stop met zoeken start met vinden!

Geachte lezer, lezeres,

Na zo’n anderhalf jaar sinds het verkeers-ongeluk waarbij ik vanwege het levensgevaar een deel van mijn linkerbeen
moest laten amputeren waren er enkelen die niet meer verwacht hadden dat ik terug zou keren in de werkelijkheid van de wereld.

Er is ontzettend veel gebeurd en ik ben enorm trots dat ik klaar ben voor een nieuwe uitdaging.
Niet het skiën, dat gaat prima, dat is al 4x gebeurd, niet het tennissen, gaat ook prima , ik draai al een wintercompetitie, straks een halve marathon?
Wie weet, als het lukt met de sportprothese die ik eind januari ontvang, zal ik er keihard aan werken om dit te proberen te halen.
U leest het, aan de inzet zal het nooit liggen….

Dat revalideren en terugkomen in de maatschappij een kleine stap voor mij is,
was voor anderen waarschijnlijk een onnoemelijke drempel, een ongelooflijk en niet te accepteren gedrag, helaas…

Geloof in jezelf, realistisch en optimistisch, en denken in oplossingen in plaats van problemen, zo zit de wereld in elkaar, zo zit ik uiteindelijk ook in elkaar.

Zoals velen van u mijn geschreven weblog hebben gevolgd of gelezen werd vanaf het moment na het ongeluk duidelijk dat ik sterker uit de strijd zou komen dan de persoon die ik al was, dankzij de steun van velen van jullie, want ik realiseer dat je dit soort wedstrijden je nooit alleen kunt winnen.
Ik schreef daarom ook een column met mijn lijfspreuk

“wie nooit verliest weet niet wat winnen is en winnen doe je nooit alleen”.

Na een strakke revalidatie en genezing kan ik u zeggen dat ik geen beperking zie in het voortzetten van mijn passie, de afbouw!
Hier ligt de nieuwe uitdaging.
Los van alle verplichtingen en mede-eigenaarschappen zal Consillio vanaf januari 2008 een zelfstandig projectgericht afbouw bedrijf zijn met 17 jaar ervaring.
In onderstaande bijlage omschrijf ik u wie en wat Consillio is en wat Consillio (“advisering, begeleiding” in het Italiaans) voor u kan betekenen.

“ Stop met zoeken, start met Vinden!”

Met mijn visie en passie ga ik verder met mijn adviserings-en uitvoeringsbedrijf in de afbouw met voornamelijk plafonds en wanden, bouwcoördinatie, afbouwadvies, projectbegeleiding en dergelijke, zoals ik al de laatste 17 jaar gedaan heb.

Mag ik u voorstellen?

Vanuit passie werken aan de persoonlijke groei van mensen en projecten, dat is mijn missie.

Manager en adviseur in het samenbrengen van ambitie en bezieling, en het opheffen van de splitsing tussen ‘zakelijk' en ‘geïnspireerd'.

Ik put energie uit mijn werk als ik zie dat opdrachtgevers, uitvoerders, leveranciers, monteurs en alle andere betrokken mensen tevreden zijn met wat ik voor hun kan bereiken.

Afbouwen met passie en in stijl

Gedreven door passie om te bouwen, te creëren en bouwen als een kunst beschouwen, is Consillio de ideale afbouwpartner voor nieuwe projecten.
Consillio wenst met zijn ervaring mee te bouwen aan plafonds en wanden voor kantoren, vergaderruimten, hotels, winkels, scholen, kinderdagverblijven en dergelijke die stijl en karakter uitstralen met inachtneming van de juiste verhoudingen van lijnen en vormen in combinatie met akoestiek en brandveiligheid.
In dit proces van creëren staat steeds persoonlijke aanpak centraal. Van begin tot einde zal om eventuele misverstanden te vermijden tussen verkoper, ontwerper en uitvoerder Consillio met dezelfde contactpersoon u dan ook begeleiden in de realisatie van uw bouwproject.

Deze realisatie is iets wat Consillio vooral SAMEN wil bereiken.
Het is u die zijn wensen kenbaar maakt en het is Consillio die alles in het werk stelt om deze waar te maken. U krijgt daarbij de nodige technische toelichting en tips om zo tot zeer kwalitatieve resultaten te komen.



Zoals jullie lezen ga ik de toekomst niet uit de weg,
ik ga mijn ding doen

wens ik jullie allemaal een geweldig, een gezond en respectvol 2008!

Hans Jan van Dongen

Consillio is te bereiken: info@consillio.nl

Lichtjesfeest, enkele impressies

Dit plaatje spreekt voor zich, het lichtjesfeest in Maasland is een prachtavond geworden, kijk maar eens op www.lichtjesfeest.nl en je ziet daar de mooiste plaatjes.

De avond was ervoor, windstil, bijna 1 graad boven nul, de kleine lampjes doen de silhouetten weergeven van de prachtige nolstalgische geveltjes. het museum de schilpen in warm licht, muziek, zang en een europees primeur, een optocht met ballonnen, helium gevuld, onbrandbaar, maar met een knipperlichtje.
1000 ballonnen "dreven"door het dorp, bewoners langs de route hadden hun best gedaan om extra sfeer te brengen en we liepen met ca 3500 man als op de parade van walt disney.

Samen met burgemeester en het kinderkoor van de school de Schutse worden de voorbereidingen getroffen om het licht in de grootste kerstboom van het dorp te ontsteken.
Ik vertel een kort verhaal, "als we op zo'n avond als nu eens kijken naar de hemel, waar we miljoenen sterretjes zien staan en wanneer we iemand uit onze omgeving hebben verloren dan denken we vaak dat er een nieuwe ster aan de hemel erbij gekomen is. Als je nu lang genoeg naar de sterren kijkt dan lijkt het alsof ze knipperen, een knipoogje, een knipoogje om te laten weten dat het goed is en vanavond knipogen wij terug, met gekleurde lichtjes voor al die mensen die kleur aan ons leven gegeven hebben. Een knipoogje naar de hemel om te zeggen dat het hier ook goed is.

We tellen af van 10 tot 0 en de boom versiert de omgeveing met haar lichtjes. Ik zie martin, de fotograaf en gelukkig ook mijn broer, wij weten als geen ander wat het is om mensen te missen die kleur aan ons leven hebben gegeven. Dikke kus op het kerkplein en iedereen weet dat dit gewoon kan.

op you tube bij zoekfunctie, lichtjesfeest vinden jullie korte video impressies van de ballonnenoptocht.

tot later Hans Jan

De rechter heeft gesproken

Precies twee weken geleden was de rechtzitting, vandaag, vanmiddag de uitspraak.

Je vraagt al de hele week af hoe zoiets in zijn werk gaat. Ik kon me er niets bij voorstellen, we zijn gewoonweg gegaan.
Het inmense gebouw wat onpersoonlijk overkomt slurpt de bezoekers naar binnen. Op diverse zitjes wachten mensen zoals ik op de uitslag van ieders voorval.
Het krioelt van de verkledende advocaten, uit hun rolkoffers en tassen worden de toga's aangetrokken zoals mijn moeder vroeger een keukenschort aandeed.
Er wordt gelachen, advocaten zijn in hun privé leven gezellige en gemoedelijke mensen.
We worden verplaatst naar een andere rechtzaal want de zitting ervoor loopt uit.
Ik zie geen bekende, dus ook geen bestuurder en of zijn advocaat.
Je bent niet verplicht te komen, dat weet ik, maar dit had ik niet verwacht.
Er dienen meerdere uitspraken in onze zaal en naast een aantal jongeren die in hard-en softdrugs gehandeld hebben vliegen de gevangenis-straffen en taakstraffen om de oren, een groep jongeren die allen dachten op deze manier wat bij te verdienen. De rechter is mild omdat de dame en heren spijt betuigden en de handel per direct gestopt hadden.
Zij lijken opgelucht met de straf die ze krijgen en heel onwezenlijk is de situatie.

Wij hebben de uitslag in het begin van de zitting gehoord, raar dat een verdachte veroordeeld wordt en er niet is.
De rechter spreekt in de ruimte.
Zoals eerder gemeld, de advocaat van de bestuurder trachtte het dikke rapport van 120 blz te elimineren en vroeg om vrijspraak.
De rechters waren een ander oordeel van mening.
De bestuurder heeft zijn straf, ik heb mijn been er niet door terug en geen elk middel geeft daar de waarde van aan.
Dat het rapport aangaf dat wij 54 km zouden kunnen hebben gereden was totaal van ondergeschikt belang, iedereen moet in het verkeer alert en er serieus mee bezig zijn. Aldus de rechter.

Nu is dit een afronding van de eerste fase, eindelijk kunnen we dingen gaan concretiseren, dit is klaar en we gaan in training voor de volgende.

Als je nu terug kijkt, bijna anderhalf jaar later, waar we pas zijn.
Er komt zo vreselijk veel bij kijken, er komt zo vreselijk veel op je af, dingen waar je nooit rekening mee houd kom je tegen.
Soms lijkt het of de wereld een andere is, ik blijf knokken voor alles.

lichtjesfeest,
Komende week zal er meer bekend worden gemaakt over het lichtjesfeest, het wordt een bijzondere avond. Kinderen van de Schutse zijn met 50 people-tjes aan het reperteren om 14 december de spits af te bijten. Ik geniet van al die kinderen en zeker hun juf die een prachtinvulling geven aan het Maaslandse feestje.

Fijn weekend allemaal.

Hans Jan

De rechtbank

Weken geleden ontving ik het dossier van het parket over veel ins en outs van het ongeluk.
Een onderzoek van 120 blz ligt ten grondslag voor deze dag. We hebben een uitnodiging gehad om de rechtzaak als publiek bij te wonen inzake het ongeval en om ons op de hoogte te houden van het proces.

Aanvankelijk wilde ik niet gaan, ik wilde en kon de confrontatie niet aan, tot nu toe was de bestuurder van de auto een silhouet, een passe par tout, een zijaanzicht net als de beeltenis van Beatrix op een postzegel, ongedetailleerd. Ik wilde het zou houden, ik zou de man straal voorbij lopen als we elkaar zouden zien omdat de herkenning er niet is en dat beviel me, beter dan dat ik het zou herkennen.

Tóch heb ik besloten om te gaan, de zitting maar dus ook de confrontatie, Yoni had aangegeven behoefte te hebben het proces bij te wonen, ze zou met Joke gaan echter afgelopen week besloot ik toch te gaan en Joeri had te kennen te gegeven er ook bij te willen zijn. Het feit dat we allemaal er waren was puur voor de verwerking, allemaal hetzelfde verhaal kunnen horen en wat er bij komt kijken.

Het is vroeg, we willen natuurlijk niet te laat komen en synchroon worden de boterhammen gesmeerd. Het stormt, het is druk op de weg, vrijdag, de dag dat half nederland geen autobewegingen kent vanwege arbeidstijden indelingen is het vandaag gewoonweg druk.
De klok geeft negen aan en we vinden een parkeerplaats bij het Paleis van Justitie in Den Haag,
de wind verklapt mijn linkerbeen door de stof stijf tegen de blokcontouren van mijn prothese te blazen, ik voel me opgelaten, de dunnne pantalon geeft de contouren tot in detail weer en enkele omstanders zie ik kijken en reageren, "mankeer ik iets of zo" wil ik schreeuwen maar ik probeer zo netjes mogelijk mijn wandeling naar de ingang voort te zetten. De oploop naar de tourniquette, het geluid van schuivende tochtstrips op de draaideur geeft het gevoel dat de storm ook hier merkbaar is. Eenmaal binnen de stormvrije zone van het gebouw worden we naar de tweede balie verwezen. Eerst langs de beveiliging, portomonaie, riem, telefoon etc, alles af en door de poort. Joke Yoni en Joeri gaan goed alleen bij mij gaan de bellen en toeters af. De met het waarschijnlijk verkeerde been uitgestapte beveiligings beambte vraagt of ik nog iets van staal in broekzak heb zitten, "ja" zeg ik, "een RVS pijp van 30 cm"! Pas na de persoonlijke visitatie begrijpt de man de opmerking.

