsvoorburwal van amsterdam hun interieuren in het licht prijs geven. Baantjer niet gezien maar Madurodam op je billen zittend meemaken doet je geloven dat je als cameraman een film opneemt.
Het koppel mensen is geweldig, de band die gelegenheid gaf veel te kletsen. Marja was overgekomen heeft bij ons gegeten en zou de eerste nacht bij ons overnachten.

Martin, het was een unieke verjaardag, geweldig voor je om ook jou eens in het midden te zien staan terwijl jij normaliter op de achtergrond meestal de mooiste foto's maakt.
Het wordt laat en Yoni die met haar rolstoel in madurodam was was op, ook de directeur Joeri had moeite met het open houden van de ogen, het ritme zit er nog niet in, schooltijden moeten nog gewennen.
Vandaag heeft Joeri een bekerduel gespeeld, helaas verloren maar op karakter gevoetbald.
Yoni heeft haar rit naar de ODO en ik ben na joeri's partij richting huis gegaan.
De postbode heeft een stapel papier door de brievenbus geschoven, de mat ligt vol en 3 brieven van de verzekering of daaraan verwante post.
Ik open de eertse en de brief verteld me dat er inderdaad officiele goedkeuring is op mijn knie en voet !
Yes dat is een geruststelling. Joke is ook zeer content met de ontlading van de spanning.
Oké Hans we hebben weer om te knokken, ik zal zorgen dat het geen verkeerde keus is geweest tenzij ik meer kan dan men verwacht (?).

's Middags ga ik naar Alpin Ski in Den Hoorn waar een open dag en demonstraties skiën en snowboarden is. Ik ontmoet daar mijn ski en snowboard instructrice van de revalidatie, Renate Bakker, en we weten vanaf het begin dat we een mooi project gaan maken. zij is gespecialiseerd in deze twee sporten met mensen die een lichte of zware vorm van fysieke aanpassing hebben. Tijd om met anderen te communiceren is er nauwelijks, het is druk en mensen die werken gaan we niet lastig vallen.
Demonstratie zitski wordt gegeven maar dat gaat deze jongen niet leren, dat is al met Renate kortgesloten.
Vanavond wordt Yoni door twee vriendinnen ,Marjoes en Anne, verrassend opgehaald om naar de film en de Mac te gaan. Een leuke actie als verjaardagskado, ik wacht tot ze thuis zijn.

om 18.00 uur heb ik de DVD gezien die ik van Jan Molenkamp even mocht lenen en zien, een film die de kinderen en Joke al gezien hadden eerder de dag.
Ik ga ervoor zitten en het is alsof ik mezelf de hoofdrol vervul.
Men of Honer, met de passende woorden, history is made by those who break the rules.
Een op waarheid berustte film over de USmarine waarin een kansloze neger het schopt tot duiker, tot het noodlot op het dek toeslaat en hij een gelijkwaardige fractuur als ik heb moeten meemaken.
Zijn strijd met revalideren, zijn motivatie en wilskracht is zeer goed in beeld gebracht, zijn strijdlust is herkenbaar tot in mijn genen en op bepaalde momenten bal ik mijn fuist en zeg ik "kom op haal het gozer, je kan het" ik zit er middenin en een gevoel van herkenning is optimaal.Ook hij is gekomen waar hij heen wilde.
Een aanrader voor iedereen,juist zijn verhaal, is wat de film zo indrukwekkend maakt. Mocht je willen zien hoe een persoon zich revalideert en zich bijt in een situatie als ik, koop hem en kijk hem.

Wie je ook bent en wat je ook doet, doe je ding en doe het met overtuiging.

Hans Jan