Op de tweede etage bevind zich de zaal, er is een enorme grote hal, een ontvangst ruimte die hoog is en waar twee enorme kunstwerken van stof leer en touw een gevangenis uitbeelden. "lekker zeg"dacht ik, "moet dat nou, zo'n kunstwerk". Tijdens de vraag die ik mezelf stelde komt er een motor agent aangelopen, hij was al eens een paar keer thuis langs geweest, hij was als eerste "diender" op locatie en wil het hele proces van zowel voor als achter de schermen volgen. Hij heeft enorm veel bewondering voor Yoni, zij heeft een apart plekje bij hem vanwege haar doorzettingsvermogen en motivatie, ik denk dat het haar charisme is maar dat klinkt van een vader!
We praten over het dossier, zo dik, zoveel tijd en energie en alle specialisten die zich over dit ongeval gebogen hebben. een fractie van een seconde wordt geschreven op 120 blz.
Er komen een aantal mensen richting de zaal, de deur ernaast gaat voor hen open en duidelijk is dat er meerdere rechters deelnemen aan het proces, een zg meervoudige kamer. Die meervoudige kamer geeft aan dat het proces een beladen proces is, en dat heeft te maken met de ernst van het ongeluk.

De deuren gaan voor het publiek open, zo'n 10 personen waaronder wij, zoeken een plekje. De bestuurder van de auto neemt plaats tegenover de rechters. Van de drie rechters is er 1 die het woord voert, zij verteld ons dat het niet gebruikelijk is met deze zaken dat er kinderen, en dan met name Joeri, op de tribune als publiek aanwezig zijn. Zij spreekt met joeri af dat als het allemaal teveel wordt hij gewoon mag weglopen. Hij knikt instemmend.

We zitten op de derde rij en het proces begint, de bestuurder gaat staan en op het moment dat hij antwoord heeft het silhouet een stem. Ik schrik een beetje maar ben weer snel tot de orde.
Hoewel het een openbare zitting is en iedereen erbij kan zitten ga ik niet in over de zitting zelf, dat is niet gepast. Aandachtig volgen we de vraag en antwoord stelling.
Er wordt ook een vraag gesteld, aan mij, ik geef als antwoord dat ik inderdaad eerst niet wilde vanwege de confrontatie maar dat het voor de verwerking beter zou zijn als ik ook dit proces volgde.
Ook heb ik aangegeven dat ik me terdege van bewust ben dat de bestuurder deze gebeurtenis ook niet gewild heeft, vergeet niet wat een enorme impact dit op hem heeft gehad, Yoni en ik kunnen er over meepraten.
Ik ben onder de indruk van de kennis van het rapport bij de officier van justitie en de rechters. Getuigenverklaringen bijna uit het hoofd kennende en situatieherkenning, alsof ze als een derde persoon achterop meereden.
De zitting duurt ruim twee uur en wordt geschorst.

Ik wacht beleefd dat anderen de zaal hebben verlaten en buiten de zaal komt de motoragent nog even bij ons staan en is er een informeel gesprek met de officier van justitie.
Het heeft diepe indruk gemaakt, het moeten horen hoe anderen een ongeluk tot in detail aan het construeren zijn, een soort script van een nog te maken film.



Na een daar genuttigde kop koffie brengen we Yoni naar haar school dependance in Rijswijk en Joeri op zijn Delft basis, joke en ik rijden naar huis, de ochtend evaluerend.

Ik ben even weg s'middags, gewoon om even alles op me in te laten werken, constant afvragend "welke straf in deze wereld geeft mijn been terug"?

"Dág" zoals de officier van justitie zei (in die functie past het niet als je zegt "tot ziens")

tot dag

Hans Jan

en dan ineens ...

Ik kreeg net een mail van mijn broer die in de krant het artikel heeft gelezen van de rechtzaak over het ongeluk. In het AD versie Delft, ja die krant die eerder een artikel schreef, heeft niet goed geluisterd naar de officier van justitie en de rechters, de journaliste schrijft dat yoni en ik al gevallen zouden zijn voor de aanrijding en tegen de auto zouden zijn gereden. Dat is een versie van de advocaat van de bestuurder die het rapport probeerde onderuit te halen. Ik heb de reporter direct een corrigerend commentaar gegeven, krijg je verdomme weer zo'n tik, dank je wel dame !

lichtjesfeest

Geïnspireerd door Tibet, een cultuur van vrede, een volk dat zich al meer dan een halve eeuw geweldloos inzet voor het behoud van hun religie.

Het zijn de vlaggetjes en het verhaal achter de vlaggetjes.

de Tibetanen schrijven hun gebedjes op deze vlaggetjes met de intentie dat de wind hun gebed draagt en overbrengt.

Alleen al de gedachte, "de wind draagt een persoonlijk gebed" is al boeiend.

Deze gedachte heeft mij geïnspireerd om het lichtjes feest (het 2e) wederom te organiseren.

Op 14 december zal het plaatsvinden en zal de kern van het dorp als Charles Dickens stijl zijn omgetoverd.

Het dorp spreekt er vol over en de marktkramen worden gretig gereserveerd.

voor de localen onder ons, volg de" Midden Delfland krant".

De kleuren van de gebedvlaggen hebben mij beïnvloed om dit jaar geen lampionnen optocht te doen maar een ballonnen optocht welke als primeur in Europees verband gezien mag worden, in de kleuren van de Tibetaanse gebedvlaggetjes. wat zal het die avond een geweldig gezicht zijn. Ik verklap niet alles want een primeur maakt mensen wakker.

Het lichtjesfeest is van oer uit een Tibetaans feest, op deze wijze willen we er een extra tintje aangeven.

dit jaar wil ik het voor elkaar krijgen om de optocht die door het dorp gaat, langs een aantal locaties te gaan waar gezongen wordt, waar muziek gemaakt wordt, waar een soort kleine theatertjes te zien zijn. Als je dan in de optocht wat achterop loopt hoor je de fanfare niet meer en op deze wijze zijn er ongeveer 5 of 6 grotere groepen enthousiastelingen die muziek maken in het teken van de december/kerstmaand en gedachte.

Met een groot scherm willen we beelden van oud Maasland laten zien, kinderkoor met begeleiding, het waxinne-lichtjes straattekenen, de kerstmarkt en natuurlijk de kerstboom die op deze avond door de burgemeester met duizenden lampjes zal gaan schijnen.

Ik verveel me niet, dat mogen jullie wel begrijpen.

Ondertussen is de kamer van Yoni gereed en is de kamer van ons voetbaltalent aan de beurt.

de plaktafel staat op zolder, de rollen zijn gesneden, al het hout is geverfd. Joeri heeft hierin ook zijn eigen keuzes gemaakt en ik moet zeggen, meneer heeft smaak en oog voor detail.

We hopen eind van de week alle spullen weer op de kamers te hebben staan waar het uiteindelijk moet. De omzetting van de kamers geeft ook voor mij voordeel dat ik me eenvoudiger en met minder inspanningen op de eerste etage kan bewegen.

Deze week is een week waarin belangrijke beslissingen zullen genomen worden en waarin beslissingen door derden gemaakt zullen gaan worden.

Afwikkelingen na het ongeval staan hierbij centraal.

Ondertussen is mijn leenbeen ook al aan revisie toe, deze daanII, reeds meer dan 73.000 stappen op de teller en Daan II heeft ervaring.

komend januari was de bedoeling dat ik mee zou gaan met de ski-groep van "medische" mensen,

ik wil dolgraag mee echter zijn de middelen / mogelijkheden niet van dien aard.

Goh, wat zou ik ze een poepie laten ruiken met alles wat er mogelijk is om toch verantwoord te kunnen skiën. Ik heb veel aan hen te danken, Colinde, mijn personal coach en buddy, we waren een pracht sportief koppel. Ik kan de belofte niet nakomen om haar daar in Fügen te laten zien wat zij mij geleerd heeft.

Oké, het is niet anders, er zijn ergere dingen.

Deze week ook de afspraak met een eventuele uitgever, de kansen, de mogelijkheden, de kosten, het moet niet gekker worden, die het boek zou kunnen uitgeven, waar het weblog niet allemaal voor leent...

We zouden er ook een film van kunnen maken, op waarheid beustend......

De film zal geen uitverkochte zalen geven maar wel een enorme sociale bagage !

de super storm afwachtende, de pannen stevig op het dak, laat die frisse wind maar komen.

Tot tijdens of na de storm !

ha ha , zullen de gebedvlaggetjes leuk vinden :)

Hans Jan

We pakken de draad weer op....

Het was half Juli dat de laatste woorden werden geschreven op het weblog.
de periode die hier tussen lag was gevuld voor mijn schoonzusje Bea die onlangs is overleden.
Ik vond het niet op zijn plaats om in deze periode mijn beslommeringen kenbaar te maken, zij had veel grotere en intensievere dingen dan wij ons kunnen voorstellen.
Ik ben trots op hun gezin, mijn broer martin, nichtjes Kim en Anouk en hun mannen Richard en Mo.
Het was een heel bijzondere periode waar je intens mag en kan meeleven met warmte, troost en liefde om je heen. Het is een levensspreuk die Bea draagt, "andere mensen kleur geven aan hun leven", zij draagt die titel als H.M.

Zoals de titel zegt, we pakken de draad weer op.
In het huis is begonnen met de reshuffeling van de kamers, onze prinses heeft haar nieuwe kleur en interieur bijna af, het wachten is op de nieuwe meubeltjes.
je kunt merken als Pa zijnde dat smaken gaan verschillen en eigen identiteiten naar boven komen. Yoni doet het erg goed, op school sport en bewegen gaat ze zeer gedreven de studie aan.
Nog steeds onder behandeling van Fysio en fitness maar met 150% gemotiveerd.

Ook ik probeer de lijnen van het leven weer aan te spannen, invulling van mijn toekomst, afronden van oud zeer en wie weet gaat het schrijven van een boek plaatsvinden, zo'n ongecensureerde uitgave, een boekje voor iedereen. Een tekstuele compilatie van alle belevingen, alle situaties, recht uit het hart, dat kan na een jaar ellende maar ook na een jaar van veel, heel veel ervaring, frustratie, maar zeker ook mooie momenten.
Het weblog is een ideaal medium om van me af te schrijven, het zijn mijn woorden en ooit schreef ik dat ik een emotioneel schuurtje heb (het zg secondaire verhaal), een schuurtje met 1 sleutel, en die heb ik. Het boek zou dan best "een schuurtje vol emotie" kunnen heten.
Zolang ik geen acceptatie van de afgelopen ,zeg maar, 1,5 jaar heb prop ik het schuurtje wat voller.
Alles wat ik heb meegemaakt, sociaal en maatschappelijk, privé, zakelijk en als mens zal dan de revue passeren.

Momenteel heb ik een "leen been", een tweede Daan, dit komt omdat mijn echte Daan voor groot onderhoud naar de fabrikant is, de prothese is gemaakt voor zo'n 220.000 stappen per jaar en dan een beurtje, alleen, na wat loppklachten ben ik bij de westland Orthopedie geweest en daar concludeerden we dat het aantal stappen na 11 maanden boven de 503.000 lag.....
Dat gaat dus lekker vertelde ik Joost en Johan. Binnen anderhalve week werd Daan omgewisseld en loop ik alweer stukken beter.

Tijdens de vakantie in mijn geliefde Italië aan het strand met twee bevriende gezinnen (we waren met drie Nederlandse gezinnen ook de enige buitenlanders op de camping) waren we snel ingeburgerd. De eerste dag keek iedereen een beetje vreemd, ik in mijn korte broek, maar na twee dagen kwam de boel op gang en mag ik terug kijken op een enorme ervaring nl. zwemmen in de zee, voor jullie alledaags en plezier, voor mij een omzetting van de schakelaar in het hoofd. Op dat soort momenten voel je je zo bekeken, armzalig en niets, maar eenmaal in het water met al die kinderen op bodyboards en hoge golven.... zij kijken naar de persoon en niet naar de handicap!

Komende dagen komt er weer wat meer.

kort bericht

Afgelopen week was een enerverende enerzijds en een realiteitsweek anderzijds.

Het begon met de geboorte van een eerste tweeling in de familie! groot nieuws en wat een trotse ouders en grootouders, max heeft in 1 klap een zusje en broertje bij. Mooi en geweldig nieuws.

Afgelopen week op uitnodiging en na keuring kon en mocht ik meedoen aan de dutch open Golf, een internationaal toernooi, met europese kwalificatie.

In het kort, goed gespeeld, samen met dames en heren uit Italie, Spanje, Engeland, Schotland, Duitsland en zelfs uit zuid africa.

Wat een internationals zeg en dat met een heuse rules manager.

perfect verzorgt, het weer viel mee en als top 10 geeindigd... van de 70

kort maar krachtig bericht, ik wil er heel veel over vertellen maar vind ik dit niet op zijn plaats.

Mijn schoonzus Bea heeft een spoedoperatie moeten ondergaan en zij is het die alle ondersteunende hulp, liefde en warmte nodig heeft, we gaan het haar brengen!

Tot later

Een jaar later....

Afgelopen week, vorige week vrijdag om precies te zijn heeft de Prinses samen met haar vriendin Lisa een geweldige fuif georganiseerd en in uitvoering gebracht.
Op een gegeven moment telde ik 85 koppies in de leeftijd van 15 tot 17 jaar.
wat een pracht mensen, wat een plezier, humor en sociaal gedrag. Werkelijk waar, ik heb de dames gecomplimenteerd met hun vriendenkeuze en hun vrienden bedankt voor een zeer geslaagde avond. Ik ga niet in over de genuttigde liquide maar het deed mij aan mijn jeugd jaren denken. Muziek van disco Rem en Mik, licht installatie, barunit met tweemans bezetting Joeri en Lourens onder toezicht van Pa (die overigens niets had in te brengen).
Feest in de straat, huiskamer en tuin het kon niet op.
Ontzettend leuk gekletst met meiden en mannen, openheid van hun problemen of levensvreugde, alles kwam voorbij. Heerlijk om te zien dat deze mensen karakter hebben, zichzelf kennen en een eigen mening kunnen verdedigen. Top, jullie hebben voor Yoni en Lisa
het mooiste kado gegeven.
Dat de schoonmaakploeg de zaterdag erop tot laat in de middag is bezig geweest.....
Het leek wel sport en spel na de feestavond!

Afgelopen donderavond was het dan eindelijk zover, het felbegeerde en het zo verdiende diploma kon worden uitgereikt. Met een delegatie naar Delft gereisd en in de grote aula werd een algemeen woord van het afgelopen jaar gesproken, hier werden ook bijzonderheden verteld en heel bijzonder was de leerling Yoni die ondanks het ongeluk zich zo heeft ingezet voor het behalen van deze school, gemotiveerd was om elke bijles die er was te volgen en er werd een ovatie hoorbaar.
Ik was door deze toe-spreking verrast en ik kon verdomme mijn emotie niet neutraliseren. Ontroerd hoorde ik de woorden en het applaus aan, zelfs met het schrijven nu heb ik het gevoel nog steeds. Ik zie haar daar zitten, betraand van gevoel maar zo ontzettend dapper. Ik voelde me trots, stoer en klein kind tegelijk, dat is vaderschap dacht ik bij mezelf.

Om de avond niet te langdradig te maken werden de klassen gesplitst en konden de geslaagden zich opmaken voor een woordje van hun mentor en de diplomauitreiking, cq ondertekening.

Voor Yoni een speciaal woordje over haar prestatie maar zeker ook het behalen van haar nieuwe school Sport en Bewegen. Dit was heel bijzonder en ook hier werd aangegeven, als je wilt kun je ver komen! Als opsteker kreeg de Prinses een kadobon van de school vanwege haar prestatie, hup Pa daar ga je weer.......

Er wordt afscheid genomen in de grote aula, leerlingen en leerkrachten zeggen elkaar gedag en zullen elkaar minder frequent gaan zien, ook ik neem afscheid van haar leraren en directie, ik bedank ze voor de inzet, het resultaat maar eigenlijk met hun school, Yoni heeft werkelijk 4 fantastische jaren gehad en de keuze die zij toendertijd zelf maakte was een hele juiste.

"Lieve prinses, we zijn allemaal enorm trots op je, en ik vind je stoer".

Dan vandaag, eigenlijk al gisteren, vrijdag een altijd speciale dag geweest maar gisteren weer vol met herinneringen. Vandaag een jaar geleden, een jaar waarin elke dag weer het moment en indrukken door mijn hoofd gejaagd worden, ik kan het niet loslaten, soms ben ik boos, gefrustreert, pissig en anderzijds weer trots dat ik er nog ben, dat Esther er was om zo adequaat te reageren, de ambulances, politie , je wilt niet weten wat er allemaal door je heen flitst.
Ik betrap me erop dat ik stil ben, ja, ik ben stil.
Het voelt alsof een dierbare vorig jaar is overleden, mijn geplande leven, een leven van gezondheid, creatitiviteit, sport en werk werd indirect na het ongeluk totaal verpulverd.
Ik hoop de motivatie gevonden te hebben om mijn leven opnieuw te gaan indelen, om te moeten omgaan met de beperking die ik fysiek heb.

Yoni en ik zijn ver gekomen, dankzij de support van jullie, ik heb zelf ervaren wie je vrienden, je maatjes zijn. Ik heb enorm veel geleerd om dingen beter te zien, te ervaren, te mogen beleven.

Ik ben hard bezig om beter te zijn dat ik al was, meet punten, prestaties, inzet en motivatie.
Het is (vind ik) dan ook bijzonder dat ik volgende week mee ga doen met het European Championship Golf (for disabled).
Ik mag Nederland vertegenwoordigen op een internationaal toernooi voor "medische"golfspelers.
Anderen hadden mij genomineerd, ikzelf ge-enthousiasmeert. Wie had dat een jaar geleden gedacht.
Hoe goed of minder goed ik speel, de wedstrijd met Bob Knippenberg (chirurg) zal de allermooiste zijn.

Ik sluit een bijzonder jaar af , heb flinke klappen moeten verwerken, enorm veel steun gehad, ook tegenvallers gekend, ik heb de kennis en ervaring hoe het is om te knokken, hoe heerlijk het was om "compleet" te zijn, hoe mooi het was om te gaan staan waar je wilde, je omgeving , relaties, werk, en ik moet constateren dat dat allemaal niet meevalt.
Komend jaar zal in het teken staan van afwikkelingen, die direct en indirect gepaard zullen gaan met juridische inslag.

Wees zuinig op jezelf en anderen want je weet het,
"wie nooit verliest weet niet wat winnen is, en winnen doe je nooit alleen" !

Hans Jan

Ook deel 2 voor Yoni een succes!

Eigenlijk was het al een beetje bekend maar pas vanaf vandaag na de intensieve check heeft Yoni zich geplaatst voor haar vervolgopleiding Sport en Bewegen!
Zij is toegelaten, niet op haar haar uiterlijk, dan was het geen punt geweest, nee, op karakter en haar fysieke gesteldheid maken het vooralsnog mogelijk dat zij mag beginnen aan de opleiding.
"Een hele grote steen uit de buik" is mijn gevoel.
Ondanks dat Yoni nog niet zover is als zou moeten heeft zij aangetoond méér dan gemotiveerd deze opleiding te willen volgen. Er werd gelobbyd, niet in de zin van kun je haar een plek toewijzen? nee, juist in de trend van "let op, er komt een waanzinnig gemotiveerde leerling aan en dat moeten jullie alvast maar weten".
Vanmiddag de keuring, met een reeks brieven, positieve omschrijvingen en verwachtingen van haar doctoren, fysiotherapeut, leerkrachten en haar sportleraren in haar bezit toog ze op naar Delft.
Alles werd gemeten en beoordeeld, hier en daar (met name haar linker been) een opmerking en gepaste zekerheidsstelling.
Ze krijgt het voordeel...
Dit resulteerd in een groots opgezet feestje voor haar en haar vriendin Lisa waarmee ze dit jaar, na 14 jaar vriendschaps vriendinnen van elkaar te zijn, besloten hebben om én een examenfeest te regelen met de combinatie van Lisa's huidige en Yoni's komende 16e verjaardag.
Disco, veel luitjes, binnen buiten. Zal me een bende geven zeg!

Ikzelf heb afgelopen periode meegedaan aan het park tennis toernooi, voor het eerst een toernooi en zoals ik eerder schreef, "niemand durft van mij (en mijn dubbelpartner) te verliezen"!
De eerste set met overtuiging gewonnen in de Heren B1 echter de tweede tenauwernood verloren en de derde gruwelijk weggeslagen, geen punt, ik was er, deed er mijn prestatie op centrecourt level en een hoog publieksgehalte als fans waren ons deel.
Geweldig dat een ieder zich respecterend uitlaat en enthousiast is over de geleverde prestatie en psychische wil, en zo kun je , ook al heb je verloren met een onoverwinnelijk gevoel de baan afstappen, weet je het nog, "wie nooit verliest weet niet wat winnen is"!

Ciao,
Hans Jan

Yoni is geslaagd !

Wat een spanning zeg, het is ontzettend stoer om tegen anderen te zeggen dat je dochter (lees mijn Prinses) geslaagd is voor haar VMBO T !

Ze heeft het voor elkaar,

ondanks dit loodzware jaar voor haar, ondanks de tegenslagen, het verdriet en haar dipjes heeft ze haar examen volbracht. In mijn beleving met mooi resultaat maar in dit geval spreken de cijfers geen prestatie taal.

Zij heeft het gedaan, met hulp van anderen, met haar inzet, karakter en het pure Yoni "zijn" heeft ze haar doel gehaald!

Vanaf de zijlijn keek ik mee, ze was gemotiveerd voor elke bijles die er was, de achterstand door de emotionele beleving van het ongeluk, heeft zij voor zichzelf een waanzinnige prestatie geleverd.

Ze is op dit moment in Parijs, ze belde me in de auto, ik voelde haar blijdschap en mijn grote steen die nog altijd in mijn buik zit deed even geen pijn.

Met tranen van blijdschap hoorde ik het goede nieuws aan, en in die tranen zat zoveel spanning en opluchting, waardering, respect en vreugde tegelijk.

Dan ben je niet stoer als vader maar gewoon een mens dat gek is op datgene wat zijn emoties met hem doet.

Ik heb Yoni verteld dat zij de stad Parijs mag laten weten dat ze geslaagd is.!

Komende vrijdag houden we een borrel , vanaf 20.30 uur,

het mag het feest van de eeuw worden.

Tot vrijdag. tot later

Hans jan

Organisatiemaand

Na het moment dat ik schreef over de musical van de "kromme jongens" werd het de reguliere tijd om de lenteorganisatie weken te bewerkstelligen. Dit jaar wat extra hooi op de vork genomen, een prestatie leveren en evalueren, eens kijken hoe dat uit zou pakken.

Voor de zaterdag 2 juni was er de familie voetbaldag bij het jubilerende MVV27. Er is aan mij gevraagd medewerking te verlenen voor deze dag en ik had ja gezegd, nog eerder dan dat ik het zelf wist, "dat doen we wel even"was het idee, een paar voetbalveldjes, een poultje en klaar was de gedachte... hallo zeg, als je vraagt wat te organiseren ben je met de juiste mensen op een goed adres.
Mvv27 dit jaar 80 jaar en dat laat ik niet in een traditioneel voetbal toernooi uitdraaien. Samen met Hans Vis, een medestrijder, die ook het hart op de goede plek heeft, vonden we het toepasselijker om een geheel totaal andere sportdag in elkaar te zetten en reken maar dat het gelukt was. zo'n 200 personen namen deel, ik ga niet uitgebreid omschrijven wat we allemaal deden, daarvoor kijk je maat op www.mvv27.nl en je klikt de foto's aan, wat een smoelen en strijdbare gezichten, stormbanen, hindernisbanen, triathlon, zeil volleybal, voetbal met 4 doeltjes, korfbal, vrachtwagen trekken en als klap op de vuurpijl een heuse survival onderdeel door de boerensloot.
Het weer, de mensen, de vrijwilligers, ze waren er en dan klopt zo'n dag als geen ander. Om 5 uur smiddags de prijsuitreiking en wij konden allemaal terugkijken op een geweldig feest.

Om 19.00 thuis voor de laatste Mini Maxi details, een klein aanpassing in het schema en de teams want zondag is het hun dag.
Zondagochtend kon ik mde verleiding niet weerstaan om met mijn Maaslandse Golfvrienden en vriendinnen deelname te doen aan het alom bekende "slavroegop"toernooi, gewoon golfen, alleen met een starttijd van 6 uur smorgens!
heerlijk de vogels te horen, de dauw van het gras zie wegspatten bij het imploderen van een golfbal, natte schoenen, een maagdelijk veld van druppeltjes dat zich in hun eigen spiegeltje afwachtte wanneer ze zouden vallen.
5 minuten van huis en dan zo'n omgeving, dat is geweldig toch.
Ik liep 9 holes, iets meer dan anderhalf uur, en verliet het toernooi om gewapend met een geleende aanhanger al de sportattributen te brengen naar de Commandeur.
Ik kreeg hulp aangeboden van John, Rene, Ilse, Hermine, Ferry en van 2 jongeren, Falko en David, de laatst genoemden waren vroeger enthousiaste deelnemers van Mini Maxi maar dit jaar waren zij te oud om in te schrijven (dat kan nl alleen als je alsn Mini op de basis school zit).
Zij hadden al die jaren (5) hiervoor zo enorm genoten dat ze spontaan belde om miujn persoonlijke assisten te worden, jongens, dit deed mij zo goed, zo fijn om te horen en te weten dat jullie je willen inzetten voor anderen. Alléén kunnen we het niet, en ik meen het uit het diepst van mijn hart, was heel de wereld maar zo....
Morgen het verslag van Mini Maxi, tot later.

"kromme Jongens"

Terwijl de middagzon mij probeert te verwarmen en de ingeschonken rosé te ontkoelen concludeer ik dat het drie weken geleden is dat jullie op mijn weblog konden meelezen.
In de afgelopen dagen heb ik ontzettend veel mensen gezien en gesproken, met iedereen en bij iedereen verhalen van tot voor het ongeluk, nostalgie uit de oude doos. De enorme verbazing bij velen die mij kennen en in de combinatie met de situatie zoals het op het moment is.

Ik heb vorige week een nieuwe instapkoker laten inmeten, middels dit deel zou ik nog beter en netter moeten kunnen lopen, ook de sportprothese is aan bod gekomen en wie weet gaat dat ooit een keer lukken. Over twee weken is het gereed en zal ik dit dorp met een gedreven loop verrijken.
Ik ben toe aan een uitdaging, niet alleen op hoger sportief gebied maar zeker ook maatschappelijk en sociaal. Ik heb in de afgelopen maanden enorme menselijke lessen gekregen, ongevraagd, maar wat lijkt de buitenkant mooi tot je het van dichtbij bekijkt.
Wat een enorme stimulans geeft is het vertrouwen van de juiste mensen, blik naar de toekomst, niet wat je bent maar wie je bent.
Zo was ik gisteren bij de musical "kromme jongens" en dan voel je die westlandse familie warmte. Bikkelharde werkers, eer en geweten, tuinbouw van de laatste 50 jaar in vogelvlucht. Humor, absoluut, maar ook een ontroerende ondertoon, het was gisteren de laatste voorstelling en jullie zullen begrijpen dat voor iedereen die aan dit spektakel deelgenomen had, hetzij op toneel, in het orkest, achter de bar, in de keuken, aan het loket, nagenoeg iedereen deed daar vrijwilligerswerk, dat de touwtjes wat losser waren. Aan het eind van de avond ging het dak er letterlijk af en de ontlading bij de spelers, zangers en muzikanten was zichtbaar, in polonaise langs de band en kun je nog zingen, zing dan maar mee ! was het motto.
Wat ooit begroot was op 2400 bezoekers heeft naar wat ik gisteren hoorde zeker de 25000 bezoekers overtroffen. Een pracht stuk promotie voor het Westland.

Het was een lange tijd geleden dat ik draadjesvlees gegeten had met gestoofde peertjes en aardappeltjes met een jus-tje, gisteren voordat de uitvoering zou plaatsvinden kreeg ik het voorgeschoteld, vanuit de keuken en Marleen (sinds gisteren "mijn kokkie") wat kun jij koken zeg, ik zag direct in gedachten de juspan bij mijn ouders thuis op de tafel staan, de geur van het vlees, het sudderen van de jus en jeetje, als je bij ons thuis in de keuken kwam stond het pannetje te sudderen. Mijn vader was gek op dit vlees en gisteren leek het of ik weer bij hen aan tafel zat.
Het doet mij goed en deze rijkdom pakt niemand me af.
De avond eindigde in een spetterend feest en vroeg in de morgen bespeurde enig ondeugdeklijkheidje. Tranen met tuiten en als kinderen zo blij.
Ik bedankte de gastheer en zijn gevolg, een knipoog zegt meer dan duizend woorden.

Komende periode zal een intensieve training kennen en een uitbreiding van kennis, analyseren, integreren, communiceren, enfin, de wil om het te realiseren.

Tussendoor de organisatie van de MVVsportdag aan het regelen en natuurlijk het Mini Maxi toernooi waarin de kleine jeugd tot en met groep acht hun sportieve kunsten kunnen laten zien aan hun ouders of ouderen die tevens die dag hun dubbelpartner zijn.
Ik doe het graag dat organiseren, samen met enthousiastelingen gaan we ongekende dagen presenteren. Laatst vroeg iemand aan mij, "vind je het niet moeilijk dit te organiseren"? ik vroeg haar "hoe bedoel je"? nou kijk, "vorig jaar deed je zelf volop mee en kon je gewoonweg aan je zien dat jou organisatie en deelname aan die sportdagen je ziel en zaligheid was en nu kom je natuurlijk tegen dat je niet alles meer kan" of ben ik te brutaal om het te zeggen?
Ik keek even verbaasd, natuurlijk baal ik ervan dat het niet meer wordt dan dat het was maar verdorie, ik ben er gelukkig nog, ik ga ervoor om eenzelfde waarderend gevoel te krijgen ook na het ongeluk. Een potje voetballen, korfbal, hindernis baan, volleybal, dat is gewoon over, zo hard moet ik dat bekennen en daar kan ik best pissig over worden.
Anderzijds schiet ik er voor mezelf en mijn omgeving niets mee op, ik denk twee keer na, reageer niet zo ad hoc, en geloof me maar, als ik iets in de bol heb zitten dan kun je van mij aannemen dat het met volle overgave gebeurd, dus ook deze dingen.

Yoni heeft haar training en begeleidings-graad opgevoerd, ze zal er staan op waarschijnlijk 6 juni, de praktijk toets voor haar nieuwe school Sport en Bewegen, haar droom, haar wil haar"ding"!. Alle zinnen zijn gezet om klaar te zijn om de praktijk sporttoetsen te doorstaan, met Ben (fysio) lopen ze op joggingsniveau aan haar uithoudingsvermogen te werken, daarnaast tennisles en tenniswedstrijden, nog geen korfbal, dat komt en bijna elke dag fietsend naar school, net zoals toen. Ze gaat vanaf maandag haar examenweken in en ik merk dat mijn Prinses zich steeds meer als een jonge volwassen vrouw gaat gedragen. Ik geniet van haar spontaniteit, haar opmerkingen en interesses en ach ja ook als ze zegt dat ik geen 20 meer ben!
Ik weet niet van wie ze het heeft maar vorige week ontsproot de Prinses wederom tot een waar van Dongen organisatietalent om de examenstunt te organiseren en neem van mij aan, het was toppie. Glunderend heb ik ze opgehaald na de gedane actie, de meiden waarmee ze de stunt uitgevoerd hebben zijn allemaal van hetzelfde kaliber, "als je wat doet, dan gebeurd er wat"!.



arradivideci

Hans Jan

Yoni op de tennisbaan !

Ik ben weer in de lucht en wat zat ik te springen om een kort verslag te maken!
De E-mail adressen zijn perfect binnengekomen, er is gelukkig veel, erg veel teruggevonden!

Afgelopen donderdag een reünie met AXA aan het IJsselmeer, daar waar we met een afgeslankte bezetting van LBC waren was de pret en het bekijken van de foto's er zeker niet minder om. De avond werd besloten met de magische woorden "what happens in the mountains, stays in the mountains" en wij als LBC sloten ons daarbij aan. Robert lerooy was erbij en dan weet je het wel, hier kan geen artiest tegenop. Dit zijn van die geweldige avonden, terwijl het zoetwater van het IJsselmeer de kade en steiger probeert te vangen, vliegen de rusteloze meeuwen ver van je vandaan, de houten vlonder, getergt door de tijd maakt een momunmentaal plaatje compleet als je het dorp bekijkt. Hier ben je veilig, dit is mijn haven.... , zo hoor ik blOf op de achtergrond en langzaam ga ik weer naar binnen.

Joeri vierde afgelopen zaterdag zijn verjaardag na een bikkelhard gestreden strijd tegen KMD, de laatste wedstrijd in dit shirt, volgend jaar een andere sponsor wellicht.
De verjaardag was perfect met deze weersomstandigheden, zon, en een vol terasso di rossada.
De avond was wat koeler maar toch hebben Leo, Martin en ik de avondkoeling doorstaan, zij het met een warm ingrediëntje. In de tussentijd een wildplasser aan de schandpaal gezet en het dorp is weer zoals het was....

Zondagochtend vroeg een drukte van belang, de tenniscompetitie draait op volle toeren en deze zondag maakt Yoni na ruim 9 maanden haar debuut op de baan! Na heel veel trainen, revalidatie en fysio wilde zij het laten gebeuren, 1 wedstrijd voorlopig en met een brace om haar linkerknie ging zij samen met Fleur de strijd aan tegen Barendrecht.
Ik hoef niemand te vertellen wat het dan doet als je samen zoveel ellende hebt meegemaakt, als je samen door een dal bent gegaan, dat we eruit gekropen, eruit gesprongen zijn, zij die karakter toonde al die maanden, geen wanklank, wel momenten van boosheid op .. (ja, vul het maar in) ......
Dan zie ik haar in een nieuw tennistenue, met een glimlach die ik zo herken, met onzekerheid maar toch, daar staat mijn Prinses die beuren wat er beurt ook daar weer wil zijn, de wedstrijd verloren de dames maar dit was de grootste sportieve overwinning ooit. Elke slag zie je als een grote stap naar haar "ding" en dat is sport en begeleiding. Yoni, ik en allemaal hier zijn we trots, jij hebt het gedaan, het is jouw prestatie en jij weet ook dat je zonder begeleiding en enthousiaste artsen, therapeuten, fysio's en noem maar op niet zo snel er zo kon zijn, jij gaf ons het gevoel dat je deze wedstrijd voor en met jouw begeleiders aan het spelen was. Zeg maar, "als het ziet, begrijp je het " en dan weet de wereld wat ongeschreven boeken zijn.
Een staande ovatie meid x

Volgende week een spannende week voor me, dan komt een nieuw onderdeel van mijn Daan om nog beter, netter en sneller te kunnen lopen, ik hoop dat er ergens in Nederland en of Europa ook een sportprothese ter leen vrijkomt want Parijs komt er in Oktober aan..... dat zal wat wezen!

Tot later enne want wat je niet geleerd is kun je niet overbrengen.
Ik leer elke dag.

Ciao,
Hans Jan

Laptop crash

Het zal je maar gebeuren. Dat tijdens het maken van een backup van je computer hij het begeeft, Het gebeurde Hans Jan. Gevolg: alle gegevens en ook jullie mailadressen kwijt. Stuur een mailtje naar hvdongen@kabelfoon.nl om zijn adressenbestand weer up-to-date te brengen. Wanneer hij weer "in de lucht is" horen we vast wel het ongetwijfgeld spannende verhaal van de computercrash.

Doe maar gewoon

Het was een ware belevenis, spontaan met 9 man naar Gerlos afgereden en op bezoek bij Gaby die zo'n lekker ontbijtje kan maken. Zo spontaan als het idee, zo snel waren we onderweg.
9 mannen die mijn gravel tennismaten en ook al in voorgaande jaren skimaatjes zijn.
Donderdagavond weggereden en vrijdags om 8 uur het ontbijtje, omkleden en naar de liften, het is stil, einde van het seizoen zullen we maar zeggen, aan het eind zie ik luigi turbobar, ben benieuwd of we de tent weer op zijn kop krijgen...
Eenmaal in de lift lacht de piste me toe, hoewel ik ondertussen een goede bekende ben aldaar heeft de preperateur van de piste zijn uiterste best gedaan en ik zie de signatuur van een glooiende afdaling. Met hulp bij het aanklikken van de skies, een ferme klik, een balans moment, een einsatz met de stokken en daar gaan we. Inderdaad, de piste is als een gestreken laken, ik krijg de vouwnaden erin en het geluid van knerpend en krakende sneeuw in combinatie met zon en koude wind geeft het ultieme gevoel van wintersport. Het gaat zo goed met de voor mij bekende afdalingen dat ik het ga proberen de zwarte piste nr 6 naar Hansi's SonnAlm te bedwingen.
Met gemotiveerde spanning begin ik aan de afdaling, korte swing met hier en daar een kleine uitschieter lukt het me zonder te vallen of te roetsen de Alm te halen, ik kijk naar boven, dick helpt me met mijn skies om deze in het rek te zetten en ik kreeg zo'n ongelooflijk gevoel van een overwinning, eerst al in week 5 toen ik met LBC mijn eerste bochten en blauw rode afdalingen kon maken, nu een paar weken verder en ik ski van de steile heilingen. Ik besluit er een paar bijzondere dagen van te maken. Natuurlijk gingen we deze vooruitgang vieren, eerst Ernst opgehaald uit het ziekenhuis na een observatie nacht ivm 2 gebroken ribben daar moest blijven. Hij was een dag eerder gaan skien en lelijk gevallen, waarschijnlijk zijn skistok in zijn ribbenkast gekregen. Hij was blij dat we hem kwamen halen en allen vierden feest in öns tentje"!
Het feest is nog geen half uur aan de gang en ik kom daar WEER Marianne tegen met haar broer Wim, twee familiare feestbeesten en Marianne en ik konden het niet geloven dat we elkaar een hele lange tijd niet gezien hadden en in de laatste maand twee keer in Gerlos in mijn Luigi's turbobar !!! Je kunt je voorstellen dat dit een extra dimensie gaf op het feest en de club was compleet.
Zaterdag was het slecht weer boven, we moesten in de mist en bewolking afdalen om beter zicht te kunnen krijgen, onder de lift blijven want anders raakten we van koers.
Het afdalen van de zwarte 6 was een must , de sneeuw was niet zo vriendelijk voor me en ik val halverwege, opzich geen punt alleen ik kom zo moeilijk weer in mijn ski en is de uitlijning van mijn "daan" niet zoals het wezen moet, uit de lijn betekend gewoonweg geen goede bochten maken en wat ik voor kracht ook gebruikte, ik viel en viel, sorry Marianne ik had je een betere deminstratie willen geven.
Heel aangekomen bij Sonnalm alles even rechtzetten en hup na de koffie volgas er tegenaan.
Opmerkelijk was de reactie van een voorbijganger die mij op de piste zag liggen terwijl mijn daan op een zeer onnatuurlijke wijze erbij lag, de man wilde terstond de helicopter bellen voor een ernstig ongeluk, mijn glimlach overtuigde hem niet te bellen.
De avond was gepast gezellig, een snelle pizza en de nachtrust in.
Zondag, zon, sneeuw , geen wind en geen hond op de piste, het rijk alleen en zelfs carven kon ik gaan oefenen, waanzinnig en de tocht naar Zell wrd ingezet. Ik skiede al met de gedachte om volgend jaar gewoon alle pistes te nemen die er maar zijn, ik ben er, dit is wat ik onder skiën versta, durf, lef, doorzettingsvermogen en kameraadschap zijn DE ingrediënten voor het halen van een doel. Top en ik sms de halve wereld.
De humor van de dag, de ongelooflijke stomme opmerkingen, de inkoppers en de drankjes die je aan gemotoriseerde dames doet denken geven lol voor het leven (heb ik weer), afsluitend een bezoek aan cin cin en het avontuur was compleet.
Maandag ochtend nog eenmaal de skies ondergedaan, ernst marcel en rene gingen om 9 uur smorgens rijden, wij zouden om 12 uur vertrekken, wat uiteindelijk 1 uur werd.
Ik nam op een gepaste wijze afscheid van mijn piste, met wederzijds respect spraken we af elkaar volgend jaar weer te zien, zij wat witter met sneeuw en ik met een nog grotere glimlach.
Het was veel wintersport dit jaar , het is ook "mijn ding", doordat ik dit zo graag weer wilde en de mogelijkheid er was, want wie weet hoe het volgend jaar gaat, was dit goed, uniek en met een onbeschrijfbaar gevoel verlaten we de groen wit gestreepte piste, we zwaaien naar Simone die bij Martin werkt en onder begeleiding van hoempa muziek gaan we terug.
Zonder veel overlast van het verkeer zijn we om 22.00 uur weer thuis, mannen bedankt voor de fijne dagen, de samenwerking, de humor en "onze humor", gaby gebeld dat we goed zijn aangekomen en zij vroeg me of we volgend jaar weer kwamen, we zijn een gezellige bende !

Zij vertelde me dat "dass leben geniessen" zo belangrijk is, ik weet het Gaby en bedankte haar voor haar gastvrijheid.

Ciao,
tijd voor italiaans,

Hans Jan

Blue Men zijn geweldig!

Daar ik me redelijk uit de voeten kan maken en er momenten zijn dat ik niet eens meer in de gaten heb dat ik "Daan" draag dan ben je in een jubelstemming.

Ik begin te accepteren dat ik nog niet alles kan met mijn aanvullende ledemaat.

Vervelend zijn de trappen en dan met name trap op, ik ben op zoek naar een vloeiende lijn om ongemerkt een trap te betreden zonder stotterende momenten. Een trap af met een steun aan de rechterzijde middels een leuning of iets dergelijks , dan zie je het verschil niet.

Ik ben me ook steeds meer aan het vertonen in openbare gelegenheden. Het doet me goed weer onder een grote schare mensen te zijn, een onopvallende temidden anderen, even mensen kijken en wat kan ik ineens veel meer dingen "zien". Het charisma wat veel mensen kunnen uitstralen kan ik lezen, ik zie de pijn, het ongemak, de onrust en gelukkig ook de vrolijkheid en gelukkigheid, geen helderziendheid maar stemmingmeter. Prachtig en hoe meer ik erop ga letten des te meer zie ik.

Deze ervaring had ik gisteravond, een avondje naar de Theaterfabriek, Blue men. Een gepaste titel als je bedenkt dat ik een "blue man leg" draag !

Een omgeving die mij direct een goed gevoel gaf, industrieel, eenvoud, staal, constructie, harde zwarte vloer, perfecte belichting, goede akoestiek, zeer creatieve oplossingen voor toilet , bar en theater. Een pracht ontvangstruimte, hoog , open, ruimtelijk en ook hier een verrassende uitstraling. "Dit gaat goedkomen" zei ik tegen de anderen en we gingen het Theater binnen.

Blue men is een muzikale uitspatting op drum, op kunst en onbegrensde creativiteit.

Het heeft me vanaf de eerste slag tot de laatste klap geraakt, een ge-oliede machine waarin de bezoeker verrast wordt, waar beschermende kleding op bepaalde rangen niet onmisbaar waren en waar timing, licht en humor elkaar in een vloeiende lijn overnamen.

Ik was razend enthousiast en zat ik stiekum op mijn Daan te drummen. Heerlijk, even ongestoord en gepermitteerd met je handen op je benen drummen, het tempo was onnavolgbaar en op het moment dat je denkt dat je het beheerst ben je alweer te laat.

De blauwe mannen weten wat show is in combinatie met nonverbale communicatie.

Je weet hoe het gaat, alles wat leuk is gaat te snel voorbij, aan het eind van hun optreden konden we met enkele op de foto, daar hebben we gebruik van gemaakt en ik bedankte drummer "blue man three" voor de geweldige avond, "i love when people enjoy our show" zei hij en het was aan hem, ondanks zijn blauwe kop, te zien.

Ik genoot niet alleen van het entertainment maar bovenal van mezelf, heerlijk zo tussen de mensen, een avondje uit zonder last te hebben gehad van mijn "medische"gevoel.

Het gaat er naar uitzien dat ik straks de grote wereld weer aan kan.

Stel je maar voor, overal waar je heen gaat, elke stap waarbij je nadenkt, elke stap die je voelt geeft geen ruimte voor aandacht van de dingen om je heen. Het lidteken dat ik heb vraagt enorm veel, ik wil eraan werken dat ik op een automatische piloot gewoon mijn gang weer kan gaan met zo min mogelijk aandacht voor "Daan".

Vanmiddag ben ik samen met dorpsgenoten een rondje wezen golfen. Met de gelukshanger van "vriend remco"liep ik de 18 holes zonder hulpmiddelen in 4 uur, een bijzondere prestatie en ook nog redelijk geslagen. Heel bijzonder zijn de contacten die ik heb en krijg op de golfbaan...

Jawel, 14 april staat er een toernooi in de agenda en de wedstrijdcommissie kan de flights indelen... Ja als het lukt plannen we jullie in 1 flight zeg ik dan maar...

Ik hoop dat dokter Knippenberg mijn log volgt want ik ben in training voor de Flight of the Year!

Tot later, enne refererend aan mijn tekst, tot "ziens" ..

Hans Jan

Prinses te water!

Het was twee weken terug ofwel vorige week vrijdag, Yoni moest voor controle terug naar het ziekenhuis om de laatst uitgevoerde ingreep te laten controleren. De ingreep was goed uitgevoerd echter een teleurstellende mededeling was er voor Yoni, ze mag niet Skiën en dat terwijl ze er zo naar had uitgekeken om eens te kunnen sporten, die meid kan zo verschrikkelijk mooi en goed skiën maar de chirurg gaf haar het advies, gezien de mindere sneeuwcondities en het gevaar dat andere haar zouden kunnen bezeren (en dan zul je net zien..) om dit niet te doen

Ja, dikke tranen en ogenschijnlijk ontroostbaar totdat ze thuis was en weer tot 10 ging tellen, we gaan toch, met zijn vieren en we zien wel. Ik zou met mijn Prinses wel de week anders gaan invullen en Joke en Joeri zouden met stefan, Yvonne, Sammy, mike, claire, cristine tess en Dick de ski's onderbinden.

Het werd een prima week, helaas ook aanzienlijke buien maar dat zou de pret niet drukken, het is overigens geen pretje in Mayernhoven alles te laten zien aan je dochter waar Pa zoveel lol en herinneringen aan heeft om dat tijdens de stromende regen te geloven. In Kaltenbach, zo'n plaats die je nooit meer vergeet, was het na de skiliftsluiting weer bijzonder, de muziek , vrolijkheid en tafeldanseressen maken het verhaal compleet, een sms van de plek naar bijzondere mensen sturen en Lachebek staat te genieten. Natuurlijk vergaten we ook Gerlos niet en ik had die donderdag de skies meegenomen, en het ging weer net als twee weken daarvoor, heerlijk om weer als leider van die kinderen voorop de afdaling in te zetten... hahaha heerlijk, snottebellen en rode wangen duidelijk zichtbaar en dan louigi's, feest met de prinses die al aardig weet wat voor "leuke"mannen er zijn en met een goedkeurende blik van Pa maakten we er een hele happening van.

Vrijdagmiddag gingen we terug om laat in de avond/vroeg in de ochtend weer thuis te zijn en zaterdag te kunnen voetballen. De was in de trommel en terwijl het sop voor het glas heen en weer klotst nemen we in de kantine een borrel op ons aller thuis komst.

De ziekenboeg werd geïstalleerd, Joke en Joeri zijn beroerd, misselijk, koorts enfin de griep heeft toegeslagen. Het leek mee te vallen, Joke zou Yoni maandagavond naar school rijden voor een sollicitatiegesprek dat een onderdeel s van een toets, ze vertrok als een dame en ik was verbaasd hoe die meid zich kon presenteren, helemaal top, en in gedachten hoor de brievenbus klepperen op valentijnsdag voor haar...

Ik gaf haar een compliment en wenste haar succes, nog geen 2 minuten later, paniek in de straat, een hoop gebonk op raam en deur..... staat Yoni daar, heeft ze vlak voor het instappen een verkeerde beweging gemaakt en de auto die naast het water geparkeerd stond werd met een golf water uit de sloot , afkomstig van Yoni's val, gereinigd !

Helemaal koppie onder, onder de bagger en een verdwaalde waterlelie in haar jas, heeft ze in recordtijd gedouched, opgetukt, verkleed en een dikke voldoende gehaald op haar gesprek!

Het gesprek van de laatste dagen.

Afgelopen week de heugelijke meldingen van gezinsuitbreidingen, ook hele bijzondere en daar wor ik weer zo vrolijk van, leuke berichten, mooie brieven, in tegenstelling tot andere.

Kreeg vanavon van Astrid een mailtje of alles wel goed ging, nou meid het gaat "vol gas" en ik hoop binnenkort eerder en nog mooier nieuws te geven.

Zo'n twee maanden geleden ben ik begonnen met tennis en had toen geschreven dat niemand die tegen mij (en een dubbelpartner) zou spelen bang zouden zijn als ze zouden verliezen...

Samen met Cees, met een spelvariant op halfcourt tactiek hebben we menig tegenstander de angst in de knieën gegeven, van de twaalf op de lijst deel ik de 5e plaats, let's play tennis!

Lachebek schrijft: tot Later.

Hans Jan

Het is er weer...

Tja, het is bijna twee weken geleden dat er bij Yoni de ingreep wrd uitgevoerd, ietwat teleurgesteld maar goed, ze weet dat de chirurg het beste met haar voor heeft en dat genezing op deze wijze de meest voor de handliggende is.
Dat kan ik wel makkelijk schrijven maar iedereen weet dat het voor mijn prinses niet eenvoudig was, ook zij wil volop aan het sporten gaan, even ontladen, even knallen, even alles geven wat er in je lijf zit... "ja pap" zei ze "jij bent al aan het sporten en jij doet al veel meer dingen dan ik"... logisch dat ze zo reageert, ze begint de beperktheid zat te worden. Zij weet ook dat ik nu verder ben als zij maar dat ik haar nooit zal kunnen inhalen is de realiteit, zij gaat straks knallen, reken maar.
In het revalidatiecentrum is mijn aanwezigheid tot een minimum beperkt, Els heeft me cum-laude patient genoemd, of eigenlijk "klant"want het was goed zaken doen.
Ha Els, ik heb het maar getroffen met je, jij die me op de mogelijkheden wees om te mobiliseren en altijd een bron van mentaliteit kon opwekken. We hebben ze een poepie laten ruiken, dank je wel meid.

Vorige week hebben we elkaar ontmoet, in de binnenstad, bij "de kobus kuch" Esther en Bas. Esther was de dame die mij eerste hulp geboden had en levenswerk heeft verricht. Zij nam impulsief en alsof het zo moest zijn het initiatief om mij zoveel mogelijk te stabiliseren. Het is voor mij een goed gevoel dat ik daadwerkelijk een gezicht bij mijn "angle" zie. .. en het nummer van robbie williams heeft nu een gedachtevideoclip. Een pracht stel, het klikte goed en ook met Bas waren onverwachte knooppunten die ons beide interesses hebben, hoe kan het zo zijn.

Mijn vorderingen gaan gestaag verder, buiten het feit dat ik niet ziek ben of voel probeer ik zoveel mogelijk conditie op te bouwen zodat ik hele dagen kan presteren, het begint te kriebelen en ik wil er klaar voor zijn.
afgelopen week heb ik overleg gehad met onze bevriende architect over de eventuele aanpassingen in het huis, beter en makkelijker is het doel, licht en warmte het thema.

Joeri heeft afgelopen zaterdag van de voetbalburen gewonnen en jullie begrijpen dat dan een seizoen niet meer kapot kan, met trots gingen de punten naar het dorp en ik heb me aangedragen bij de jeugdcommissie om eventuele hang en spandiensten te kunnen verlenen.

Voorlopig gaat het erg goed met me en ben ik trots op mezelf dat ik zover al gekomen ben, ik ben nog lang niet klaar met mijn uitdaging(en) en ik geniet van elk moment.

Er zijn een aantal lezers die zich beklaagd hadden over de stilte periode,
sorry,
sommige momenten hou ik voor mezelf !

Tot later


Go with someone who makes you smile,
because it takes only a smile,
to make a dark day seem bright.

Getekend: Hans van Dongen, lachebek sinds 1960

Kleine tegenvaller ...

vandaag is Yoni in het ziekenhuis geweest, zoals eerder vermeld zou vandaag de pin uit haar bovenbeen gehaald worden vanwege de last die ze ervan had.
In vorige röntgenfotosessie was duidelijk dat de ingreep uitgevoerd kon worden.
Vol spanning en volledig nuchter was ze vanmorgen met Joke naar het Bethel gebouw gereden en om kwart over acht operatieklaar gemaakt. Ze was zeer ontspannen en klaar voor de ingreep. Dr. van der Pol is haar chirurg, ja , dezelfde die haar na het ongeluk ook behandeld heeft. Zij vond de periode erg kort tussen toen en nu om deze ingreep uit te voeren, er wordt overleg gepleegd en besloten wordt om met een laser inwendig een vooronderzoek te doen, tijdens dit onderzoek wordt duidelijk dat de buitenschil van het bot keurig genezen is alleen de binnenkant is niet geheel naar wens stevig genoeg. Het feit dat Yoni last heeft van haar been heeft de doctoren doen besluiten om een schroef die pijnlijk is te verwijderen zodat het bovendeel en onderdeel van de breuk beter tot elkaar kan komen. Na een kleine 5 kwartier is Yoni terug op de uitslaapkamer, ze voelt zich goed, krijgt weer kleur en er komt geluid uit.
Suf antwoord ze op vragen, een spelletje Yahtzee en kleine slaapjes tussendoor, beschuit en thee vullen haar taille en mijn prinses zie ik in de middag nadat ikzelf bij de revalidatie ben geweest met het verzoek voor aanpassing prothese en aanvraag sportprothese.
Terwijl ik haar zie en haar een kus geef leg ik mijn hand totaal onbewust precies op de plek waar de ingreep heeft plaats gevonden, "heb ik weer" ja Pap "hoe krijg je het voor elkaar"!
We wachten op de zuster die haar de vewijspapieren geeft en mag ze mee naar huis. Voorzichtig lopen we door de gang, 4e etage Bethel gebouw de lift en dan de gladheid van de sneeuw. We rijden naar huis en bij aankomst had Joeri uit eigen beweging gebak gehaald op de thuiskomst van zuslief, lief van je Joeri, je hebt het helemaal.
Vanavond na vele smsjes en msn contacten (waaronder veel leraren!) wordt ze beterschap toegewenst.
Ze gaat zo slapen, morgen breng ik haar naar school want economie wil ze niet missen!

Op het moment dat ik dit schrijf zegt ze , "welterusten pap", ook aan alle lezers haha.

Tot later,
Hans Jan

Unieke prestatie deel 2

Voordat ik het vervolgverhaal van de dagen Gerlos ga beginnen wil ik mijn broer Martin bedanken voor de tot standkoming van de film op het net! Dank je wel Bro en de mooiste film is al onderweg.

De nacht van donderdag op vrijdag was een onrustige, ik kon de slaap niet vatten, de muziek, de tekst, de mensen, de gebeurtenissen jagen als CNN door mijn gedachte, wat is er een hoop gebeurt en wat heeft het allemaal een mega indruk gemaakt.
Na het bezoek aan Krimml hebben wij als LBC de clup van AXA bij ons uitgenodigd in louigi te Gerlos, the place to be, das apres ski zu sein!
Het zal me benieuwen want die mannen en vrouwen kunnen het weleens laat maken en of ze op tijd uit hun mandje zijn is dan ook maar de vraag.
De ochtend zon is zichtbaar op de bergen rondom ons Landhuis, de jongste zoon van Das Landhaus is ca 1,5 jaar en zal moeders wel even helpen met de eierdoppen, die knul deed het prima als je hem maar zijn zin gaf, duidelijk is dat de kinderen met vreemden worden opgegroeid en dat toerisme in oostenrijk net als de zelfmoorden hoog scoren in de europese gemiddelden!
Na het eitje, de koffie en kaiserbrötchen maken we aanstalten om er een topdag van te maken, vol vertrouwen en met goede zin stappen we uit de gondel, heerlijk weer en als eerste zijn mijn skieyjes paraat. We gaan direct met de volgende twee liften helemaal naar boven zo'n 2500 mtr boven NAP, de afdaling zal gaan naar ca 1100 mtr NAP en uitdaging 3 is daar.
Werkelijk, het gaat goed, vloeiend in 1 lijn gaan de 6 skimusketiers synchroon naar beneden en bij de eerst stop krijg ik te horen dat het te hard gaat en dat er een paar mijn spoor niet kunnen volgen. Ik ben bewust parallel aan het skiën, dansen op de sneeuw met het geluid van krakende bisquitjes onder de latten. Die latten doen zo'n hun best en ik volg gewillig, wat een goede keus en vanaf de berg bedank ik Hans Dries van Sport 2000 die voor mij deze set heeft samengesteld.
Onderweg is het glimlachen en zingen, de muziek van Robert leroy zit erin gestampt, ik kijk uit naar het feest dat er gaat komen waar hij is.
Zodra de groep stopt controleer ik of we daadwerkelijk allemaal zijn om maar het leiderschap over te nemen, "het moet niet gekker worden lange, je skiet weer als vanouds en je gunt ons geen rust", "gaat het lekker". Ja het gaat goed en ik betrap me erop dat ik recht naar beneden durf met de handen gespreid de piste af, flow as the wind, arms are wings...
Ik geniet, ik ben trots en we besluiten nog een filmpje te maken om te laten zien wat voor progressie er in de twee dagen kunnen zitten, het wordt een succes en als we een zendwagen hadden stond het na Ajax Feyenoord gisteren op Talpa!
We zullen het met minder moeten doen en ook zonder reclames, ik hoop dat Martin het lukt om film 2 ook op het net te krijgen. Wat denk je: hier is ie (Martin)

koffie en een paar afdalingen verder merk ik dat de piste in een minder goede conditie begint te komen, ik merk het met bochten maken, ook speelt de koker mij op, er komt ietwat teveel wrijving tussen been en koker, ik besluit nadat ik twee keer was gevallen tijdelijk te stoppen.
Na de koffie geniet ik van het zonnetje dat het terras doet veraangenamen, ik hoor op de achtergrond veel herrie en ga kijken, ongeval en voor ik het weet hoor ik de helicopter aan komen, kippenvel, gelukkig is hij er niet voor mijn vrienden.
De laatste afdaling gaan we inzetten en ik stop bij de gondel die me naar benden zal brengen, voordat de rest van de LBC naar beneden gaat nemen we een biertje op het behaalde resultaat en komen al zittend aan een tafel westlanders tegen, uit 's Gravenzande, zij weten dat er in onze groep iemand skiet die "medisch"is alleen hadden zij uit de lift ons gezien en niet 1 kunnen ontdekken ! Wat een compliment en de lach is zo breed dat er een kabelbaan tussenpast.

Ik daal met de gondel af en zie de jongens op het laatste stuk van de piste, eenmaal beneden hebben we de missie volbracht en maken we ons op voor het feest in Louigis.
De tent is vol en straks komen er nog meer bij, het lukt en de score vliegt omhoog bij de meer dan gemiddelde fysieke contacten (elleboog drukken).
De clup is compleet en je voelt het al, een en al vrolijke positieve en stimulerende mensen, de tent is vanons en zelfs de single van Lingo wordt er gedraaid.
We dansen, zingen en lachen, vaak met een gepaste consumptie zoals een vliegend hert, pepermuntlikeur, flugels en god zij dank ook bier, ik maak foto's, daar was het vorig jaar niet van gekomen, en als je ze ziet denk je "wat een gezellige bende".
Daar toch de club verderop ging barbequen deelden wij mee in de invitatie, de taxibus die klaar stond heft alle testen doorstaan, dat werd gechecked. Het zal je bus maar wezen, jeh jehjejeh!
Eenmaal aan tafel komt de rust tijdens het eten, we kletsten wat en zodra de koffie leeg was werden de tafels aan de kant gezet voor gepaste table dance, kan daar allemaal, ik geef aan om naar Gerlos te gaan met de LBCers, ik neem afscheid van de AXA meiden en mannen. Michel en ik hebben raakvlakken en hij heeft ervoor gezorgt dat ik in een positief middelpunt mocht staan, hij wist ook als geen buitenstaander dat wat er de afgelopen dagen gebeurde voor mij enorm geraakt hebben, ik bedank hem met een omhelzing en zichtbaar spreken mijn ogen mijn emotie, Michel, dank je wel, ik hoor er echt helemaal bij, jij hebt laten zien dat ondanks alles ik voor jullie net de zelfde Hans ben als altijd, chapeau en mille grazi amigo!

De vreis terug duurt even en ik begin knap moe te worden, bij het zien van mijn bed val ik in slaap, ik denk in 20 seconden.

De zaterdag breekt aan, Ron en Peter vertrekken al vroeg vanwege een groots feest waar zij verwacht worden, de overige 4 Daltons ontbijten gezamelijk en ik besluit wijselijk om de laatse 2 uur niet te skiën, het ging erg goed deze dagen en ik wil het lijntje niet breken.
Om twaalf uur beladen we de auto, op zoek naar een Mac die we uiteindelijk pas in delft zouden ontmoeten. De reis was goed, helaas door een wegomlegging een vertraging van 2 uur maar we zijn 's avonds om ca 23.00 thuis, toeterend en zingend , "dansen in de zon, baden in het licht.... " langs schipluiden en de molens begroeten de tweede burgemeester van het dorp.

Het is goed, het was geweldig. Ik heb genoten van mijn vrienden, de lol, de acceptatie, de omgang en respect heeft een toegevoegde waarde gekregen aan hun karakter. LBC leden, top mannen!!
Hans Jan

filmpje op www.appeltaartje.com/vandongen

de film behorende bij de tekst van 4 februari bevat geen schokkende beelden en is voor een ieder toegankelijk, ik had zelf alleen een zakdoek nodig !
Telkens als ik er weer naar kijk, (en er zijn 5 filmpjes gemaakt) dan is dit een prachtbegin van dit jaar. Geniet met me mee en wees trots op jezelf dat je me steunde want dit is een tastbaar resultaat. "Wie nooit verliest weet niet wat winnen is en winnen doe je nooit alleen"!

Hans Jan

Unieke prestatie

Zoals ik vorige week schreef durfde ik het aan om met mijn LBC (lekker belangrijk cluppie) maatjes mee te gaan naar Gerlos in Oostenrijk. Met de korte skies, hoog verwachtingspatroon en een bron van inspiratie volgen we het navigatie systeem.
Dit jaar is het 8e jaar dat we samen (lees Peter, Ron, Carlo, Hans, Erwin en ik)er een paar dagen tussenuitknijpen om te gaan skiën.
Dat dit jaar een bijzonder tintje zou krijgen was al maanden bekend, eigenlijk al vanaf de eerste dagen na het ongeval dat de mannen aan mijn ziekenhuis bed waren".
Ik weet nog goed, ze kwamen binnen en we wisten zonder te spreken wat voor inpact het ongeluk zou krijgen, ook zag ik bij mijn maten een traantje ... Zonder ook maar 1 moment te twijfelen vertelde ik ze dat we hoe dan ook weer zouden skiën in week 5 van 2007. Jongens, geloof me maar, het gaat gebeuren !
Ongeloof maar trots op deze uitspraak begon ik in Juli vorig jaar onbewust aan een extra uitdaging, weer met de mannen aan de bak, dat zal wat wezen.
De weg naar Gerlos gaat in een vlot tempo en tijdens de rit denk ik aan het verleden, hoe een ingreep als dit je leven zo kan veranderen, hoe ik mezelf tijdens het revaldatieproces kon oppeppen om deze week te realiseren. Alle beelden schieten voorbij, het trainen, de proef prothese, de eerste stappen, de gesprekken, de tegenvallers, de harde wereld, de definitieve keus van "Daan" de explosie van wilskracht, de drang om erbij te zijn, erbij te horen, te vervolmaken en nog sterker worden dan...
het laatste half jaar is er veel gesproken over deze week, "die lange gaat het halen", en nu was het dan zover.
De revalidatiesportski begin januari was een vertrouwde onderlegger en met de hulp van de wintersport specialist uit Maassluis zou en moest het lukken. Tegen de jongens vertelde ik , "mannen, mijn nivo is eerste jaars 4e dag, dus een ander soort invulling van de afdalingen. Maakt niet uit was het antwoord, het feit dat je erbij bent is gewoon al unieken we gaan er hele bijzondere dagen van maken.

In de avond arriveren we in een praht besneeuwde omgeving Gerlos en zijn we te gast in Das Landhaus van Martin. Prima stek en in zijn restaurant is het prima toeven.
Om 23.00 uur worden de slaapvertrekken bewoond.

Woensdag, een zenuwachtige start, wassen ontbijten en spullen verzamelen voor de eerste dag.
Passen kopen, lockers huren en we vinden in de kleedruimte een nisje waar ik ongestoord mijn skivoet kan monteren en de tocht met de lift begint. Ik wordt stil, deze hellingen zijn aanzienlijk steiler dan ik in Fugen gezien had, hoewel ik het gebied op mijn duimpje ken kijk ik heel anders naar de piste's. Het weer is geweldig, blauwe hemel, zonnetje prima zicht en goede conditie van de piste.
De gondel gaat open, de skies klappen nog even tegen elkaar voordat ze uit de standaard gehaald worden. Ik loop met mijn nieuwe skietjes naar de verzamelplek en ik klik ze vast onder mijn skischoenen... een zucht, diepe onrustige ademhaling en een stille van Dongen.
"Jongens, sta niet gek te kijken van mijn choreografie, dat strookt niet met het verwachtingspatroon en langzaam glij ik over de sneeuw. Ik stop, ik moet de eerste linkse bocht maken, nadenken, uitzetten, vaart en gewicht op de ski, vast houden, druk zetten en je rechterbeen weer bijzetten, yep, deze lukt en na 4 linker en rechterbochten stop ik, Zo jongens dit kan ik en het wordt me eventjes teveel, gewoon even de spanning en emotie uit het lijf omdat we weer met zijn zessen op de skies staan en ik ben erbij, een uitdaging is uitgekomen, dit is mijn prestatie dankzij jullie vertrouwen en oppertunisme. Wat geweldig dat jullie het vertrouwen in me hebben gehad en me het onvoorwaardelijke gevoel hebben gegeven er bovenop te komen.
Dit gevoel gaf me vleugels en vanaf dat moment groei ik met het skiën, we maken een filmpje en het ziet er gewoon redelijk uit. Ik ben trots en de hele dag bestieren we met zijn allen de piste. Ik neem regelmatig mijn pauzes, ik maak vaker een koffiestop zodat de heren even zijn vijven kunnen knallen.Na twee uur ben ik zover dat ik de afdaling naar het dal aandurf en onder een escorte van wit blauwe jassen met LBC logo, zetten we de afdaling in... het gaat goed en halverwege schreeuw ik "Het gaat ons lukken, ik kan weer skiën !!" , volgens insiders heeft Martin mijn broertje me gehoord!
Beretrots en voldaan stoppen we om 4 uur en we beklinken de dag en de prestatie met bier en cola.
Ik ben blij met de film, zelfs zo dat na het apres skiën,het diner en de eerste slaapsessie ik de beelden stiekum 'snachts nog een paar keer bekijk... gaaf hé Hans, zeg ik zelf stilletjes genietend...
Donderdag, ietwat minder weer, beetjes sneeuw en dat werd uitdaging twee. De skies snijden een pad, ik verplaats het gewicht van links naar rechts, ik voel me als een wereld kampioen, tijdens een stop aan de rand van de piste beken ik aan de groep dat dit eigenlijk niet kan, dit is een droom, ik word straks wakker met een skipak aan onder mijn dekbed !
trots zijn we en we geven vol gas.
Tjdens de frites met wurst en schnitzel zo groot als de tafel krijg ik een smsje van Michel, gewoon hoe het gaat en waar ik was, ik schreef hem dat we aan het skiën waren in Gerlos en we belden daarna elkaar op, hij zit met zijn feestbeesten en Robert Leroy in Krimml, zo'n 20 km verder en of we vandaag bij hen kwamen borrelen.
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en we gingen laat in de middag op tournee. We werden opgewacht en een groots onthaal viel ons ten deel, allemaal bekenden, bijna iedereen was lezer van het blog, ik hoefde geen oud nieuws te vertellen. Ik liet met trots de gemaakte filmbeelden zien en ja hoor, de emoties werden geraakt en met een flinke glimlach beginnen we het te vieren.
Robert leroy treedt op, het is compleet en ik dans in de kern van de bar en zing (schreeuw) met Annemieke het refrein "we gaan dansen in de zon, baden, in het licht, ja we ontarmen het leven met een lach op ons gezicht, we komen samen in hetzelfde verhaal, en genieten van het leven ALLEMAAL".
Deze teksten raken je diep en als je omgeven bent met zoveel warmte van vrienden en wel heel goede bekenden dan voel je de tekst!
deze dag voelde ik me wereldkampioen, van Michel en Robert kreeg ik een geweldige onderscheiding aangeboden en ik was vereert. Ik bedankte de meiden en mannen van AXA, LBC, ook aan hen die er dit jaar niet bij zijn, voor hun steun, liefde en vriendschap, het voelt als de mooiste bloem in een prachtboeket.
Het werd laat en moe verlaten we Krimml nadat we als taxi onze taak hadden volbracht.

Morgen meer
Hans Jan

nieuwe bronnen nieuwe krachten

neem het me niet kwalijk dat er tussen deze blog en de laatste een record aan dagen tussen zat, heeft gewoon te maken met de bepekte tijd van de afgelopen tijd.

De skidagen in Fugen hebben me enorm gemotiveerd, niet alleen in de sport, niet alleen met de deelnemers (teamgenoten) nee hoofdzakelijk de relativering van alledag.
Hoe lastig sommige situaties ook kunnen zijn, met een gedegen en een te accepteren gedachtengang kom ik ver, ik wil heel ver komen en ga dus knokken om tot een acceptatie te komen.
Afgelopen week samen met Lex het houthok voorzien van een dak en dakpannen zodat het appelhout wat we voor de kachel gebruiken droog opgeslagen blijft liggen. Heerlijk om weer een beetje te klussen, wel klussen met geduld want de trap of ladder op en af is een leerfase voor mijn "daan".
Overigens heb ik afgelopen woensdag Ronald de beloofde fles rose de tarrasso uitgereikt daar hij de bijnaam van mijn prothese als origineelste en het meest passend heeft gemaakt.
Het tennissen gaat redelijk, elke woensdagavond maak ik vorderingen mede dankzij de tegenstanders die ook steeds meer gedurfder gaan spelen, ik ga proberen een korte versnelling in mijn lopen te leren, om een korte bal of een diepe bal te halen. Het lukt nog niet maar als ik eenmaal eraan geroken en ervaren heb dan gaan we ervoor.

Afgelopen weekend met vrienden van Maasland naar "vrienden van Amstel live" geweest, wat een heerlijke avond, zingen, galmen en genieten en perfect geregeld door Reinier en Astrid. Het was helemaal top.

Dit weekeinde staat vol van leuke dingen, verjaardag van LBCér Ron en als LBC'r mochten we niet ontbreken. We zijn allemaal klaar voor het vertrek naar Gerlos, ja ik heb het vertrouwen om naar Oostenrijk te gaan. Vandaag skies en bindingen opgehaald, het lichtste materiaal wat je maar kunt bedenken, de meest futuristische bindingen waarmee je in een handomdraai de afstelling zo kunt regelen, om een week te proberen, om te kijken of het dan nog beter kan gaan dan twee weken terug.
Er is sneeuw zat en kijken of de ischkogel me nog kent... Tja en als dat ook gaat lukken zal ik de aanschaf van de skies doorzetten.


Willeke, mijn salsamaatje is vandaag 40, vanavond groot feest en dat het dansen wordt staat vast.

Yoni heeft afglopen vrijdag te horen gekregen dat de metalen pin met de daarbij behorende montagebeugels op 8 februari eruit gehaald zullen worden. Dat ze hierdoor niet zal kunnen skien in de voorjaarsvakantie vindt ze niet erg, die pin, daar heeft ze gewoon last van en dus haar wens om hem zo snel mogelijk te verwijderen.
Nou Yoni, als jij niet kan skiën weet papa wel wat we daar wel kunnen beleven, die ouwe kent de weg en de mensen, gaan wij er samen opuit.

Tot later, Hans Jan

nieuwjaarsreceptie, sneeuw en teamgenoten

Vorige week zondag de van Dongen nieuwjaarsreceptie, we waren er bijna allemaal, all England arrived en er was groot nieuws, 2 nichtjes zijn zwanger en Else kwam met een geweldig smile vertellen dat zij in verwachting is van een tweeling! Zeggen ze allemaal dat ik grote stappen maak maar Else en Patrick spannen de kroon, nimmer was in de van Dongens en Dekkinga's kant een tweeling en dan hebben we nieuws.
Het deed ons allemaal zichtbaar goed elkaar weer te zien. Onder het genot van hapjes drankjes en een overheerlijk buffet in de lokatie "onder de toren" te maasland was het feestje compleet. Aan het eind van de dag met de muziek ietwat harder dan conversatie niveau begonnen Marja en ik spontaan aan de eerste foxtrot! Dat was uniek, met mijn grote zus draaiend door het zaaltje en onder applaus van onze familie stonden de emoties in de ogen geschreven. Marja, je weet half niet hoe blij ik hiermee was en het voelde zo goed.

In de vroege avond ging een ieder zijn weg, afscheid van de weekend toeristen, broers en neven en nichten.

Ik was de ochtend begonnen met het inpakken van mijn reistas, op uitnodiging van de Wintersporters Vereniging van Gehandicapten zijn Joke en ik naar Fügen afgereisd.
Daar zou ik de mogelijkheid krijgen om mijn favoriete sport weer op te pakken, mijn gevoel gaf aan dat snowboarden een zekere haalbare optie zou zijn, skiën was gewoon te moeilijk gezien de ervaringen in snowworld en de Uithof.
Ik had ook geen idee wat ons daar te wachten stond, mijn motivatie was, "ga gewoon een paar dagen stoeien in de sneeuw, in de kou en ervaar wat je kunt, met en zonder begeleiding".
Yoni en Joeri waren enthousiast over de mogelijkheid voor mij en zij zouden zichzelf redden met hulp van Conny en Martien. Er waren zoveel vrienden en kennissen waar ze zich konden vervoegen dat we wel 4 weken wegkonden ! Dank jullie wel voor de aanbiedingen en bekommeringen.
De reis verloopt voorspoedig en 's middags om 5 uur zijn we op Oostenrijkse locatie, na een voorstelronde en het diner hebben we de rust van de dag opgezocht, in spanning afwachten wat de morgen gaat brengen. De groep bestaat uit ca 40 mensen waarvan 30 met een amputatie of ander lichaamlijke beperking. De leefdtijden zijn verschillend, van 17 tot 55 jaar en allemaal topsporters, er waren zelfs wereldkampioenen en europees kampioenen in ons gezelschap en absoluut geen zorgenkindjes.
Dinsdag na het ontbijt worden we allemaal om half negen bij de lift verwacht, ik krijg deze dag les van Colinda, zij geeft al 17 jaar les voor de WVG en was sportinstructrice. Een pittig wijf met 1 doel voor ogen,"die bikkel inderdaad op twee benen te leren skiën". De avond ervoor had ik aangegeven dat ik moeite heb met 1 been skiën, dat ik er nog niet rijp voor ben,ik ben daar nog niet aan toe, dat ik eerst alles wil proberen om het met twee benen te klaren.
In de stromende regen op natte plaksneeuw beginnen we aan de oefeningen, wat zo simpel is blijkt zo moeilijk in de uitvoering te realiseren, een simpel pizzapuntje kan ik met heel veel moeite een beetje voor elkaar krijgen, bochtje rechts gaat gewoon op maar naar links is een drama. Toch boeken we progressie en met engelengeduld en megainzet kunnen we 4 uur later een bochtje links en rechts maken. Ik voel mijn rechterbeen, knie en kuit, die hebben het zwaar te verduren en ooit had ik na een mega-afdaling of tiefsneeuwtocht last van "schreeuwende benen", nu had ik een schreeuwend been na 4 uur !
De lessen worden woensdag voortgezet en de middag brengen we door in het appartement van het hotel en rijden we even richting Gerlos om het nieuwe onderkomen te beoordelen om met de mannen later dit jaar te gaan echter de mist doet mij rechtsomkeer maken om veiligheidsredenen.
Na een heerlijk diner kom je in contact met de overige deelnemers, ieder zijn eigen verhaal, maar allemaal met de neus in dezelfde richting. Colinda is tevreden met het resultaat tot nu toe en we gaan woensdag gewoon verder, wel na goedkeuring van het overleg van de 10 leerkrachten want ik ben de eerste die beure wat beurt op twee benen de berg wil bedwingen.
De tocht naar Hoog Fugen duurt 20 minuten, elke 100 meter die we stijgen wordt ik stiller, wat zal het resultaat aan het eind van de dag zijn, hou ik het vol, wat zal lukken, zal het wel lukken? Vragen die door mijn hoofd schieten en voor ik het weet is de bus bij de gondel. De klassen splitsen zich op en Colinda en ik gaan naar een lesweidje. Het weer is goed, blauwe hemel en gelukkig voldoende sneeuw ondanks de regen van gisteren.
Nu moet je je eens voorstellen hoe dat in elkaar steekt, mijn daan weegt 5,2 kilo, mijn skischoen 800 gram en de ski ongeveer 3 kilo oftewel 9 kilo materiaal aan mijn bovenbeen gekoppeld waarmee ik de uitdaging aan moet gaan. Het is zwaar, zelfs om de schoen in de binding te krijgen, het balanseren op de instelling van de prothese, het drukken van gewicht op de ski en knie en proberen je prothese zo goed als je andere been te gebruiken. Eenmaal ingeklikt glijden we parallel naar de paddestoellift, ik voel me 1e jaars op de tweede dag, de piste waar we op staan deed ik vorig jaar nog skiënt achteruit en nu moet ik alle zeilen bijzetten om maar te blijven staan, het is afzien en frustrerend maar ik zal en mot het uiterste eruit halen. Ik sta in het liftje, niemand op de piste, de wind tegen mijn wangen en het zonnetje op mijn neus,ik hoor de sneeuw kraken onder mijn skietjes en stap aan het eind uit het liftje, wankelend maar ik bleef staan. De drilsessie begint en we oefenen we ploeteren, ik proef de sneeuw van de linker en van de rechterkant maar het smaakt goed.
Ik krijg het voor elkaar mijn eerte bocht naar links te maken, alsof de berg me wil helpen, alsof er voor me een paadje wordt vrijgemaakt, ik krijg het te pakken, Co en ik worden wel erg enthousiast en na de koffie kunnen we 5 bochten achter elkaar maken. "Hans, jongen, het gaat je lukken, vanmiddag gaan we kurzswing maken, gewoon doen, niet zeiken maar we laten het publiek beneden zien wat we kunnen"!
Een wereldwijf is het en inderdaad, na het eten kan ik beginnen aan de kurzswing en zijn we op weg naar de stoeltjes lift, afdaling blauwe en rode piste zijn aan de orde, met korte kleine en strakke snelheidsvertragende bochten wordt er veel gewerkt aan de techniek, ik moet nadenken bij elke beweging, het automatisme wordt gigantisch afgestraft, mijn kop is rood van de inspanning, het snot staat voor de ogen en het schreeuwende been gevoel komt opzetten.
We maken een afdaling naar het dal! mijn hemel, ik begin het onder de knie te krijgen, zal het me dan toch lukken om met twee benen te skiën op een verantwoorde wijze? Ik wil geen gevaar zijn voor anderen of voor mezelf, controle is het magische woord en Co houdt me goed in de gaten. Het allerlaatste stuk gaat zwaar, de sneeuw is pap en ik kan niet voldoende kracht vinden om druk te houden, we roetsjen een stuk om beter geconditioneerde piste te bereiken. Ik val een paar keer en dan merk je dat opstaan lastig, vermoeiend en frustrerend is. "dit wilde ik en zal ik ook" is het credo en de film "men of honour" schiet door mijn hoofd en hup daar ga ik weer!
Beneden aangekomen, twee trotse mensen, de buiten wereld begrijpt niets van onze overwinning en ik besluit even een half uurtje uit te rusten.
Om half vier zouden de groepen zich weer voor de busterugreis verzamelen en Co en ik geven een demo van het bereikte resultaat, wat een geweldig moment, ik voelde de afdaling als een bevrijding van frustratie, een bewijs van willen en kunnen een bewijs van samenwerken, vertrouwen, inzicht en coachen, een gevoel van gunnen.
Het applaus en de high five-en waren super en ik kon met moeite mijn emoties de baas. Joke is zichtbaar ontroerd en trots, dit hadden we eigenlijk niet verwacht, wat een dag!
Ik ben kapot maar kan de apres ski niet tegenhouden en algauw zien we meerder kanten van de deelnemers en zij zien ook mijn andere kant, wat een feest en wat een ontlading.
Het eten smaakte goed en de snel daarna ga ik mijn mandje in terwijl anderen nog aan de diverse spelevenementen de reveue laten passeren.
Donderdagochtend weer de oefeningen bij de paddestoellift, vertrouwen en gevoel weer op peil brengen en Co en ik sluiten aan bij een beginnersklas van de groep. Meriëtte geeft les aan 3 begeleiders, zij zijn als begeleider mee op deze reis en kunnen ook skiles krijgen. Ik ben de enigste met een "medisch" karakter en ik kan het klasje volgen, let wel, 1e jaars nivo en dan de vierde dag maar verdomme het lukt me !
Weer een moment van "gehoopt en gelukt". Ik voel me sterk bedreven en onoverwinnelijk, dit hou ik vast hier krijg ik zoveel kracht uit.
Co gaat voor in de afdaling, zo'n vier meter zit er tussen ons in en plots een klap, een schreeuw en heel veel hartkloppingen, "mijn" Co hebben ze aangeskiet, een ongelooflijke onbenul die ongecontroleerd de piste afkwam kon haar niet ontwijken en er valt een stilte... Alles doet pijn bij haar, die Duitse kerel lag wel 15 meter verder, Co haar rug, schouder en heup doen vreselijk pijn, ze is duizelig, misselijk en verdomme ik kan niet zo snel uit mijn bindingen. Rene komt eraan, Frederique en Peter geven gelukkeig assistentie en we verlaten de piste richting restaurant waar een EHBO post is. Na controle besluiten we haar naar de dokter te brengen, klachten zijn te serieus en ik stop de middag met skiën, de schrik in het been en lijf.
Bij het diner zien we Co terug, gelukkig dikke kneuzingen en niets verontrustend, die avond ga ik mee naar het avondskiën en ik besluit het gehuurde snowboard te proberen, twee uur "harken"in de sneeuw en wijzer geworden, ik moet mijn snowboard techniek geheel omgooien, voor de kenners, ipv linksvoor (Daan) moet ik me aan gaan leren te boarden maar dan rechtsvoor. (voor de niet kenners, vergelijkbaar met een automaat rijden maar dan gas en remmen met je linkerbeen).
Dat zal de volgende uitdaging zijn, ook mijn Daan is niet geschikt voor deze sport, Jos die les geeft heeft een Extreme Sport model en deze is speciaal voor sporten waarmee je kunt boarden, skiën, waveboarden en dergelijke. Jos beheerst het helemaal en hij wil me helpen zodra de middelen er zijn.
Ik vergeet te vertellen dat ze mijn skies (huur) niet gejat maar verwisseld hebben uit de stelling en kon ik zonder skies naar het dal.
Moe en voldaan na de douche het mandje in, prepareren voor de vrijdag, de laatste lesdag. Die vrijdag nog snel andere skies gehaald en tijdens het ontbijt spreek ik met Eef, de organisator van deze week, we praten over alles en nog wat en ik geef hem mijn beleving met deze woorden. "ik dacht dat ik met lotgenoten te maken zou krijgen maar ik heb alleen met teamgenoten te maken gehad". Zo was het ook.
De storm gaf vertraging met de lift en we gaan per bus weer naar hoog fugen, daar gaan we de klas in en blijkt dat mijn andere skies veel te zwaar zijn en ik er geen voldoende controlle over krijg, ik stop na 3 afdalingen en geniet van een kop koffie, spätsie en pizza die ik aldaar eet met 12 teamgenoten die ook gestopt zijn.
eenmaal in het hotel, een douche en de gereedheid voor de terugreis, om half 5 hadden we afgesproken afscheid te nemen in de Pizzhut beneden bij het hotel, een afscheidsborrel en dankwoordje en het nummer "i still haven't found where i am looking fore" van U2. Alle leraren en leraressen, deelnemers en begeleiders pinken een traantje weg, jongens wat een week, ik kan en durf te skiën, dankzij jullie !
Ik moet even zitten, gewoon te emotioneel want van deze mensen kreeg ik zoveel kracht en zoveel motivatie, zij geloven in het mogelijke, als je maar wilt !
Ook weet ik dat ik mogelijk fysiek afscheid neem van deelnemers die een hele zware tijd tegemoet gaan, ik wens ze enorm veel sterkte en ik geef mijn waardering over hun vechtlust, hun levensinstelling en hun optimisme, wat zijn andere elementen ineens weer een hoop waard.

De reis wordt ingezet, het bezoek aan mijn vriend Reinier kon vanwege de gewijzigde dagindeling geen doorgang vinden, wat had ik graag in Louigi te Gerlos nog even gefeest met hem en de vele anderen die uit Maasland daar zouden zijn.

Er zullen nieuwe kansen komen en die pakken we met twee handen aan.
Maasland is om 2 uur weer bereikt en vandaag om 10 uur bij de voetbal geweest, wasmachine draait en Yoni en Joeri hebben het fantastisch gedaan !

Tot later

Hans Jan